" .. เมื่อเราใช้จิตที่ฝึกดีแล้ว พิจารณา "รูปนาม" อยู่อย่างนี้
ให้รู้แจ้งแน่ชัดว่า "ไม่เที่ยง เป็นทุกข์ เป็นอนัตตา"
ปัญญารู้เท่าทันสภาพความเป็นจริงของสังขาร
ก็เกิดเป็นเหตุให้เราไม่ยึดถือหรือหลงใหล

เมื่อเราได้อะไรมาก็มีสติไม่ดีใจจนเกินไป เมื่อของสูญหายไป
ก็ไม่เสียใจจนเกิดทุกขเวทนาเพราะรู้เท่าทัน
เมื่อประสบความเจ็บไข้หรือได้รับทุกข์อื่น ๆ ก็มีการยับยั้งใจ

เพราะอาศัย "จิตที่ฝึกมาดีแล้ว เรียกว่า มีที่พึ่งทางใจเป็นอย่างดี" .. "

หลวงปู่ชา สุภัทโท