เราอยู่กับแฟนมา 1 ปี เป็น1 ปีที่ทั้งชีวิตแทบจะว่าได้ ว่ามีแต่เค้า กินข้าว ดูหนัง เที่ยว ตื่นมาก็เจอ ก่อนนอนก็เจอ มันเป็นความเคยชิน ความผูกพันธ์ แล้วจู่ๆ วันนึงก็มีคำสั่งย้ายเค้าไปอยู่ในจังหวัด วันที่รู้เรื่องคือร้องไห้ ฟูมฟายไม่อยากให้เค้าไป เพราะกลัวจะไม่ได้อยู่ด้วยกันอีก...

เสียใจแต่ทำไรไม่ได้ สุดท้ายพอถึงวันที่ต้องย้ายจริงๆ เราเลือกที่จะขับรถไป-กลับ ที่หอพักเค้า มาทำงานอีก อำเภอ ทุกวัน ยอมเหนื่อยหน่อย แต่เลือกกับการที่เราจะได้อยู่กับเค้าทุกวันเหมือนเดิม

พอย้ายเข้าจังหวัดได้เดือนเดียว เค้าก็มีคำสั่งถูกย้ายไปอุบลราชธานี😭 โห ความรู้แบบว่ารับไม่ได้ แต่ทำไรไม่ได้ กอดขา กอดแขนเค้า ไม่อยากให้เค้าไป แต่ข้าราชการไม่ไปก็ต้องลาออก มันไม่มีทางเลือกให้เราเลย

ทั้งๆที่เค้าเพิ่งถูกย้ายมาจังหวัด ใจเราก็คิดว่าน่าจะอีกปี กว่าเค้าจะได้ย้ายอีก

ทำใจยากมาก วันที่รู้เรื่องมีเวลาอีกแค่ 5-6วัน เค้าก็ต้องย้าย ระยะทางที่ไกล 600 กิโลเมตร
ความห่างไกล การที่ต้องตื่นมาไม่เจอ สถานที่เดิมๆที่เราเคยไปเคยอยู่ด้วยกัน มันทำร้ายจิตใจเรามาก

เราผิดเองที่เราเอาใจเราไปผูกติดกับตัวเค้า
เค้ารู้สึกยังไงเราไม่รู้เพราะเค้าเงียบ.และพยายามเข้มแข็งให้เราเห็น

เราไปส่งเค้า วันที่เค้ามาส่งเราที่สนามบิน ยอมรับว่ามันเจ็บปวดเหลือเกิน

เราเพิ่งกลับมาปราจีนเมื่อวานนี้ นอนผวาทั้งคืน หลับไปกับน้ำตา ตื่นมาพร้อมน้ำตา ทุกอย่างดูอ้างว้าง ความคิดถึงมันทรมานหัวใจจัง

เราอยากไปอยู่กับเค้าแต่เค้าบอกว่า .. ให้เรากลับมาทำงาน มาใช้ชีวิตอยู่ที่นี่

ไม่เลิกแต่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน แล้วไม่รุ้ว่าอนาคตจะได้กลับมาอยู่ด้วยกันอีกไหม.. ทุกอย่างเป็นคำถามที่วนอยู่ในหัวเรา


อยากรู้ว่าต้องทำยังไง? ตอนนี้จิตตกมาก คิดอยากตายบ่อยๆ มันทรมาน เวลาใจมันหวิวเหมือนใจมันหล่นไปตาตุ่ม คิดถึงวันเวลาเก่าๆจังเลยคะ

ปล. เราขาดความอบอุ่น โตมาในครอบครัวที่ไม่สมบูรณ์แบบ พอวันนึงมีคนมาเติมเต็มสิ่งที่ขาดไป แล้วเราจะต้องขาดเค้า มันรับไม่ได้จริงๆคะ😭