ดึกสงัด ฝนกำลังตก มีคนกำลังจะต้องตาย!

    คฤหาสน์หลังนั้นมีขนาดใหญ่ รายล้อมด้วยสวนกล้วยไม้และสนามหญ้าที่ได้รับการตัดเล็มอย่างประณีต สายฝนพรมเม็ดลงมาจากฟากฟ้า ฝีเท้าหนักแน่นย่ำขึ้นบนบันไดไปชั้นสองของตัวบ้าน พื้นหินเกรนิตของชั้นล่างเกลื่อนกลาดด้วยร่างไร้วิญญาณที่หักงอผิดรูปผิดร่าง

มือสังหารกวาดสายตาสำรวจบนเฉลียงทางเดินที่ฝาผนังประดับด้วยรูปภาพบรรพบุรุษรุ่นต่างๆ ของตระฉันล ‘จงเจริญยั่งยืน’ หลายคนเป็นที่รู้จักกันดีในฐานะเจ้าพ่อแห่งแดนเหนือยุคจอมพลสฤษดิ์ ธนะรัชต์ นักฆ่าในชุดดำ ถุงมือหนังสีดำ สวมหน้ากากปิดจมูกและหมวกแก๊ปสีดำแค่นหัวเราะเบาๆ เมื่อเห็นภาพเหล่านั้น

ต่อให้คนยิ่งใหญ่เพียงใด หากทำความชั่ว ก็ไม่อาจหนีรอดความตาย!

ประตูห้องปลายทางเดินปิดล็อคอยู่

มันคือห้องนอนของนายก่อศักดิ์ หัวหน้าตระกูลจงเจริญยั่งยืนคนปัจจุบัน ผู้บัญชาการแก๊ง ‘พญาวานร’ ซึ่งคุมอิทธิพลในอำเภอ ‘ประกายดาว’ แห่งเชียงใหม่อยู่หลายท้องที่ นักฆ่าย่างสามขุมไปหยุดยืนหน้าประตู ปืนในมือของเขาติดที่เก็บเสียง มือที่สวมถุงมือสีดำเอื้อมมือไปจ่อปืนกับลูกบิดแล้วเหนี่ยวไก

ลูกบิดประตูระเบิดออก นักฆ่าผลักประตูแล้วก้าวเท้าเข้าไป

ห้องนอนใหญ่โตโอ่อ่า ประดับม่านไหมแพรวมุก ภายในห้องมีเฟอร์นิเจอร์เป็นเครื่องไม้แกะสลัก รวมถึงเตียงสี่เสาที่มีม่านลายลูกไม้รูดปิดอยู่ทั้งสี่ด้าน

นักฆ่าเดินตรงดิ่งไปที่เตียงหลังนั้น

ภารกิจของเขาในวันนี้คือการฆ่าหัวหน้าแก๊งพญาวานร นายก่อศักดิ์ผู้มีลักษณะเป็นชายขี้โรค ร่างกายอ่อนแอ แต่ใครจะรู้ว่าตัวจริงของเจ้าพ่อที่คุมอันธพาลเป็นร้อยๆ คน จะเป็นเพียงไอ้แว่นผอมโกรกวัยกลางคนผู้นี้

มือสังหารใช้มือแหวกผ้าม่านบนเตียงออก ร่างที่นอนอยู่บนเตียงกำลังนอนหันหลังให้เขา หันหน้าเข้าหาผนัง ผ้าห่มถูกดึงขึ้นมาคลุมเกือบจะถึงศีรษะ

    นักฆ่าเอะใจ รีบตลบผ้าห่มออก

    ร่างบนเตียง แท้จริงแล้วเป็นเพียงหมอนข้างใบหนึ่ง!

    ความผิดปกติที่พบทำให้นักฆ่าทราบว่าเหยื่อรู้ตัว เขากำลังจะถอยหลัง มือหนึ่งก็เอื้อมมาจับขาเขาจากใต้เตียงและกระตุกดึง นักฆ่าล้มลง แล้วปืนกระบอกหนึ่งก็พุ่งเข้ามา เสียงระเบิดกระสุนกัมปนาท นักฆ่าก้มศีรษะหลบโดยสัญชาตญาณ กระสุนพุ่งผ่านเฉียดใบหน้าเขาไปไม่ถึงนิ้ว

    “แกเป็นใคร ใครส่งแกมา!”

    เจ้าของห้องคำราม มุดออกจากใต้เตียง ร่างผอมของบุรุษผู้เป็นหัวหน้าพญาวานรโจนทับหน้าอกนักฆ่าด้วยหัวเข่า มือสังหารจุก ปลายกระบอกปืนจ่อหน้าผากของเขา หมวกแก๊ปหลุดออกไปตกอยู่ด้านข้าง

    “ฉันถามว่าใครส่งแกมา!”

    ไอ้แว่นผอมโกรกที่มือสังหารดูถูก ไม่ได้อ่อนแออย่างที่คาด สังเกตได้จากปลายปืนที่ไม่ได้สั่น แสดงว่าจิตใจไม่คลอนแคลนที่จะฆ่าคน

    “พ่อคะ หนูได้ยินเสียงปืน มีอะไรรึปละ...”

    เสียงแตกตื่นตกใจของเด็กสาววัยสิบห้าปีคนหนึ่งดังขึ้นที่ประตู สีหน้าของนายก่อศักดิ์เปลี่ยนไปทันที เกิดความลังเลขึ้น มือสังหารสบโอกาส ตวัดมือปัดปืนที่จ่อหน้าผากทิ้ง และพลิกกายขึ้นเป็นฝ่ายกดให้นายก่อศักดิ์อยู่ด้านล่าง

    ในพริบนั้น เด็กสาวกรีดร้อง “พ่อคะ!”

    นักฆ่ารัวหมัดต่อยตามจุดตายของร่างกายเหยื่อ ก่อนเอื้อมมือหยิบปืนของตัวเอง และยิงใส่ศีรษะของนายก่อศักดิ์

    เปรี้ยง!

เลือดสาดกระจายจากกะโหลกศีรษะเหมือนการระเบิดตัวของดอกไม้ไฟบนฟากฟ้า

    งานเสร็จแล้ว

    “พ่อคะ พ่อ!”

    มือสังหารผละออกจากศพ เด็กสาวถลาเข้ามาหาศพของบิดา งานของเขาในวันนี้คือฆ่านายก่อศักดิ์และลูกน้องคนสนิท แต่ไม่ใช่เด็กผู้หญิงที่บริสุทธิ์ เขาหยิบหมวกแก๊ปสวมคืนศีรษะเดินอ้อมเธอกับศพกำลังจะออกไปจากห้อง พลัน แท่นวางพู่กันแท่นหนึ่งก็หวดฟาดศีรษะของเขาจากด้านหลัง

    “แกฆ่าพ่อฉัน!”

    เด็กสาวตะโกนทั้งน้ำตา มือสังหารหันกลับไปมอง ในมือของเธอมีแท่นวางพู่กันที่เป็นไม้แกะสลักรูปลิงเปื้อนเลือดจากศีรษะของเขา มือสังหารรู้สึกได้ถึงเลือดที่ไหลอยู่ภายใต้หมวกแก๊ป เขายกปืนขึ้นจ่อใส่หน้าเธอ แต่เด็กสาวกลับปราดเข้ามาพร้อมกับเงื้อแท่นวางขึ้นเหนือศีรษะ

    มือสังหารเบี่ยงกายหลบวูบ เด็กสาวเหวี่ยงแขนไปมา แท่นวางหวดวูบวาบเฉียดใกล้ใบหน้าของเขา มือสังหารกัดฟันกรอด ใช้ด้ามปืนฟาดแก้มนวลของเด็กสาวสวนกลับไป ร่างบางเซถลาล้มลงบนพื้น เขาหมุนกายจะผละจากมา แต่เด็กสาวกลับลุกขึ้นและเหนี่ยวรั้งคอเสื้อด้านหลังของเขาเอาไว้

    “ฉันจะไม่ยอมให้แกหนีหรอก!” เธอพูด มีเลือดไหลซึมออกมาจากริมฝีปาก

    มือสังหารระบายลมหายใจยาวแรงอย่างเหลืออด นี่ไม่ใช่สิ่งที่เขาอยากทำ แต่เธอรนหาที่เอง

    แต่จังหวะที่เขาหันไปเล่นงานเธอนั้นเอง นักฆ่าก็รู้สึกได้ว่าเด็กสาวไม่ได้แค่กำคอเสื้อของเขาอยู่ แต่ยังกำสายสร้อยที่เขาสวมอยู่อีกด้วย!

    และด้วยแรงกระชากของเธอ ประกอบกับตอนที่เขาหมุนตัวไป สายสร้อยจึงขาดลง

    ร่างของเด็กสาวล้มลงไปพร้อมกับมีสายสร้อยครึ่งหนึ่งติดอยู่ในมือ นักฆ่ารีบก้มลงเก็บสายสร้อยอีกครึ่งหนึ่งที่ตกบนพื้น มันคือของสำคัญของเขา พลันเสียงของตกกระทบพื้นดังเบาๆ ล็อคเก็ตปลายสร้อยหลุดจากขอเกี่ยวลงไปแตกเป็นสองซีก ฝาปิดกระเด็นไป รูปภาพหัวใจดวงหนึ่งภายในล็อคเก็ตแตกเป็นสองซีกอีกเช่นกัน

บนหัวใจแต่ละซีก มีตัวอักษรเขียนไว้ด้านละหนึ่งตัวว่า R และ P

    แต่ขณะที่นักฆ่าจะก้มลงอีกครั้งเพื่อหยิบล็อคเก็ต มือของเด็กสาวก็เอื้อมมาตะปบไปซะก่อน เขาเงยหน้าขึ้น ยืดตัวยืนตรง และกระทืบรองเท้าคอมแบทลงไปบนมือของเธอ

    เด็กสาวหวีดร้องด้วยความเจ็บปวด

    มือของเธอคลายออก นักฆ่าก้มลงแย่งล็อคเก็ตที่มือเธอทับอยู่ แต่เด็กสาวก็ยังพยายามขัดขืน เธอรวบมือกำล็อคเก็ตที่แตกหัก พร้อมกับที่เสียงไซเรนจากรถตำรวจแว่วมาแต่ไกล

    มือสังหารพึมพำไม่ได้ศัพท์ในลำคอ กระทืบมือของเด็กสาวอย่างแรงจนได้ยินเสียงกระดูกหักดังกร๊อบ เด็กสาวครางและร้องไห้ เขาก้มลงไปหยิบล็อคเก็ตจากมือเธอ เสียงไซเรนรถตำรวจใกล้เข้ามามากขึ้นและมากขึ้น ไม่มีเวลาให้ตรวจสอบว่าล็อคเก็ตในมือได้กลับมาครบถ้วนทั้งสองซีกหรือไม่ เขาเล็งปืนไปที่ศีรษะของเด็กสาว

    มือสังหารเหนี่ยวไกยิง