เราพึ่งเสียสามีไป เมื่อวันที่ 1 ก.ย. 57 ที่ผ่านมาด้วยอุบัติเหตุ  มีลูกด้วยกัน สองคน คนโต สองขวบ คนเล็ก 6 เดือน  สภาพจิตใจตอนนี้ย่ำแย่มาก ๆ แต่ต้องอดทน หัวเราะไปกับลูก พอลูกหลับ เราก็อดไม่ได้ที่จะร้องไห้ ออกมา มองลูกสองคนแล้วคิด ว่าทำไมเหตุการณ์แบบนี้ต้องมาเกิดกับลูกแม่ด้วย หนูกำพร้าพ่อ โดยที่ไม่มีโอกาสได้เรียกชื่อพ่อเลย เค้ายังเล็ก ยังไม่พูด ก็เลยยังไม่รู้ว่าพ่อไปไหน ไม่ถามหา สงสารเค้ามาก ๆ ยังไม่รู้ว่าชีวิตในอนาคตจะต้องเดินต่อไปอย่างไร ตอนนี้เรื่องราวต่าง ๆ ก็ยังไม่เรียบร้อย พวกดคีความ และบริษัทรถที่ชน ที่เราเรียกร้องไป ก็ให้ไปฟ้องศาล เอา  ไม่นึก ไม่คิด ไม่ฝัน ไม่มีลางสังหรณ์อะไรเลย ตั้งตัวไม่ถูกจริง ๆ เหมือนล้มทั้งยืน