เคยมีแฟนเก่าที่คบมา 7 ปี แล้วเลิก เพราะทางนู้นมีคนใหม่ ระหว่างที่เราไปเรียน ตปท. แต่ระหว่าง 7 ปี ก็รักๆเลิกๆกันไป3-4 รอบ
หลังจากนั้นก็ปิดตัวเองตลอดมา

จนมาเจอคนใหม่ เกือบจะเป็นแฟนกัน แต่ด้วยที่ว่าเราเองรู้สึกไม่มีความมั่นใจอะไรเลย ในครั้งนี้ และ ดูอะไรๆ ดูต่างกันมากๆ คิดว่าสุดท้ายคงต้องเลิกอยู่ดี
เลยหักดิบบอกทางนู้นว่า ไม่ไปต่อ (ความจิงหรือเสียใจหนักมาก) เพราะดูแล้วน่าจะจบด้วยการเลิก ณ ปลายทาง ไม่อยากให้มองหน้ากันไม่ติด แต่พอเลิกจิงๆก็กลับเป็นเราเองที่ทำใจไม่ได้ คงเหมือนประมาณว่า เราสามารถรักคนๆนี้ได้ แต่ปัจจัยอื่นๆ เรื่องอุปนิสัย ครอบครัว ต่างๆ ดูไม่น่าเข้ากันได้ เหมือนตั้งแต่ คน แรก พอมาคนนี้ก็เลยคิดว่ารักอย่างเดียวไม่พอหรอก ตัดใจทั้งๆที่ลึกๆก็รู้แหละว่าตัวเองก็รัก

มาคนที่ 3 คนนี้เราตั้งใจมาก ทุกอย่างไปได้ดี มองแล้วดูอนาคตไปด้วยกันได้ แต่ยังไม่ถึงเป็นแฟน คุยกันมาเกือบปี เลยถามเค้าไปเลยดีกว่า จะได้ไม่เสียเวลากัน จบที่ว่า ตกลงเป็นแฟนกัน แต่ เป็นได้อยู่แค่ 1 เดือน  เค้าโทรมาบอกไม่ไปต่อ ไม่ได้มองเราเป็นแฟน คนนี้เรียกได้ว่าทำเราเสียศูนย์อยู่พอสมควร และก็เลิกกันไปแบบถามเหตุผล แต่ทางนู้นไม่มีคำตอบ (ทุกวันนี้ยังวนเวียนถามตัวเองว่ามันเป็นเพราะอะไร ทำไมคนเราเลิกกันไม่พูดออกมาว่าเลิกเพราะอะไร เหตุผลอะไร)

บางทีก็รู้สึกว่าความรักจำเป็นต้องตั้งใจขนาดนี้ไม๊ ทำไมตั้งใจแล้วผลลัพธ์กลับออกมาแย่เสมอ และจนทุกวันนี้ คนแรกผ่านมา17 ปีล่ะมั๊ง เรายังไม่ลืมเลยทุกวันนี้ เหมือนเราไม่สามารถ move on ความรู้สึกๆเก่าๆได้เลย ทำให้พอเวลาเจอคนใหม่ๆ เราจะระวังอะไรหลายๆอย่าง จนมันดูยากไปหมด เหมือนหมดศรัทธาไปแล้ว