ตื่นเช้ามาก็เจอหน้ากัน  ออกไปทำงานพร้อมกัน  กลับจากทำงานพร้อมกัน  กินข้าวด้วยกัน  แล้วก็เข้านอนพร้อมกัน  

วันหยุด ก็ออกไปกินข้าวข้างนอกบ้าน  ไปเที่ยว  ซื้อของ  ดูหนัง  

แล้วอยู่มาวันหนึ่ง  เจ้านายของเขาก็สั่งให้เขาไปประจำที่ต่างจังหวัด  ห่าง กทม ไป 1000 กิโลเมตร  โดยที่ยังไม่กำหนดกลับมาประจำที่ กทม

เราแทบจะร้องไห้ออกมาทันทีที่เขาเล่าจบ  แต่ทำได้แค่พยายามยิ้ม  กอดเขา  แล้วบอกว่าเราเข้าใจ

วันที่ต้องจัดกระเป๋าเดินทางให้เขา  จัดไปก็อยากจะร้องไห้  แต่ไม่อยากให้เขาต้องกังวล  เลยเฉไฉบ่นเขาไปเรื่อย  

เขาหยิบเสื้อเชิ้ตตัวโปรดมาขอให้เรารีดให้  เราตั้งใจรีดเสื้อให้เขาอย่างที่ไม่เคยตั้งใจทำมากขนาดนี้มาก่อน

คืนก่อนจะเดินทาง เราพยายามจะไม่ร้องไห้  แต่ก็ทำได้ไม่ดี  เราหลับไปทั้งน้ำตาในอ้อมกอดอุ่นๆของเขา

เช้าวันเดินทาง  เราเช็ดผมให้เขาเหมือนทุกๆวัน  แต่เป็นวันที่เราไม่อยากจะให้ผมแห้งเร็วเหลือเกิน

เราไม่ไปส่งเขาที่สนามบิน  เพราะกลัวว่าจะกลั้นน้ำตาไม่อยู่  ไม่อยากร้องไห้ให้เขาเห็น

เราคุยโทรศัพท์กับเขาจนถึงเวลาต้องขึ้นเครื่อง  วางสายจากเขาก็แอบร้องไห้เงียบๆคนเดียว

บ้านหลังเล็กมันดูใหญ่กว่าเดิม  เปิดทีวีเสียงดังแค่ไหนก็ไม่พอ

เศร้า เหงา คิดถึง  กลัวความห่างไกล  เกลียดการจากลา  

มีใครเป็นแบบเราบ้างไหมคะ  แล้วจัดการกับความรู้สึกของตัวเองอย่างไร  เข้ามาแชร์กันค่ะ