ณ ห้องพักคนไข้ของโรงพยาบาลแห่งหนึ่งจังหวัดเพชรบุรี


            ทันทีที่พิมฐารู้สึกตัวตื่นขึ้นมา เธอก็รู้สึกคอแห้งผากมาก หญิงสาวจึงพยายาม
จะชันตัวลุกขึ้นนั่ง และเมื่อหันไปเห็นใครคนหนึ่งกำลังนอนหันหลังให้อยู่บนเตียงที่ตั้ง
อยู่ไม่ไกลกันนัก เธอก็คิดไปว่าใครคนนั้นคงจะเป็นมารดาของตน เธอจึงพยายามจะ
เอื้อมมือไปหยิบคว้าขวดน้ำที่ตั้งอยู่ตรงข้างหัวเตียงเอง แต่เพราะยังคงมึนๆ ศีรษะอยู่
หญิงสาวจึงเผลอทำขวดน้ำร่วงตกลงพื้น


             ป้าสุดากานที่ได้ยินเสียงอะไรตกกระทบพื้นเสียงดังปุ ก็ตกใจตื่นขึ้นมา
และเมื่อนางหันมาเห็นว่านายน้อยกำลังนั่งหน้าซีดอยู่บนเตียง หญิงสูงวัยก็รีบผุด
ลุกขึ้นมาและร้องบอกเขาว่า


             “ตายแล้วคุณพัฒน์ขา เดี๋ยวป้าสุเอาน้ำให้คุณทานเองนะคะ” พูดจบหล่อน
ก็รีบจัดแจงเปิดฝาแก้วน้ำซึ่งวางอยู่ตรงข้างหัวเตียงและถูกปิดครอบเอาไว้ ก่อนจะรีบ
จับเอาหลอดใส่และยื่นมันไปให้กับคนที่นั่งตาโตด้วยความตกใจและกำลังอ้าปากค้างอยู่


            ทำไมป้าแกเรียกเราว่าคุณพัฒน์ล่ะ


             “คุณพัฒน์เจ็บมากไหมคะ” พูดไปก็เอาหลอดใส่ปากให้กับคนตรงหน้าไป
ด้วย ทำให้คนที่กระหายน้ำแบบสุดๆ ถึงกับจำใจต้องรีบดูดน้ำในหลอดเพื่อลดอาการ
คอแห้งที่เป็นอยู่ พร้อมกับที่หล่อนก็เริ่มนึกสงสัยไปด้วยว่าตนเองนั้นกำลังฝันอยู่หรือ
เปล่า แต่แล้วเมื่อสำลักน้ำจนไอคอกแคกๆ ออกมา พิมฐาก็เริ่มตะหนักได้แล้วว่า


             หรือว่ามันจะไม่ใช่ความฝัน หรือว่ามันจะคือความจริง หรือว่า...


             สิ่งที่หญิงสาวทำต่อจากนั้นก็คือการยกมือขึ้นมาดู และหล่อนเองก็อดรู้สึก
ตกใจไม่ได้ที่มือสองข้างนั้นมันไม่ใช่มือของหล่อนเอง เพราะแม้ว่าจะขาว แถมนิ้วยัง
เรียวยาวไม่ต่างจากลำเทียน แต่มันก็มีขนาดใหญ่และมองยังไงก็เป็นมือของผู้ชายชัดๆ
ยิ่งกวาดสายตาไล่มองไปยังท่อนแขนและท่อนขายันยาวใหญ่


             เมื่อเธอลูบมือไปตามแข้งขาและไปเจอกับอวัยวะของผู้ชายที่หว่างขาของ
ตนเข้า และเมื่อคิดว่าอาจจะฝันไปก็เลยลองบีบดูเบาๆ แต่ก็พบว่ามันทำให้เธอรู้สึกจุก
จริงๆ

            ตายแล้ว ทำไมฉันมีไข่ นี่ฉันฝันร้ายใช่ไหม


             หญิงสาวก็แทบจะร้องกรี๊ดออกมา แต่ก็กลับจุกกับไข่ที่บีบไปเมื่อกี้จนกรี๊ดไม่ออก

             พิมฐานั้นก็รู้สึกตกใจกับสิ่งที่เธอเห็นจนถึงกับมือไม้สั่นระริกไปหมด
จนทำให้สุกานดาอดรู้สึกตกใจไม่ได้ เพราะเธอกลัวว่านายน้อยนั้นจะได้รับการ
กระทบกระเทือนทางสมองจากแรงกระแทกจากการที่เขานั้นโดดจากชั้น 11
ลงมากระแทกกับผืนน้ำ นางจึงรีบกดออดเรียกคุณหมอ

             “คุณคะ มาดูคนไข้ที่ห้อง 111 หน่อยค่ะ คนไข้ฟื้นขึ้นมาแล้ว แต่ไม่
พูดไม่จาสักคำ แถมยังนั่งมือสั่นไปหมดด้วยค่ะ”

             “ค่ะๆ เดี๋ยวเราจะไปดูเดี๋ยวนี้เลยนะคะ” คุณพยาบาลรีบตอบกลับมา

             แต่แล้วก่อนที่จะทันได้ทำอะไรอีก คนตัวใหญ่ก็รีบปีนลงจากเตียง
และเขาก็แทบจะใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดที่ตนมีพยายามประคองตัวให้เขานั้นเดิน
ไปยังห้องน้ำที่ตั้งอยู่ไม่ไกลนัก

             “จะรีบไปเข้าห้องน้ำหรือคะคุณพัฒน์ มาค่ะป้าช่วยประคองค่ะ”
สุกานดาที่เห็นนายน้อยรีบตรงดิ่งไปทางห้องน้ำอย่างดูเร่งรีบก็รีบเข้ามาช่วย
จับประคองพาชายหนุ่มไปยังที่ๆ เขาต้องการ เนื่องจากแกเข้าใจไปว่า
ภูมิพัฒน์นั้นคงจะปวดปัสสาวะเป็นอย่างมาก แต่แล้วทันทีที่พยาบาล
สองคนผลักประตูและรีบก้าวยาวๆ เข้ามาในห้อง



          ส่วนพิมฐาเองก็ผลักประตูเข้าไปในห้องน้ำพอดีและหญิงสาวก็ได้เห็นใบหน้า
ของชายหนุ่มคนหนึ่งที่เธอคุ้นตาสะท้อนกลับมาจากเงาในกระจกบานใหญ่บานนั้นแบบ
เต็มๆ ตา เธอนั้นก็ถึงกับตาโตตกตะลึงอึ้งค้างไปนานหลายวินาที พิมฐายกมืออัน
สั่นระริกข้างหนึ่งขึ้นมาจับใบหน้าของตน

         ยิ่งเมื่อเห็นคนในกระจกตรงหน้าก็ทำท่าเดียวกันกับตนทุกอย่าง หญิงสาวก็
ร้องกรี๊ดออกมาเสียงดังลั่นและเป็นลมหมดสติล้มพับลงไปแทบจะในทันที แต่ก็
ยังดีที่คุณพยาบาลรีบวิ่งเข้ามาช่วยสุกานดารับประคองตัวชายหนุ่มร่างใหญ่
เอาไว้ได้ทันก่อนที่คนตัวสูงจะล้มหัวฟาดพื้นลงไป








             เวลาช้าตรู่ ณ ห้องพักคนไข้ห้อง 112

             ทันทีที่ภูมิพัฒน์ลืมตาตื่นขึ้นมาเขาก็รู้สึกปวดร้าวไปทั้งตัว และแถมยังรู้สึก
เจ็บแปรบที่ตรงข้อเท้าข้างหนึ่งจนถึงกับต้องร้อง “โอ๊ย” ออกมา แต่แล้วใครคนหนึ่ง
ที่นอนอยู่ไม่ไกลก็ผวาตื่นขึ้นมา และคนๆ นั้นก็รีบโผเข้ามาโถมกอดและถามไถ่เขาว่า


             “พิมพ์ ตื่นแล้วเหรอลูก โอ๊ย แม่กลัวแทบแย่ ขอบคุณคุณพระคุณเจ้านะ
เจ้าคะที่ไม่พรากลูกไปจากลูกช้าง” พูดไปหล่อนก็โอบกอดเขาไปด้วย และแม้ว่าจะ
รู้สึกปวดแขนปวดตัว แต่วูบหนึ่งเขาก็รู้สึกดีและรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่แผ่ซ่านเข้า
มาในหัวใจอย่างบอกไม่ถูก การได้ยินใครบางคนแทนตัวว่าแม่กับเขาและโอบกอด
เขาเอาไว้เช่นนี้ มันก็ทำให้ชายหนุ่มอดคิดไม่ได้ว่ามันคงจะเป็นแค่ความฝัน เพราะ
ถ้าในความเป็นจริงแล้ว เขาก็คงไม่มีแม่ที่จะมาคอยร้องไห้ดีใจเวลาที่เขา
ลืมตาตื่นขึ้นมาแบบนี้


             แต่เดี๋ยวนะ ทำไมถึงเริ่มรู้สึกว่ากำลังถูกกอดรัดจนหายใจแทบจะไม่ออก
แถมเมื่อกี้เขายังได้ยินคนที่โผกอดเขาพูดว่าอะไรพิมพ์ๆ สักอย่าง

             เมื่อเริ่มมีสติมากขึ้นหลังจากที่ตื่นเต็มตา เขาก็เริ่มจดจำเหตุการณ์ที่
เกิดขึ้นทุกอย่างได้ขึ้นมา และยิ่งมาเจอเหตุการณ์แปลกๆ แบบนี้มันก็ทำให้เขา
เกิดคำถามขึ้นในใจว่า


             นี่เขากำลังถูกใครกอดอยู่


             ชายหนุ่มที่รู้สึกเริ่มอึดอัดก็พยายามร้องบอกออกไปว่า


             “หะ...หายใจไม่ออก”


             “แม่ขอโทษนะพิมพ์ แม่ดีใจมากไปหน่อย ตอนที่แม่ได้ข่าวว่าแก
โดดลงมาจากตึกสิบเอ็ดชั้นนี่แม่ก็เป็นลมไปรอบหนึ่งแล้ว แม่กลัวแทบตาย
แน่ะยายพิมพ์ แกเจ็บมากไหม”


             เมื่อหญิงสูงวัยคนนั้นยอมคลายอ้อมกอดออกจากเขาและผละตัว
ออกไปยืนพูดอะไรตั้งมากมาย คนที่นอนใส่เฝือกข้อเท้าอยู่ก็ตาโตตกใจทันที
เพราะคนตรงหน้านั้นก็คือคุณป้าพวงหรือมาลัยที่เป็นมารดาของพิมฐาและเป็น
เพื่อนบ้านรั้วติดกันที่มีอาชีพขายอาหารตามสั่งอยู่นั่นเอง แต่แล้วสิ่งที่ทำให้
เขาตกใจจนแทบจะช็อกไปมากกว่านั้นก็คือ การที่มีใครคนหนึ่งเปิดประตู
เข้ามา และชายหนุ่มก็ได้เห็นว่าคนที่ก้าวผ่านประตูบานนั้นเข้ามาก็คือ
ตัวเขานั่นเอง


















To be continued...