หากใครที่ได้เคยอ่านโพสแรกของดิฉัน http://ppantip.com/topic/33124389 ก็คงจะทราบว่าดิฉันประสบพอเจออะไรมาบ้าง และมีพี่ๆ เพื่อนๆ น้องๆ หลายคนแอดเข้ามาคุยในเฟส ให้กำลังใจบ้าง ปรึกษาปัญหากันบ้าง แนะนำข้อคิดดีๆ ให้กันบ้าง แต่บางคนก็มีคำถามที่ชวนให้คิดคะ เขาถามดิฉันว่า "พี่ทำยังไงถึงเข้มแข็งขนาดนี้ ยังยิ้มหัวเราะได้ ดูมีความสุขดีด้วยซ้ำ เลือกที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไป ทั้งๆ ที่เจอมรสุมชีวิตขนาดนี้ ผัวทิ้งไปมีเมียน้อย ปล่อยให้เลี้ยงลูกแรกเกิดเพียงคนเดียว ตัวเองก็ป่วยเป็นมะเร็ง แถมยังมีหนี้สินอีกเยอะแยะมากมาย ตกงาน ฐานะก็ไม่ได้ร่ำรวย แต่พี่ก็อดทนสู้กับมันมาได้นานขนาดนี้ เป็นคนอื่นเขาคงฆ่าตัวตายไปแล้วนะพี่" ฟังแล้วก็อึ้งไปนิดนึงเหมือนกันคะ (ที่อึ้งนี่คือเคลิ้มไปกะน้องเขาอะคะว่าเออ..ฉันเป็นคนแปลกใช่ไหม..ฉันไม่ควรมีชีวิตอยู่หรอฟ่ะ เหอะๆๆ) คือก็ไม่รู้จะบอกน้องเขายังไงอะคะเลยตอบเขาไปตามความรู้สึกของตัวเองว่า "ก็ไม่รู้ซิ..แต่ก็อดทนกะปัญหาที่มีมาปีกว่าแล้วคะ แต่เรื่องฆ่าตัวตายนี่ไม่มีอยู่ในหัวเลยนะ แม้แต่ตอนที่รู้ว่าตัวเองเป็นมะเร็งก็ยิ่งไม่อยากตายเข้าไปใหญ่ อยากอยู่กะลูกคะ ลูกเราขาดพ่อไปคนนึงแล้ว จะให้ขาดแม่อีกคนไปได้อย่างไร" (เกือบหละ..เกือบเคลิ้มไปกะน้องเขาดีนะที่ไหวตัวทัน 555+)

งั้นเลยขอโอกาสนี้ให้กำลังใจกะทุกคนที่กำลังมีปัญหาอยู่นะคะ..อย่ายอมแพ้โชคชะตาคะ สู้กะมัน อย่าไปยอมมันพลิกโชคชะตาตัวเองไปเลย อย่าคิดสั้นฆ่าตัวตายนะ มันไม่ได้ส่งผลดีกะตัวเองและคนในครอบครัวเลย เราต้องคิดว่า คนเราไม่มีใครตกต่ำไปตลอดชีวิต หรือไม่มีใครที่จะบินสูงไปตลอดชีวิตคะ ชีวิตคนเราก็คงเหมือนกราฟ มีขึ้นและก็มีลง..เราก็รอวันที่ขึ้นอยู่คะ..รออย่างคนมีความหวัง..เอาลูกหรือคนในครอบครัวเป็นตัวยืดเหนี่ยวจิตใจไว้คะ สู้ๆ กันจ้า