ก็ไม่รู้ทำไมในดวงจิต
ยังเฝ้าคิดคำนึงรำพึงหา
แม้นเนิ่นนานผ่านผันกาลเวลา
คงตรึงตราตามติดสนิททรวง

เป็นอะไรนะใจทำไมหนอ
คอยเคล้าคลอรอฝันอันใหญ่หลวง
ทั้งที่เขาห่างหายไกลลารวง
ทำให้ดวงใจเราต้องเศร้าตรม

เบื่อเสียจริงใจตนเฝ้าทนช้ำ
ปล่อยเขาย้ำทำลายให้ขื่นขม
ได้แต่ซุกหน้าซ่อนนอนระทม
ร้าวระบมโถมถั่งแทบวางวาย

อีกเมื่อไรหรือเจ้า?เขารู้ค่า
ความชื่นชมศรัทธามิลาหาย
หรือต้องรอจนลับชีพดับกาย
เขาจึงรู้สื่อหมายที่ใจครอง....

“สุนันท์ยา”