ขอตั้งกระทู้คำถามเหมือนเดิมนะคะ ไม่ได้ลงทะเบียนแบบบัตรปชช เลยตั้งแบบปกติไม่ได้
ขอแท้คห้องนิยายเรื่องสั้นด้วยนะคะ เพื่อไม่ให้เกิดความดราม่า
ผิดพลาดอะไรขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะคะ

ต่อจากมู้นี้..        http://ppantip.com/topic/33779507

    
    
    "อะไรในตู้..!??"
    "หิว..กูหิววววววววววว........."เสียงกระซิบแหบแห้งดังมาจากในตู้โชว์ข้างทีวีดังขึ้น ...
'เสียงทีวีป่าววะ..!??' คิดในใจ ว่าแล้วก้อลดเสียงทีวี เพื่อฟังให้ชัดเจนขึ้น..
"กูบอกว่ากูหิววววววว!!!!.." โอเค ชัดเลย เสียงชายแก่ตะโกนดังขึ้นพร้อมเสียงทุบตู้ดังสนั่น
ขาไวเท่าความคิด รีบกระโดดออกจากโซฟาในทันที!!

    "แม่..แม่อยู่บ้านนี้มีกี่ปีแล้ว..?"เราถามแม่
    "เพิ่งเช่าก่อนที่จะรับนู๋มาอยู่ด้วยนี่แหละ ประมานเดือนนึงได้.."แม่ตอบพลางทำกับข้าวไปด้วย
    "...แล้วแม่เจออะไรแปลกๆบ้างป่ะ?.."
    "แม่ไม่ค่อยได้อยู่บ้านน่ะ ออกไปทำงานทุกวัน ทำไม..มีไรเหรอ..!??" แม่หันหน้ามาตอบแบบคิ้วขมวด
    "ป่าว ไม่มีไรหรอกแม่ ถามดูเฉยๆ...."

คืนนี้ฝนตก อากาศเย็นกว่าทุกวัน เราเข้านอนเร็วกว่าปกติ พลางนอนคิดเรื่องเมื่อเย็นว่าเกิดไรขึ้น

มีอะไรอยู่ในตู้โชว์ข้างทีวี? เค้าเป็นใครกันแน่..ยังไม่ทันได้คิดจบ เราได้ยินเสียงกุกกักๆอยู่ใต้เตียง

ทำให้เตียงขยับนิดๆ พลางได้ยินเสียงไอของหญิงสาวแผ่วๆ

    "แค่กๆ แค่ก ช่วยๆ แค่กๆๆๆอ้อกกกก!!" เสียงไอเหมือนคนกำลังจะขาดอากาศหายใจดังขึ้นใต้เตียง

เอาละ กุโดนอีกแระ ทีนี้ใครอีก นอกจากผีตาลุงนั่น ยังมีอีกหรอ เรารีบคลุมโปง เก็บแขนเก็บขาเข้าใต้ผ้าห่ม

เหลือแต่หัวที่โผล่ออกมาดูว่าเธอจจะปีนขึ้นมาบนเตียงมั้ย
    
"แค่กๆ แค่กๆอ๊อกกกกกก!!.."เสียงไอจนอาเจียนของเธอดังขึ้นไม่หยุด

แต่มันไม่ได้หยุดแค่เสียง มือเธอค่อยๆยื่นออกมาจากใต้เตียง ค่อยๆใช้มือคลานดัน

ตัวเองออกมาจากใต้เตียงเรื่อยๆ ร่างของเธอผอมบางชุ่มไปด้วยอาเจียนส่งกลิ่น

เหม็นเน่าคลุ้งห้องไปหมด เธอค่อยๆใช้มือคลานลากขาที่เดินไม่ค่อยสะดวกของเธอ

ไปเรื่อยๆจนหยุดอยู่ตรงประตูห้อง เราตัวสั่นไปหมด หายใจเบาๆกลัวเธอได้ยิน

กลัวเธอรู้ว่าเราเห็นเธอ เธอหยุดอยู่หน้าประตูแล้วค่อยๆใช้มือคลานลากขาไปอย่างทุลักทุเล

เธอหันหลังให้เรานิ่งๆอยู่อย่างนั้น แล้วเธอก้อค่อยๆหันมาหาเรา

คอเธอเอียงห้อยร่องแร่งเหมือนจะขาด เนื้อตัวชุ่มไปด้วยอาเจียนเหนอะหนะเต็มไปหมด

ส่งกลิ่นเหม็นคละคลุ้งจนจะอ้วกตาม ทันใดนั้นเธอค่อยๆใช้มือคลานลากขาของเธอมาทางเรา

ขาเธอเดินไม่ได้ ต้องใช้มือลากตัวเองให้เคลื่อนไหวเหมือนหมาถูกตีขาให้เดินไม่ได้

จนในที่สุดมาหยุดที่ปลายเตียง เธอหายใจเหนื่อยหอบ ไอเหมือนคนสำลักน้ำ

ผมเธอเต็มไปด้วยอาเจียนเปียกชุ่ม เศษอาหาร น้ำหนองเขียวๆและเลือดแห้งกรัง

สีดำติดเต็มตัวและผมเธอเต้มไปหมด เธอก้มหน้าทำให้เห็นไม่ชัดเจนนักแล้วพูดสียงแผ่วเบา

แทบจะไม่ได้ยินเหมือนคนจะขาดใจ
    
"ฮือออออ แค่กๆๆ มันฆ่าฉัน แค่กๆ เธอ เธอต้องช่วยฉัน มันฆ่าฉัน ฮืออออออออออออออ!!!!"

ไอไปร้องไห้ไป เรารับรู้ถึงความทรมานของเธอ เธอเดินไม่ได้ แต่ยังพยายามพาร่างกายมาหาเรา

เธอพูดไม่ถนัดนัก แต่ก้อยังพยายามพูดให้เรารู้ อีกใจนึงก้อกลัวเธอจนแทบจะสิ้นสติ

แต่อีกใจนึงก้ออดสงสารเธอไม่ได้ นึกถึงคำของหลวงพ่อว่าอย่าไปกลัวเค้า

เค้ามาในร่างสวยงามไม่ได้ เพราะเค้ามีกำลังไม่มากพอ แต่เค้าก้อยังพยายามมาขอความช่วยเหลือจากเรา

เราจะไม่ช่วยก้อไม่ได้ ไม่งั้นเค้าจะวนเวียนมาขอความช่วยเหลือแบบนี้ไม่สิ้นสุด

เราตั้งสติ ไม่ให้กลัวไปมากกว่านี้ พยายามคิดว่าเธอไม่ใช่ผี คิดว่าเธอเป็นคนที่ถูกทำร้าย

เราไม่อยากเห็นเธอในสภาพแบบนี้หลายๆครั้งนักหรอก เราถึงต้องช่วยเธอ

ทันใดนั้นมือเธอค่อยๆยื่นมาบนเตียงแล้วดันตัวเองขึ้นมานั่งบนเตียง เธอนั่งหันหลังตัวสั่นเทาอยู่ปลายเตียง

ไอไม่หยุด เราอยู่บนหัวเตียงหดขาเข้ามาในผ้าห่ม กลายเป็นลูกขนุนนั่งขดกลมๆอยู่บนหัวเตียง

    "ขอร้องล่ะ ช่วยฉันออกไปที มันฆ่าฉันทุกวัน ฉันต้องตายซ้ำแล้วซ้ำเล่าอยู่ที่นี่ ทรมานเหลือเกินนนน......."
    "นู๋จะช่วยคุณได้ยังไง.."เราคิด ไม่กล้าแม้แต่พูดออกมา
    "แล้วเธอจะรู้ทุกอย่างเอง.."

    "ปึง ปึง ปึงงงง!!"เสียงทุบดังลั่นบ้านมาจากข้างล่างทำให้เธอคนนั้น

หายไปแล้ว เอาอีกแล้ว ทีนี้อะไรอีก ทำไมบ้านหลังนี้มีเยอะเหลือเกิน
เราค่อยๆเดินออกมาจากห้องช้าๆ เหลียวซ้ายแลขวา กลัวเธฮคนนั้นจะโผล่มาอีก
ความอยากรู้มีมากกว่าความกลัว เราค่อยๆเดินลงบันไดไปข้างล่าง พลางชะเง้อคอมองว่า ต้นเสียงมาจากไหน..
    
ความมืดสลัวพร้อมความเย็นของฝน ทำให้บรรยากาศน่าขนลุกไม่น้อย
สวิตไฟก้ออยู่ไกลจริงๆ ดันอยู่ที่กำแพงข้างตู้ทีวีหลังนั้น
เราเอื้อมมือไปเปิดสวิตไฟด้วยความกล้าๆกลัวๆ

ทันใดนั้นก็มือมือเหี่ยวๆแห้งดำของชายแก่ เอื้อมมาจับมือเราไว้!!
    "หิวววว..กูหิว..หิวเหลือเกินน.."เสียงแหบแห้งดังขึ้น มือเค้ายังจับเราไม่ปล่อย
    "กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดด"เราหลับตาปี๋กรี๊ดเสียงดัง พลางสะบัดข้อมือที่ถูกจับ
    "ไม่ต้องกลัว กูไม่ทำอะไร กูหิว ช่วยกูที.."เสียงนั้นเบาแหบ
    "ฮือออออ คุณเป็นใคร ทำไมถึงอยู่ที่ตู้นี้.."เราทำใจดีสู้เสือถาม แต่ยังหลับตาปี๋ไม่กล้ามอง