ครั้นรุ่งเช้าเข้าเกาะเสาะลูกไม้    พระลูกให้บิตุรงค์ทรงเสวย
เงือกก็หาอาหารกินตามเคย    แล้วรีบเลยล่วงไปในคงคา ฯ
๏ ฝ่ายนางผีเสื้อสมุทรที่สุดโง่    ไปนั่งโซเซาอยู่ริมภูผา
ขอชีวิตพิษฐานตามตำรา    ต้องอดปลาอดนอนอ่อนกำลัง
ได้สามวันรันทดสลดจิต    เจียนชีวิตจะเด็ดดับไม่กลับหลัง
อุตส่าห์ยืนฝืนใจให้ประทัง    ค่อยเซซังซวนทรงไม่ตรงตัว
เห็นลูกไม้ในป่าคว้าเข้าปาก    กำลังอยากยืนขยอกจนกลอกหัว
ที่มืดหน้าตาลายค่อยหายมัว    คิดถึงผัวเหยาะย่างมากลางไพร
ถึงประตูคูหาเห็นเปิดอยู่    เอ๊ะอกกูเกิดเข็ญเป็นไฉน
เข้าในห้องมองเขม้นไม่เห็นใคร    ยิ่งตกใจเพียงจะดิ้นสิ้นชีวี
แลดูปี่ที่เป่าเล่าก็หาย    นางยักษ์ร้ายรู้ว่าพากันหนี
เสียน้ำใจในอารมณ์ไม่สมประดี    สองมือตีอกตูมฟูมน้ำตา
ลงกลิ้งเกลือกกายร้องไห้โร่    เสียงโฮโฮดังก้องห้องคูหา
พระรูปหล่อพ่อคุณของเมียอา    ควรหรือมาทิ้งขว้างหมองหมางเมีย
ทั้งลูกน้อยกลอยใจไปด้วยเล่า    เหมือนควักเอาดวงใจน้องไปเสีย
น้องร้อนรุ่มกลุ้มใจดังไฟเลีย    ทูนหัวเมียช่างไม่ไว้อาลัยเลย