ฝ่ายนางผีเสื้อสมุทรที่สุดโง่

ไปนั่งโซเซาอยู่ริมภูผา

ขอชีวิตพิษฐานตามตำรา

ต้องอดปลาอดนอนอ่อนกำลัง

ได้สามวันรันทดสลดจิตต์

เจียนชีวิตจะเด็ดดับไม่กลับหลัง

อุส่าห์ยืนฝืนใจให้ประทัง

ค่อยเซซังซวนทรงไม่ตรงตัว

เห็นลูกไม้ในป่าคว้าเข้าปาก

กำลังอยากยืนขยอกจนกลอกหัว

ที่มืดอดหน้าตาลายค่อยหามัว

คิดถึงผัวเหยาะย่างมากลางไพร

ถึงประตูคูหาเห็นเปิดอยู่

เอ๊ะอกกูเกิดเข็ญเป็นไฉน

เข้าในห้องมองเขม้นไม่เห็นใคร

ยิ่งตกใจเพียงจะดิ้นสิ้นชีวี

แลดูปี่ที่เป่าเล่าก็หาย

นางยักษ์ร้ายรู้ว่าพากันหนี

เสียน้ำใจในอารมณ์ไม่สมประดี

สองมือตีอกตูมฟูมน้ำตา

ลงกลิ้งเกลือกกายร้องไห้โร่

เสียงโฮโฮดังก้องห้องคูหา

พระรูปหล่อพ่อคุณของเมียอา

ควรหรือมาทิ้งขว้างหมองหมางเมีย