มนุษย์ถูกผูกติดกับคำว่า สวรรค์ และความดีมากเกินไป
เชื่อว่าเมื่อทำดีย่อมได้ดี จนนึกว่าคือแก่นแท้แห่งศาสนา

ซึ่งความเชื่อนี้เป็นแค่การ ตู่ ขึ้นมาเพื่อให่เรา ดำรงค์อยู่ในคุณงามความดี
  หากแต่เป้าหมายของความดีมิใช่ซึ่ง การปล่อยวาง

เป้าหมายกลับเป็นเพียงแต่ ได้มาซึ่งความสุขของตน
  ดำรงค์ไว้ซึ่งตน หรือ "อัตตา" แค่นั้นเอง

หากถกเถียงเรื่องนี้ไซร้จะกลายเป็นเอาน้ำมันไปราดกองไฟ
ต่างคนต่างคิด ต่างกระทำ ต่างดำรงค์อยู่ซึ่งตัวตน ของตนเอง

แก่นแท้ที่เหมาะที่สุด ณ เวลานี้คือการกระทำซึ่งเป็นการปล่อยวาง
ไม่ยึดติดกับรูปลักษณ์ จิต ทั้งอดีตและอนาคต
ซึ่งอาจกล่าวได้เพียงว่า มนุษย์เรามีเพียงแค่



"เกิดขึ้น ตั้งอยู่และดับไป"




มาบ่นเรื่องธรรมะ ซึ่งไกลตัวเราเพื่ออะไร
จากการอ่านหนังสือหลายเล่มที่ผ่านมา จะมีแก่นแท้ของ
อัตตาแฝงอยู่เสมอ ไม่ว่าจะเป็นการหาความสุข


ยึดติดกับทรัพย์  รูปทรัพย์ สิ่งที่เป็นรูปธรรม
การได้มาซึ่งสิ่งใดสิ่งนึง การครอบครอง เป็นเจ้าของในสิ่งที่มีความหมายเท่ากับความสูญเปล่า


เราคงยังต้องทำหน้าที่ของเราเหล่ามนุษย์ธรรมดาอยู่
ย่อมแหวกว่ายใน เกิด แก่ เจ็บ ตาย ได้มา ครอบครอง โทสะ โมหะ ราคะ


เหล่านี้ย่อมทำให้ยังมีการ ดีใจ สุขใจ ร้องไห้ เจ็บปวดมิมีที่สิ้นสุด
ที่ผมร่ายมายาวๆนี้ไม่มีอะไรมากครับ


แค่เตือนสติตนเองไม่ให้งมงายในเป้าหมายที่ตนสร้างขึ้น
ทุกใจในสิ่งที่ยังไม่เกิด มองโลกแห่งความจริง เดินไปยังจุดหมาย


ด้วยความพยายามเต็มที่ แม้ผลที่ได้จะเป็นไปตามหรือไม่ ก็ปล่อยวาง
มนุษย์ อย่างเราอย่างท่าน เดินช้าลงอีกนิด หาความหมายที่แท้จริง


แล้วเริ่มมีความสุขกับปัจจุบัน


"กันดีกว่า"