ฟางเส้นสุดท้าย ตอนตะวันบ่ายคล้อยลงมา ใจสั่งให้ลงมือฆ่า เด็กสาวคนหนึ่งซึ่งเป็นเพื่อนของฉัน

"คนที่ไว้ใจร้ายที่สุด"

"คนที่ทำร้ายฉันกับคนที่รักฉันคือคนๆ เดียวกัน และคนๆ นั้นก็คือแก!"

ศรัทธาสลาย ความเป็นตายไล่เรียงเป็นฉาก จากเริ่มถึงนี้ยิ่งนาน จนฉันเองแทบจำไม่ได้ เหนี่ยวไกปืน เหยียบศพข้าม ไปคว้าเอาเงิน เพราะฉันนั้นไม่มีเพียบพร้อมเหมือนกับเธอ ข้ามความจนที่ฉันหนีหน้า ปากกัดตีนถีบเรื่อยมา ความสามารถในการตีรันฟันแทงแกร่งกล้าเกินกว่าที่เด็กสาวคนอื่นๆ จะทำได้ ไม่เคยลี้หนีใจผู้ใด แรงมาเราก็แรงไป กัดแก่งแย่งชิงก้อนเงิน กระทั่งฉันได้ค้นพบเพื่อนซึ่งเป็นผู้มากหลายด้วยบารมีเงิน ยิ่งใหญ่คับเมืองทุกคน ต้องก้มหัวมือกุมต่ำ โค้งคำนับให้มัน ฝากตัวกับหัวใจ เป่าหัวผู้ขวางทางเดินฉัน ส่งไปสู่ความตาย ชื่อเสียงของฉันเลื่องลือ

ศพแรกผ่านไป ศพสองศพสามค่อยๆ ผ่านไป หลงผิดคิดภาคภูมิใจ ก่อนเดินมาถึงวันนี้ เด็กสาวผู้โชคร้าย เธอเห็นฉันฆ่าคน ฉันมองไปที่เธอ ฉันผวาใจตกลงไปที่เท้า เพราะคนๆ นั้น เป็นเพื่อนของฉันนั่นเอง

"ไปตายซะเถอะ ตอนนี้มิตรภาพระหว่างเรากลายเป็นอดีตไปแล้ว อโหสิให้ฉันด้วยนะ"

ฉันหันปืนเข้าหาหัวเด็กสาว เหนี่ยวไกแล้วฉันโล่งใจ ไม่มีใครรู้ว่าฉันเป็นฆาตกรฆ่าคนตาย นี่คือครั้งหนึ่งที่ภูมิใจ ว่าฉันยังเป็นมนุษย์ หัวใจลอยล่องไปแสนไกล

ฉันถูกยิงสวนกลับเข้าที่แขนขวาจนเลือดไหลหยดลงพื้น ฉันเจ็บจนน้ำตาไหลออกมา ฉันเดินตากฝนเพื่ออำพรางน้ำตาบนใบหน้าทั้งที่มืออีกข้างกุมแขนที่บาดเจ็บ

"ความตายเป็นสิ่งสุดท้ายที่ฉันกลัว"

นั่นเป็นคำพูดสุดท้ายในชีวิตของฉัน ฉันล้มลงไปกับพื้นถนนในทางเปลี่ยว ฉันหายใจโรยรินก่อนจะแน่นิ่งไป เปลือกตาทั้งสองข้างค่อยๆ ปิดลง มันคงจะดีถ้าที่นอนเป็นที่นอนนุ่มๆ พร้อมหมอนและผ้าห่ม ไม่ใช่พื้นแข็งๆ แบบนี้