เคยค่ะ...เราก็คุยกับคนๆนึงตั้งแต่ 27/02/2015 ค่ะ เราคุยกันมาเรื่อยๆ เราไม่เคยมีแฟนนะ และเราก็รู้สึกว่าเขาคือคนที่ใช่สำหรับเรา ยอมรับเลยนะค่ะระยะเวลาแค่ไม่กี่เดือนก็ทำให้เรารักเขาได้ เพราะเขาคือคนที่ใช่สำหรับเราค่ะ ทั้งๆที่เราเป็นคนรักคนยากแต่มาเจอเขากลับรักซะงั้น มีคนเข้ามาหลายคนนะ บางคนก็คุยเป็นปีๆแต่เราไม่รู้สึกรักใครเลย ครองโสดมา 23 ปี พอมาเจอเขาก็ไขว้เขว เราก็แอบคิดว่าถ้าเขาคิดว่าเราใช่สำหรับเขาและเขาใช่สำหรับเรา...เราก็พร้อมจะสละโสด มีบ้างที่ทะเลาะกันแต่เขาจะเป็นฝ่ายขอโทษตลอด และหลายครั้งที่เราไม่เข้าใจกันและห่างกัน เขาก็จะกลับมาหาเรา  ยอมรับนะค่ะ เขาคือรักแรกที่รักมาก เราไม่เคยง้อ ผช. แต่เรากลับง้อเขาเพราะเขาคือคนสำคัญค่ะ สำหรับเราเขาเป็นคนที่ดีมาก และใช่ที่สุด(เขาเป็นคนในอุดมคติเราเลยค่ะ) แต่หลายๆเรื่องที่เราคิดว่าเราไม่คู่ควรกับเขาเลย เรารู้สึกเจียมตัวนะ ทุกครั้งที่คุยกับเขา เขาไกลเกินกว่าที่เราจะคว้า และตอนนี้เรากับเขากลับจบกันแบบไร้เหตุผลสุดๆ เราพยายามห้ามใจตัวเองและก้าวถ้อยออกจากเขา เราก็ต้องตัดใจทั้งๆที่ยังรัก

ปล.จขกท. อย่าพยายามลืมนะค่ะ สำหรับเราแล้วยิ่งพยายามลืมก็ยิ่งจำ เราควรปล่อยไปตามกาลเวลาดีกว่า อย่างน้อยก็มีความทรงจำดีๆให้นึกถึงแล้วยิ้มได้ สักวันเราต้องลืมได้ค่ะ

ปล.2 เพราะเขาเราถึงชอบมาระบายความรู้สึกในกระทู้ ตั้งแต่คุยกัน จน จบกัน 555555+คิดแล้วก็ตลกตัวเองนะ กลับไปอ่านกระทู้เก่าของตัวเองแล้วเขิลไม่กล้าอ่านเลย

จขกท. สู้ๆนะค่ะ