5
เสียงปิดประตูทำให้ฉันหัวใจเต้นแรง ฉันจ้องขาพ่อของพี่แกตลอดพลางเอามือปิดปากแน่น เท้าที่สีคล้ำเกรียมแดดเดินไปรอบๆ ห้อง โดยมีเท้าขาวๆ ของพี่บริงค์เดินตามใกล้ๆ
“ป๊า...มีอะไรรึเปล่า แหะๆ ^^” เท้าของป๊าพี่บริงค์หยุดลงที่ปลายเตียง ต่อมาฉันก็รู้สึกว่าเตียงยวบลงจนได้ยินเสียงไม้ลั่นเอี๊ยด นั่นยิ่งทำให้ฉันใจสั่น
“เปล่าหรอก ป๊าก็แค่ได้ยินเสียงตึงๆ ดังมาจากห้องบริงค์ ลูกทำอะไรตอนเที่ยงคืนกว่าเนี่ย?”
วิ่งไล่จับค่ะป๊า =0=
“อ๋ออออ สงสัยตอนที่บริงค์วิ่งเก็บกระดาษมั้งป๊า มันปลิวว่อนเลยเมื่อกี้”
“อ่าว เราเปิดพัดลมด้วยเรอะ แอร์แค่นี้ก็หนาวแล้วนะเนี่ย”
“โห ร้อนจะตายป๊า บริงค์เพิ่งปิดเมื่อกี้เองเนี่ย กลัวป๊าหาว่าเปลืองไฟ”
เนียนมากพี่บริงค์
“อืม ทำอะไรก็ให้มันเบาๆ หน่อยละกัน ดึกๆ อย่างนี้เสียงมันก้อง”
“ครับป๊า”
“งั้นป๊าไปนอนนะ”
อ๊ะ ป๊าของพี่บริงค์ลุกแล้ว ฉันจับจ้องขาทั้งสี่ที่เดินตามกันไปหยุดอยู่ที่หน้าประตู
แกร๊ก แอ๊ดดด
ปึง กริ๊ก!
เสียงล็อกประตูทำให้ฉันโล่งใจ ทีนี้ถ้าป๊าพี่แกจะทะลึ่งเปิดเข้ามาฉันก็คงหลบทันล่ะนะ
“ออกมาได้แล้ว” พี่บริงค์นั่งยองๆ เรียกเสียงแหบอยู่ที่ข้างเตียง
“อือๆๆ” ฉันคลานออกจากใต้เตียงอย่าหมดสภาพ พอได้ความสดชื่นจากกระไอแอร์ก็สูดเข้าปอดเต็มที่ ซืดดดด U..U อา~ -O-
“เป็นไงมั่ง?”
“ก็ดี เยี่ยม!” โฮย เกือบหัวใจวายตาย ถามได้ -0-
“อือ แล้วนี่จะกลับเมื่อไหร่เนี่ย?” ฉันแหงนหน้ามองเขาอย่างเคืองๆ
“ไล่เหรอ เฮอะ! กลับก็ได้” ฉันปีนขึ้นเตียงเตรียมเดินทางกลับ กระแทกตัวนอนลงจนฟูกสะเทือน แถมยังหันหลังให้เขาอีกต่างหาก แกล้งหลับๆ >_<
“ไม่ใช่นะ ไม่ได้ไล่ แค่ถามดูเฉยๆ...นี่...” ฉันถูกสะกิดเบาๆ ที่แขน แต่ก็แกล้งหลับต่อไปอย่างแนบเนียน
“หลับจริงรึแกล้งกันเนี่ย?” แกล้งย่ะ! ฮึ!
“ฮื่อ” พี่บริงค์ถอนใจเบาๆ ฉันแอบหรี่ตามองเขาเดินไปปิดไฟจนห้องมืดสนิทแล้วเดินกลับมายังที่เตียง ตอนนั้นฉันรีบหลับตาลงทันที! จนรู้สึกว่าฟูกมันยวบลงนิดหน่อยเหมือนเขากำลังปีนขึ้นมานอน โอยหนาวว่ะ =w= ลืมไปว่าห้องพี่เขามีแอร์
ถึงฉันจะหลับตาอยู่แต่ก็รู้ว่ามีเงาอะไรผ่านๆ ตาทำให้ฉันเดาออกว่าเขาคงชะเง้อหน้ามาดูว่าฉันหลับจริงรึเปล่า (สามารถ!) ฉันหลับตาเม้มปากแน่นไม่อยากให้เขาจับได้ จึงเกร็งตัวให้นิ่งที่สุด แต่ที่ฝืนไม่ได้นี่คือความหนาวเย็นของแอร์ ก่อนหน้านี้เธอน่าจะคว้าผ้ามาห่มซะก่อนนะยัยนิกิม จะได้ไม่หนาวอย่างนี้ หงึกๆๆ =w=
พรึ่บ!
ฉันสะดุ้งนิดหนึ่งที่จู่ๆ ผ้าห่มก็ถูกตวัดคลุมทับร่างฉันไว้ แถมเขายังดึงขอบผ้าให้ขึ้นมาปิดจนมิดไหล่อีกต่างหาก
“พรุ่งนี้มาอีกนะ...ยัยตัวแสบ” พี่บริงค์พูดขึ้นลอยๆ ก่อนจะแทรกตัวเข้าไปในผ้าห่มผืนเดียวกับที่ห่มฉันอยู่ วินาทีนี้ฉันยิ้มไม่หุบเลยเชียวล่ะ อดคิดไม่ได้ว่า...
ถ้าฉันไม่อยากกลับไปบนโลกปัจจุบัน...จะผิดมั้ยนะ?
“แหงล่ะ ผิดแน่นอน” ฉันบ่นพึมพำกับตัวเองก่อนจะสะบัดหน้าไปมากับหมอนแรงๆ
“นอนๆๆ เที่ยงคืนกว่าแล้วนะยัยนิกิม” ฉันข่มตาให้หลับลง พยายามไม่คิดเพ้อเจ้ออะไรทั้งนั้น แต่ความเงียบที่ปกคลุมทั่วห้อง เสียงหายใจอย่างสม่ำเสมอของคนข้างหลัง ทำให้ฉันยิ้มอีกจนได้
...หลับง่ายจังแฮะ คิคิ ^^
นับตั้งแต่วันที่ฉันรักเธอ [ตอนที่ 5]
เสียงปิดประตูทำให้ฉันหัวใจเต้นแรง ฉันจ้องขาพ่อของพี่แกตลอดพลางเอามือปิดปากแน่น เท้าที่สีคล้ำเกรียมแดดเดินไปรอบๆ ห้อง โดยมีเท้าขาวๆ ของพี่บริงค์เดินตามใกล้ๆ
“ป๊า...มีอะไรรึเปล่า แหะๆ ^^” เท้าของป๊าพี่บริงค์หยุดลงที่ปลายเตียง ต่อมาฉันก็รู้สึกว่าเตียงยวบลงจนได้ยินเสียงไม้ลั่นเอี๊ยด นั่นยิ่งทำให้ฉันใจสั่น
“เปล่าหรอก ป๊าก็แค่ได้ยินเสียงตึงๆ ดังมาจากห้องบริงค์ ลูกทำอะไรตอนเที่ยงคืนกว่าเนี่ย?”
วิ่งไล่จับค่ะป๊า =0=
“อ๋ออออ สงสัยตอนที่บริงค์วิ่งเก็บกระดาษมั้งป๊า มันปลิวว่อนเลยเมื่อกี้”
“อ่าว เราเปิดพัดลมด้วยเรอะ แอร์แค่นี้ก็หนาวแล้วนะเนี่ย”
“โห ร้อนจะตายป๊า บริงค์เพิ่งปิดเมื่อกี้เองเนี่ย กลัวป๊าหาว่าเปลืองไฟ”
เนียนมากพี่บริงค์
“อืม ทำอะไรก็ให้มันเบาๆ หน่อยละกัน ดึกๆ อย่างนี้เสียงมันก้อง”
“ครับป๊า”
“งั้นป๊าไปนอนนะ”
อ๊ะ ป๊าของพี่บริงค์ลุกแล้ว ฉันจับจ้องขาทั้งสี่ที่เดินตามกันไปหยุดอยู่ที่หน้าประตู
แกร๊ก แอ๊ดดด
ปึง กริ๊ก!
เสียงล็อกประตูทำให้ฉันโล่งใจ ทีนี้ถ้าป๊าพี่แกจะทะลึ่งเปิดเข้ามาฉันก็คงหลบทันล่ะนะ
“ออกมาได้แล้ว” พี่บริงค์นั่งยองๆ เรียกเสียงแหบอยู่ที่ข้างเตียง
“อือๆๆ” ฉันคลานออกจากใต้เตียงอย่าหมดสภาพ พอได้ความสดชื่นจากกระไอแอร์ก็สูดเข้าปอดเต็มที่ ซืดดดด U..U อา~ -O-
“เป็นไงมั่ง?”
“ก็ดี เยี่ยม!” โฮย เกือบหัวใจวายตาย ถามได้ -0-
“อือ แล้วนี่จะกลับเมื่อไหร่เนี่ย?” ฉันแหงนหน้ามองเขาอย่างเคืองๆ
“ไล่เหรอ เฮอะ! กลับก็ได้” ฉันปีนขึ้นเตียงเตรียมเดินทางกลับ กระแทกตัวนอนลงจนฟูกสะเทือน แถมยังหันหลังให้เขาอีกต่างหาก แกล้งหลับๆ >_<
“ไม่ใช่นะ ไม่ได้ไล่ แค่ถามดูเฉยๆ...นี่...” ฉันถูกสะกิดเบาๆ ที่แขน แต่ก็แกล้งหลับต่อไปอย่างแนบเนียน
“หลับจริงรึแกล้งกันเนี่ย?” แกล้งย่ะ! ฮึ!
“ฮื่อ” พี่บริงค์ถอนใจเบาๆ ฉันแอบหรี่ตามองเขาเดินไปปิดไฟจนห้องมืดสนิทแล้วเดินกลับมายังที่เตียง ตอนนั้นฉันรีบหลับตาลงทันที! จนรู้สึกว่าฟูกมันยวบลงนิดหน่อยเหมือนเขากำลังปีนขึ้นมานอน โอยหนาวว่ะ =w= ลืมไปว่าห้องพี่เขามีแอร์
ถึงฉันจะหลับตาอยู่แต่ก็รู้ว่ามีเงาอะไรผ่านๆ ตาทำให้ฉันเดาออกว่าเขาคงชะเง้อหน้ามาดูว่าฉันหลับจริงรึเปล่า (สามารถ!) ฉันหลับตาเม้มปากแน่นไม่อยากให้เขาจับได้ จึงเกร็งตัวให้นิ่งที่สุด แต่ที่ฝืนไม่ได้นี่คือความหนาวเย็นของแอร์ ก่อนหน้านี้เธอน่าจะคว้าผ้ามาห่มซะก่อนนะยัยนิกิม จะได้ไม่หนาวอย่างนี้ หงึกๆๆ =w=
พรึ่บ!
ฉันสะดุ้งนิดหนึ่งที่จู่ๆ ผ้าห่มก็ถูกตวัดคลุมทับร่างฉันไว้ แถมเขายังดึงขอบผ้าให้ขึ้นมาปิดจนมิดไหล่อีกต่างหาก
“พรุ่งนี้มาอีกนะ...ยัยตัวแสบ” พี่บริงค์พูดขึ้นลอยๆ ก่อนจะแทรกตัวเข้าไปในผ้าห่มผืนเดียวกับที่ห่มฉันอยู่ วินาทีนี้ฉันยิ้มไม่หุบเลยเชียวล่ะ อดคิดไม่ได้ว่า...
ถ้าฉันไม่อยากกลับไปบนโลกปัจจุบัน...จะผิดมั้ยนะ?
“แหงล่ะ ผิดแน่นอน” ฉันบ่นพึมพำกับตัวเองก่อนจะสะบัดหน้าไปมากับหมอนแรงๆ
“นอนๆๆ เที่ยงคืนกว่าแล้วนะยัยนิกิม” ฉันข่มตาให้หลับลง พยายามไม่คิดเพ้อเจ้ออะไรทั้งนั้น แต่ความเงียบที่ปกคลุมทั่วห้อง เสียงหายใจอย่างสม่ำเสมอของคนข้างหลัง ทำให้ฉันยิ้มอีกจนได้
...หลับง่ายจังแฮะ คิคิ ^^