ความรักที่ยิ่งใหญ่จากใจหนึ่ง
ยังติดตรึง ซ่อนเก็บ เจ็บไม่หนี
เป็นรอยฝัง กลางบ่วงดวงฤดี
แม้นไม่มี คำตอบ ส่งมอบมา

ก็ยังคง ตระหนัก ภักดีมั่น
เฝ้าใฝ่ฝัน วาดศิลป์ จินต์ภาษา
เขาห่างไกลเกินกาลจะผันพา
แม้นนัยน์ตา มิสบได้พบจริง

รักฉันเหมือน หมอกจาง กลางลมแผ่ว
ไม่เห็นแววสมหวังดั่งใจหญิง
ก็ยังเพียร ฝันใฝ่ ไม่ประวิง
ด้วยรักยิ่ง เกินค่า จะประมาณ

รักของฉัน มอบไว้ให้เพียงหนึ่ง
แม้นเขาไม่เคยซึ้งหรือสงสาร
รักที่มอบจากห้วงของดวงมาน
ยอมร้าวรานสานสลักปักในทรวง

ไม่หวังครองเคียงชิด สนิทแนบ
ขอเพียงแอบอิงอ้อนอักษรสรวง
ชื่นในฝันเป็นเงาคลอเคล้าควง
สัมผัสห้วง จินตนา นิทราครอง...


“สุนันท์ยา”