อ่า หลาย ๆ คนคงเคยอกหักแล้วลุกกลับขึ้นมาใหม่ได้ใช่ไหมครับ แต่ถ้ามันไม่ได้กับคนบางคนละ จะเกิดอะไรขึ้นกับเขาบ้าง? และจะเกิดอะไรขึ้นสำหรับคำว่าสายเกินไป? อ่านเรื่องต่อไปนี้แล้วลองคิดตามดูในหลาย ๆ แง่มุมนะครับ เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นนะครับ ไม่จริงทั้งหมด ดูเพื่อเพื่อเป็นประสบการณ์และคิดตามเอาก็ได้ครับ
" ระเบิดเวลา "
ผู้ชายได้เคาะประตูห้องพักห้องนึง "ก๊อก ๆๆ" หลังจากนั้นสักพักนึงเสียงประตูเปิดก็ค่อย ๆ ดังขึ้น สายตาของผู้ชายได้มองไปที่คนที่เปิดประตูบานนั้น ใบหน้าอันคุ้นเคย ใช่แล้วเธอเป็นแฟนของผู้ชายคนนั้นเอง ตอนนี้ความรู้สึกมากมายของผู้ชายมันเหมือนจะเอ่อร้นออกมา เขาอยากเข้ากอดเธอแน่น ๆ แต่ดูเหมือนฐานะเขาตอนนี้จะไม่สามารถทำแบบนั้นได้แล้ว
ผู้หญิงหลังจากเปิดประตูมาเห็นผู้ชาย สีหน้าธรรมดาของเธอก็เปลี่ยนทันที เหมือนเธอกำลังไม่เข้าใจอะไรบางอย่าง แว่วตาของเธอนั้นเหมือนมองผู้ชายคนนั้นอย่างโกรธ รัก และสงสาร ผู้หญิงแทบจะปิดประตูสนิททันทีแต่ผู้ชายดันประตูและกั้นไว้ได้ก่อน และก็ใช้แรงผลักแล้วพุ่งเข้าไปแล้วปิดประตูใส่กลอนสนิท
หลังจากนั้นไม่เกินการสนทนาเกิดขึ้น ต่างฝ่ายต่างมองกันและกัน จนฝ่ายหญิงเริ่มหน้าบึ้งแล้วพูดว่า "จะมาทำไมอีก?!!..ก็บอกว่าไม่ให้มาแล้วไง ไม่เข้าใจหร......"
ผู้หญิงถึงกับต้องหยุดพูดลงต่อกริยาของฝ่ายชาย เขาลงไปคุกเข่า พนมมือแล้วกราบผู้หญิงคนนั้น น้ำตาได้ไหลออกมาจากดวงตาของผู้หญิง เธอทำอะไรไม่ถูกนอกจากว่าเขา "ทำแบบนี้ทำไมอะ คิดได้แค่นี้หรอ?!!!.." ฝ่ายชายเงยหน้าขึ้นใบหน้าของเขาผอมลงอย่างเห็นได้ชัด น้ำตาของเขาไหลออกมาเต็มทั้งสองดวงตา "พี่ขอโทษ ยกโทษให้พี่เถอะนะ" ฝ่ายชายมองอย่างโหยหาเหมือนชีวิตนี้จะขาดผู้หญิงคนนี้อีกไม่ได้แล้ว "เค้าว่ามันไม่ใช่อะพี่ พี่ทำในสิ่งที่เค้าอย่างให้เป็นไม่ได้ พี่ทำให้เค้าต้องรอตลอด เค้าไม่รู้ต้องรอพี่ไปถึงตอนไหน เค้าเหนื่อยนะ" ผู้หญิงพูดพร้อมเอามือเช็ดน้ำตาของตัวเอง "พี่พยายามอยู่นะ เชื่อไหมว่าพี่ไม่เคยอยู่เฉย ๆ แต่ตอนนี้ภาระพี่มันมีหลายอย่างจริง ๆ พี่สู้กับชีวิตของพี่สุด ๆ อยู่นะตอนนี้ แต่พอมาเป็นแบบนี้มันเหมือนโดนตัดกลางทาง ตอนนี้พี่ตันแล้ว ทำอะไรไม่ได้เลย พี่ไม่ไหวแล้ว" ฝ่ายชายปล่อยโฮออกมาเขาพยายามกัดฟันเหมือนจะห้ามไม่ให้น้ำตาของตัวเองไหล
"พอเถอะ" ฝ่ายหญิงพูดก่อนจะกลับไปนั่งที่เตียง ผู้ชายมองไปเห็นมีดทำครัวบนโต๊ะ เขาจึงลุกไปหยิบมันมาทันที ฝ่ายหญิงตกใจ "พี่อย่าทำอะไรโง่ ๆ นะ!!"
"พี่เละแล้ว...พี่ไม่มีอะไรให้เสียแล้ว"
"แล้วพี่คิดว่าทำแบบนี้มันมีอะไรดีขึ้นมาหรือไง?!!! คนที่เค้ารักคนนั้นมันไปไหนแล้ว?!! ถ้าพี่คิดได้แค่นี้พี่อยากทำอะไรก็ทำไปเถอะ!!"
ฝ่ายชายที่ถือมีดพร้อมจะเสียบตัวเองได้ยุ่งนิ่งไปสักพักก่อนจะทิ้งมีดไป เขาทรุดลงและร้องไห้อย่างหนัก หนักจนเขาคิดว่านี่คงจะเป็นการร้องไห้ที่หนักและเจ็บปวดที่สุดในชีวิตเขาแล้ว ตัวของเขาสั่นและดิ้นไปมา เขาจับและจิกที่หัวตัวเองตลอดเวลาเหมือนอยากจะดึงผมออกและระเบิดสมองทิ้ง ฝ่ายหญิงมองเขาพร้อมกับปล่อยโฮออกมา "พอได้แล้วพี่ พอได้แล้ว!..." ฝ่ายหญิงเข้าไปพยายามกอดฝ่ายชาย แต่เขาก็ไม่หยุด เธอกับเขาอยู่แบบนั้นไปหลายนาทีจนฝ่ายชายเริ่มอ่อนล้าและค่อย ๆ หยุดลง เหลือแต่อาการช็อคและกระตุกอย่างรุนแรง ฝ่ายหญิงเห็นว่าท่าไม่ดีจึงรีบไปหยิบโทรศัพท์พร้อมโทรไปหาแม่ของเธอ เธอร้องไห้และพูดไม่ค่อยเป็นภาษา เธอตัดสินใจวิ่งลงไปติดต่อเคาร์เตอร์ของหอพัก หลังจากนั้นก็มีชายหญิงหลายคนวิ่งขึ้นมาที่ห้องพักของฝ่ายหญิง และนำร่างที่เกือบจะไร้วิญญาณนั้นออกไปส่งโรงพยาบาล.....
คืนนั้นทำให้ฝ่ายหญิงไม่สามารถนอนหลับได้เพราะนึกถึงเรื่องเมื่อตอนสายและเป็นกังวลกับอาการของฝ่ายชาย เธอจึงตัดสินใจโทรไปที่คุณแม่ของฝ่ายชาย หลังจากคุยจบเธอก็รีบลุกไปหยิบเสื้อผ้าใส่และตรงออกไปที่โรงพยาบาลทันที....
ที่โรงพยาบาล ฝ่ายหญิงเดินเข้าไปด้วยสภาพอ่อนแรงและหอบ ก่อนจะไปถามที่เคาร์เตอร์ว่าฝ่ายชายพักอยู่ห้องไหน เมื่อเธอรู้ห้องเธอจึงรีบวิ่งไปต่อทันที เธอหยุดอยู่หน้าห้องนั้นพร้อมกับเปิดประตูเขาไปช้า ๆ ซึ่งในนั้นมีพ่อแม่ฝ่ายชายและของฝ่ายหญิงยืนอยู่ที่เตียงทั้งสองข้าง แม่ของฝ่ายชายได้แต่ร้องไห้ไม่หยุด ฝ่ายหญิงสงสัยจึงรีบเข้าไปดูสภาพของฝ่ายชาย...เขาดูปกติเหมือนเดิม เขาตื่นแล้ว แต่สายตาของเขาจ้องไปที่จุดเดียว คือข้างหน้าของเขาเอง ฝ่ายหญิงจึงรู้สึกโล่งอกที่ฝ่ายชายไม่เป็นอะไรก่อนจะเข้าไปจับมือของเขาและพูดว่า "เค้าขอโทษนะ เรากลับมาดีกันนะ" ทุกคนถึงกับเงียบไปสักพักก่อนที่แม่ของฝ่ายหญิงจะพูดขึ้นว่า "พี่เขาอาจจะไม่พูดแล้วลูก....คุณหมอบอกว่าพี่เขาได้รับการกระทบกระเทือนที่จิตใจอย่างรุนแรง และมีความเครียดสะสมอยู่ด้วย"
"เหมือนระเบิดเวลาดี ๆ น่ะแหละ" พ่อของฝ่ายหญิงเสริม หลังจากที่ฝ่ายหญิงได้ยินถึงกับลงไปนั่งร้องไห้ที่พื้นพร้อมกับพูดว่า "มันเป็นความผิดของหนูเอง หนูเอาแต่ใจ หนูไม่เคยคิดถึงพี่เขา หนูอยากให้พี่เขาเปลี่ยนเพื่อหนู ทั้ง ๆ ที่หนูไม่ได้รู้อะไรเลยว่าพี่เขาเป็นแบบนี้" แม่ของทั้งสองฝ่ายต่างช่วยกันพยุงฝ่ายหญิงที่กำลังร้องไห้อย่างหนักขึ้นไปนั่งพัก ก่อนที่พ่อของฝ่ายหญิงจะตามไปช่วยเหลือ พ่อของฝ่ายชายมองลูกชายคนเดียวของตัวเอง ในใจของเขายากจะรู้ว่าคิดอะไร เขาทำหน้านิ่งเฉยพร้อมกับเดินออกไปนอกห้องอย่างใจเย็น แต่มือของเขากำแน่นเหมือนโกรธแค้น หรือกำลังบีบอะไรในมือสักอย่าง.....หลังจากนั้นทุกคนก็ผลัดเปลี่ยนหมุนวนกันมาดูแลฝ่ายชายเป็นอย่างดี แต่ไม่รู้ว่าพอฝ่ายชายเห็นหน้าฝ่ายหญิงทุกครั้งเขาจะยิ้มและร้องไห้พร้อมกันตลอดเวลาอย่างไร้สาเหตุ.....
หลังจากนั้นหลายสัปดาห์พ่อแม่ของฝ่ายชายพาเข้ากลับเข้าไปเรียนหนังสือพร้อมทั้งชี้แจงให้อาจารย์และเพื่อนร่วมห้องของเขาให้ทราบถึงอาการที่เขาเป็นอยู่ตอนนี้...
"อนาคตจะเป็นยังไง ใครเป็นคนกำหนด? การเริ่มชีวิตคู่แค่ไม่เข้าใจกัน ไม่จำเป็นต้องเลิกรากันเสมอไป บางทีถ้าช่วยกันคิดไตร่ตรองกันใหม่ มันก็ไม่ใช่เรื่องยากที่จะช่วยกันพยุงต่อไปอยู่แล้ว พยายามรักษาหัวใจของเรา(เขาและคุณ)เอาไว้ให้ดี เมื่อถึงคราวแตกสะลายมันอาจจะไม่ฟื้นกลับมาอีกแล้วก็ได้.."
ผู้แต่ง:MaknaeNP
*เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องจริง(ทั้งหมด) แต่เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นซะส่วนใหญ่ โปรดรับชมและใช้ความเข้าใจ
เคยเจอไหม? "ระเบิดเวลา" ความรักวัยรุ่น
" ระเบิดเวลา "
ผู้ชายได้เคาะประตูห้องพักห้องนึง "ก๊อก ๆๆ" หลังจากนั้นสักพักนึงเสียงประตูเปิดก็ค่อย ๆ ดังขึ้น สายตาของผู้ชายได้มองไปที่คนที่เปิดประตูบานนั้น ใบหน้าอันคุ้นเคย ใช่แล้วเธอเป็นแฟนของผู้ชายคนนั้นเอง ตอนนี้ความรู้สึกมากมายของผู้ชายมันเหมือนจะเอ่อร้นออกมา เขาอยากเข้ากอดเธอแน่น ๆ แต่ดูเหมือนฐานะเขาตอนนี้จะไม่สามารถทำแบบนั้นได้แล้ว
ผู้หญิงหลังจากเปิดประตูมาเห็นผู้ชาย สีหน้าธรรมดาของเธอก็เปลี่ยนทันที เหมือนเธอกำลังไม่เข้าใจอะไรบางอย่าง แว่วตาของเธอนั้นเหมือนมองผู้ชายคนนั้นอย่างโกรธ รัก และสงสาร ผู้หญิงแทบจะปิดประตูสนิททันทีแต่ผู้ชายดันประตูและกั้นไว้ได้ก่อน และก็ใช้แรงผลักแล้วพุ่งเข้าไปแล้วปิดประตูใส่กลอนสนิท
หลังจากนั้นไม่เกินการสนทนาเกิดขึ้น ต่างฝ่ายต่างมองกันและกัน จนฝ่ายหญิงเริ่มหน้าบึ้งแล้วพูดว่า "จะมาทำไมอีก?!!..ก็บอกว่าไม่ให้มาแล้วไง ไม่เข้าใจหร......"
ผู้หญิงถึงกับต้องหยุดพูดลงต่อกริยาของฝ่ายชาย เขาลงไปคุกเข่า พนมมือแล้วกราบผู้หญิงคนนั้น น้ำตาได้ไหลออกมาจากดวงตาของผู้หญิง เธอทำอะไรไม่ถูกนอกจากว่าเขา "ทำแบบนี้ทำไมอะ คิดได้แค่นี้หรอ?!!!.." ฝ่ายชายเงยหน้าขึ้นใบหน้าของเขาผอมลงอย่างเห็นได้ชัด น้ำตาของเขาไหลออกมาเต็มทั้งสองดวงตา "พี่ขอโทษ ยกโทษให้พี่เถอะนะ" ฝ่ายชายมองอย่างโหยหาเหมือนชีวิตนี้จะขาดผู้หญิงคนนี้อีกไม่ได้แล้ว "เค้าว่ามันไม่ใช่อะพี่ พี่ทำในสิ่งที่เค้าอย่างให้เป็นไม่ได้ พี่ทำให้เค้าต้องรอตลอด เค้าไม่รู้ต้องรอพี่ไปถึงตอนไหน เค้าเหนื่อยนะ" ผู้หญิงพูดพร้อมเอามือเช็ดน้ำตาของตัวเอง "พี่พยายามอยู่นะ เชื่อไหมว่าพี่ไม่เคยอยู่เฉย ๆ แต่ตอนนี้ภาระพี่มันมีหลายอย่างจริง ๆ พี่สู้กับชีวิตของพี่สุด ๆ อยู่นะตอนนี้ แต่พอมาเป็นแบบนี้มันเหมือนโดนตัดกลางทาง ตอนนี้พี่ตันแล้ว ทำอะไรไม่ได้เลย พี่ไม่ไหวแล้ว" ฝ่ายชายปล่อยโฮออกมาเขาพยายามกัดฟันเหมือนจะห้ามไม่ให้น้ำตาของตัวเองไหล
"พอเถอะ" ฝ่ายหญิงพูดก่อนจะกลับไปนั่งที่เตียง ผู้ชายมองไปเห็นมีดทำครัวบนโต๊ะ เขาจึงลุกไปหยิบมันมาทันที ฝ่ายหญิงตกใจ "พี่อย่าทำอะไรโง่ ๆ นะ!!"
"พี่เละแล้ว...พี่ไม่มีอะไรให้เสียแล้ว"
"แล้วพี่คิดว่าทำแบบนี้มันมีอะไรดีขึ้นมาหรือไง?!!! คนที่เค้ารักคนนั้นมันไปไหนแล้ว?!! ถ้าพี่คิดได้แค่นี้พี่อยากทำอะไรก็ทำไปเถอะ!!"
ฝ่ายชายที่ถือมีดพร้อมจะเสียบตัวเองได้ยุ่งนิ่งไปสักพักก่อนจะทิ้งมีดไป เขาทรุดลงและร้องไห้อย่างหนัก หนักจนเขาคิดว่านี่คงจะเป็นการร้องไห้ที่หนักและเจ็บปวดที่สุดในชีวิตเขาแล้ว ตัวของเขาสั่นและดิ้นไปมา เขาจับและจิกที่หัวตัวเองตลอดเวลาเหมือนอยากจะดึงผมออกและระเบิดสมองทิ้ง ฝ่ายหญิงมองเขาพร้อมกับปล่อยโฮออกมา "พอได้แล้วพี่ พอได้แล้ว!..." ฝ่ายหญิงเข้าไปพยายามกอดฝ่ายชาย แต่เขาก็ไม่หยุด เธอกับเขาอยู่แบบนั้นไปหลายนาทีจนฝ่ายชายเริ่มอ่อนล้าและค่อย ๆ หยุดลง เหลือแต่อาการช็อคและกระตุกอย่างรุนแรง ฝ่ายหญิงเห็นว่าท่าไม่ดีจึงรีบไปหยิบโทรศัพท์พร้อมโทรไปหาแม่ของเธอ เธอร้องไห้และพูดไม่ค่อยเป็นภาษา เธอตัดสินใจวิ่งลงไปติดต่อเคาร์เตอร์ของหอพัก หลังจากนั้นก็มีชายหญิงหลายคนวิ่งขึ้นมาที่ห้องพักของฝ่ายหญิง และนำร่างที่เกือบจะไร้วิญญาณนั้นออกไปส่งโรงพยาบาล.....
คืนนั้นทำให้ฝ่ายหญิงไม่สามารถนอนหลับได้เพราะนึกถึงเรื่องเมื่อตอนสายและเป็นกังวลกับอาการของฝ่ายชาย เธอจึงตัดสินใจโทรไปที่คุณแม่ของฝ่ายชาย หลังจากคุยจบเธอก็รีบลุกไปหยิบเสื้อผ้าใส่และตรงออกไปที่โรงพยาบาลทันที....
ที่โรงพยาบาล ฝ่ายหญิงเดินเข้าไปด้วยสภาพอ่อนแรงและหอบ ก่อนจะไปถามที่เคาร์เตอร์ว่าฝ่ายชายพักอยู่ห้องไหน เมื่อเธอรู้ห้องเธอจึงรีบวิ่งไปต่อทันที เธอหยุดอยู่หน้าห้องนั้นพร้อมกับเปิดประตูเขาไปช้า ๆ ซึ่งในนั้นมีพ่อแม่ฝ่ายชายและของฝ่ายหญิงยืนอยู่ที่เตียงทั้งสองข้าง แม่ของฝ่ายชายได้แต่ร้องไห้ไม่หยุด ฝ่ายหญิงสงสัยจึงรีบเข้าไปดูสภาพของฝ่ายชาย...เขาดูปกติเหมือนเดิม เขาตื่นแล้ว แต่สายตาของเขาจ้องไปที่จุดเดียว คือข้างหน้าของเขาเอง ฝ่ายหญิงจึงรู้สึกโล่งอกที่ฝ่ายชายไม่เป็นอะไรก่อนจะเข้าไปจับมือของเขาและพูดว่า "เค้าขอโทษนะ เรากลับมาดีกันนะ" ทุกคนถึงกับเงียบไปสักพักก่อนที่แม่ของฝ่ายหญิงจะพูดขึ้นว่า "พี่เขาอาจจะไม่พูดแล้วลูก....คุณหมอบอกว่าพี่เขาได้รับการกระทบกระเทือนที่จิตใจอย่างรุนแรง และมีความเครียดสะสมอยู่ด้วย"
"เหมือนระเบิดเวลาดี ๆ น่ะแหละ" พ่อของฝ่ายหญิงเสริม หลังจากที่ฝ่ายหญิงได้ยินถึงกับลงไปนั่งร้องไห้ที่พื้นพร้อมกับพูดว่า "มันเป็นความผิดของหนูเอง หนูเอาแต่ใจ หนูไม่เคยคิดถึงพี่เขา หนูอยากให้พี่เขาเปลี่ยนเพื่อหนู ทั้ง ๆ ที่หนูไม่ได้รู้อะไรเลยว่าพี่เขาเป็นแบบนี้" แม่ของทั้งสองฝ่ายต่างช่วยกันพยุงฝ่ายหญิงที่กำลังร้องไห้อย่างหนักขึ้นไปนั่งพัก ก่อนที่พ่อของฝ่ายหญิงจะตามไปช่วยเหลือ พ่อของฝ่ายชายมองลูกชายคนเดียวของตัวเอง ในใจของเขายากจะรู้ว่าคิดอะไร เขาทำหน้านิ่งเฉยพร้อมกับเดินออกไปนอกห้องอย่างใจเย็น แต่มือของเขากำแน่นเหมือนโกรธแค้น หรือกำลังบีบอะไรในมือสักอย่าง.....หลังจากนั้นทุกคนก็ผลัดเปลี่ยนหมุนวนกันมาดูแลฝ่ายชายเป็นอย่างดี แต่ไม่รู้ว่าพอฝ่ายชายเห็นหน้าฝ่ายหญิงทุกครั้งเขาจะยิ้มและร้องไห้พร้อมกันตลอดเวลาอย่างไร้สาเหตุ.....
หลังจากนั้นหลายสัปดาห์พ่อแม่ของฝ่ายชายพาเข้ากลับเข้าไปเรียนหนังสือพร้อมทั้งชี้แจงให้อาจารย์และเพื่อนร่วมห้องของเขาให้ทราบถึงอาการที่เขาเป็นอยู่ตอนนี้...
"อนาคตจะเป็นยังไง ใครเป็นคนกำหนด? การเริ่มชีวิตคู่แค่ไม่เข้าใจกัน ไม่จำเป็นต้องเลิกรากันเสมอไป บางทีถ้าช่วยกันคิดไตร่ตรองกันใหม่ มันก็ไม่ใช่เรื่องยากที่จะช่วยกันพยุงต่อไปอยู่แล้ว พยายามรักษาหัวใจของเรา(เขาและคุณ)เอาไว้ให้ดี เมื่อถึงคราวแตกสะลายมันอาจจะไม่ฟื้นกลับมาอีกแล้วก็ได้.."
ผู้แต่ง:MaknaeNP
*เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องจริง(ทั้งหมด) แต่เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นซะส่วนใหญ่ โปรดรับชมและใช้ความเข้าใจ