เราได้สูญเสียเพื่อนสนิทไปเมื่อเกือบสองเดือนที่ผ่านมา. ความตายพรากเพื่อนเราไปอย่างกะทันหันไม่ทันได้ตั้งตัว.
เพิ่งเจอกันพูดคุยกันไปไม่ทันได้เอ่ยร่ำราก็จากกันไปแล้ว. ช่วงแรกแย่มาก ไปงานศพเดี๋ยวร้องไห้เดี๋ยวหัวเราะ. ความทรงจำดีๆยังลอยวนเวียนในหัวแต่มันแย่ที่ต้องพบว่าจะไม่มีอะไรแบบนั้นอีกแล้ว ยอมรับไม่ได้ว่าเค้าจากไปแล้ว

  เพื่อนยังเป็นแค่เด็กสาวที่สวยเก่งฉลาด ทุกวันนี้ไม่ว่าจะมองร้านอาหารหรือสั่งอาหารจานโปรดก็คิดถึงแต่เพื่อน. กิน นอน เดิน เที่ยว เราคิดถึงเพื่อนตลอด เห็นน้ำเต้าหู้TofusanและC-Vicในเซเว่นต้องซื้อมาตุนมาดื่มทั้งๆที่ไม่ได้ชอบมากมายแต่มันคือของอย่างสุดท้ายที่เพื่อนซื้อให้ดื่ม
มันทรมานมากที่ต้องคิดถึงแบบนี้.เราอยากปลีกวิเวกไปอยู่เกาะไปไหนก็ได้ให้พ้นๆจากสภาพแวดล้อมตอนนี้ จากที่เดิมๆที่ทำให้คิดถึงมัน
  
เราไม่ได้เศร้าใจนะแต่มันแย่กว่าเศร้าเพราะถ้าเศร้าเราร้องไห้ตะโกนโวยวายก็หาย แต่มันคิดถึง คิดถึงมากจนอยากลืมว่าเคยรู้จักเป็นเพื่อนกับคนคนนี้เพราะเค้าจากไปแล้วแต่เรายังอยู่. ยังต้องทนคิดถึงเขา
เราไม่สามารถใช้ชีวิตได้อย่างปรกติ ยังคงทำงานได้แต่มีอาการนอนไม่หลับรุนแรง. อยู่ดีๆก็เศร้าอยู่ดีๆก็สุขมันเหวี่ยงไปมา ร้องไห้และรู้สึกว่างเปล่า
เราไปพบจิตแพทย์แล้ว พบมา3ครั้งในเวลาไม่ถึง2เดือน ปรับขนาดโดสยาหนักขึ้นเรื่อยๆ. คุณหมอแนะนำดีคุยดีทุกอย่างดีหมดแต่เราทำใจไม่ได้เอง.
เราไม่มีครอบครัวที่อบอุ่น. ถึงจะมีคนรู้จักเยอะแยะและเงินเดือนที่ดีแต่นอกจากที่ทำงานที่เรารู้สึกพอจะอบอุ่นแล้วเราเหมือนไม่มีที่ให้ไปจริงๆ.  เพื่อนในวับเด็กก็มีเพียงคนเดียวที่จากไป. มีบ้านมีครอบครัวก็เหมือนไม่มี ใครมาใส่ใจพอเพื่อนจากไปเหมือนเราเคว้งคว้างไปเลย
  
หย่าสามีก็ทำมาแล้วแต่ทำไมเรื่องนี้มันถึงยากเย็นขนาดนี้. ปีนี้เราเจอแต่เรื่องแย่ๆ ใครเคยผ่านจุดจุดนี้ไปบ้าง. ต้องทำยังไง นานแค่ไหนถึงจะผ่านไปได้

ปล.เรายังไม่ได้อยากตายตามเพื่อนนะคะ ไม่ได้อยากคิดสั้น
(ไม่ขอความเห็นเชิงให้ไปปฏิบัติธรรมนะคะ )