แลดูปี่ที่เป่าเล่าก็หาย            นางยักษ์ร้ายรู้ว่าพากันหนี
เสียน้ำใจในอารมณ์ไม่สมประดี        สองมือตีอกตูมฟูมน้ำตา
ลงกลิ้งเกลือกกายร้องไห้โร่        เสียงโฮโฮดังก้องห้องคูหา
พระรูปหล่อพ่อคุณของเมียอา        ควรหรือมาทิ้งขว้างหมองหมางเมีย
ทั้งลูกน้อยกลอยใจไปด้วยเล่า        เหมือนควักเอาดวงใจน้องไปเสีย
ถึงแปดปีนี่แล้วไม่แคล้วคลาด        เคยร่วมอาสน์อกอุ่นพ่อคุณเอ๋ย
ตั้งแต่นี้น้องจะได้ผู้ใดเชย            เหมือนพระเคยคู่เคียงเมื่อเที่ยงคืน
เสียแรงรักหนักหนาอุส่าห์ถนอม        สู้อดออมสาระพัดไม่ขัดขืน
ช่างกระไรใจจืดไม่ยืดยืน            นางสอื้นอ้าปากจนรากเรอ
ด้วยแรงน้อยถอยทบสลบหลับ        แล้วก็กลับพลิกฟื้นตื่นเผยอ
ร้องเรียกลูกผัวเฟือนเหมือนละเมอ        ไม่เห็นเธอทอดกายดังวายปราณ
ระกำอกหมกมุ่นหุนพิโรธ            กำลังโกรธกลับแรงกำแหงหาญ
ประหลาดใจใครหนอมาก่อการ        ช่างคิดอ่านเอาคู่ของกูไป
ศิลานี้ที่มนุษย์จะเปิดนั้น            สักหมื่นดันก็ไม่เกรงข่มเหงกู