แฟนจากไปอย่างสงบค่ะ ด้วยวัยเพียงแค่31ปี เราวางแผนจะแต่งงานกันอีก 2 ปีข้างหน้า เราก็ดูแลกันไม่ต่างจากคนในครอบครัว วันนั้นไม่ทันจะได้บอกลากัน ไม่ทันจะได้ดูใจกัน ฉันร้องไห้แทบจะขาดใจ มันเจ็บเหมือนใครเอามีดมากรีดในสมองคิดวนเวียนแต่เรื่องราวที่เกิดขึ้น ถ้าอย่างนั้น ถ้าอย่างนี้ ฯลฯ เค้าคงยังมีชีวิตอยู่ต่อ ทุกวันนี้นึกขึ้นมาน้ำตาก้อไหลได้แต่นอนกอดเสื้อตัวที่เค้าชอบใส่ ส่งไลน์หาเค้าทุกวัน ใส่บาตร สวดมนต์ได้แต่หวังให้เค้าไปสู่สวรรค์ แต่จิตใจก็ยังไม่สงบ อยากรู้ว่าเราสองคนเคยทำกรรมอะไรไว้ จะได้หาวิธีแก้ไขให้เหตุการณ์แบบนี้ไม่เกิดขึ้นอีก หรือธรรมะบทไหนช่วยเยียวยาจิตใจได้บ้างคะ