สวัสดีคะ...วันนี้ดิฉันจะมาแชร์ประสบการณ์ที่ดิฉันคิดว่ามันหนักที่สุดเท่าที่เคยเจอมาเพื่อเป็นกำลังใจให้กับหลายๆคนที่กำลังคิดสั้นหรือคิดจะฆ่าตัวตายเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมาดิฉันได้เจอเหตุการณ์หนึ่งกับคนใกล้ตัวซึ่งเค้าคิดจะฆ่าตัวตายแต่โชคดีที่มีคนช่วยเค้าไว้ทันซึ่งเหตุการณ์แบบนี้ดิฉันผ่านมันมาแล้วคะก็ไม่รู้ว่ามันจะมากพอรึเปล่าสำหรับใครบางคนที่คิดว่าตอนนี้กำลังเจอมรสุมของชีวิต เอาละค่ะต้องขอย้อนไปเมื่อตอนเด็กๆเลยเด็กคนหนึ่งที่อยู่ ป.6 เด็กที่มีแต่ปัญหามีความสงสัยและค่อนข้างที่จะเป็นเด็กเครียดดิฉันเป็นเด็กที่เรียนเก่งคะเก่งลำดับต้นๆของสายชั้นแข่งประกวดอะไรส่วนใหญ่ชนะหมดจนดูเหมือนไม่มีข้อบกพร่องอะไรเลยและใครๆก็ดูไม่ออกว่าดิฉันเป็นเด็กที่มีปัญหา คือ ครอบครัวดิฉันแตกแยกคะ พ่อดิฉันมีภรรยาใหม่นับไม่ถ้วนตั้งแต่ดิฉันจำความได้และคนที่รับบาปคือดิฉันคะทุกครั้งที่แม่เสียใจผิดหวังหรือรู้ว่าพอ่ดิฉันมีภรรยาน้อยแม่จะลงโทษดิฉันคะตีจนเป็นลมเลยก็มีจำได้ว่าครั้งหนึ่งตอนดิฉัน8-9ขวบดิฉันโดนหมัดไว้กับเสาคะแล้วแม่ก็ตีตีจนดิฉันเป็นลมไปเลยโชคดีที่วันนั้นลูกพี่ลูกน้องของดิฉันเข้ามาช่วยไว้คะแต่ก็ไม่เสมอไปคนที่ดิฉันไว้ใจหรือลูกพี่ลูกน้องของดิฉันเค้าเคยที่จะข่มขืนดิฉันตอนนั้นทั้งกลัวและผวามันคือเหตุการณ์ที่เลวร้ายสำหรับเด็ก ผญ ตัวเล็กๆคนหนึ่ง นั้นแหละคะตั้งแต่นั้นเรื่อยมาดิฉันก็ไปอยู่กับแม่คะก็โดนทุกวันคะตีทุกวันจนพ่อดิฉันหนีไปอยู่ต่างประเทศคะแม่เริ่มทำใจได้และไม่ค่อยตีดิฉันเท่าไรคะจนมาถึงตอน ป.6 พ่อดิฉันบินกลับมาคะไม่ได้มาเพราะคิดถึงนะคะแต่มาหย่ากับแม่และไปแต่งงานใหม่คะแม่เสียใจมากก็เช่นเคยคะิฉันโดนอีกตามเคยแต่ดิฉันไม่แสดงออกถึงความก้าวร้าวแม้แต่นิดเดียวและดิฉันก็ยังคงเป็นเด็กที่ดูเหมือนสมบรูณ์แบบเสมอมาคะดิฉันต้องเจอกับเหตุการณ์ของผูใหญ่ที่ดิฉันไม่ควจจะเจอกับเรื่องแบบนี้มันค่อนข้างไม่ยุติธรรมเลยดิฉันทำทุกอย่างให้แม่ภูมิใจแต่ยิ่งทำก็ยิ่งว่างเปล่าคะพ่อแม่ไม่เคยสนใจจนเวลาผ่านมาจนฉันสอบเข้าเรียนต่อม.ปลายคะแม่ดิฉันก็เริ่มเปลี่ยนไปคือท่านใจดีกับดิฉันมากต่างจากเมื่อก่อนอาจจะเป็นเพราะดิฉันเริ่มตอบโต้ท่านท่านเลยยอมที่ฟังเหตุผลดิฉันบ้างและพอม.5พ่อดิฉันกลับมาหาแม่คะมาอยู่ด้วยเพราะโดนผู้หญิงหลอกจนหมดตัวคะพ่อเลยกลับมาบอกเลยดิฉันไม่เคยรู้สึกดีที่พ่อกลับมาเพราะสุดท้ายดิฉันจะเป็นคนรับกรรมเสมอมาคะแต่ท่านทั้งสองก็ร่วมกันทำธุรกิจคะเจริญรุ่งเรื่องมาตลอดเลยจนดิฉันขึ้นม.6คะนี่แหละคะมรสุมครั้งใหญ่ในชีวิตครอบครัวดิฉันโดนโกงจนล้มละลายคะไม่เหลือแม้แต่ที่อยู่สุดท้ายคะพ่อก็หนีไปหาภรรยาใหม่คะทิ้งแม่และดิฉันไว้ตอนนั้นดิฉันเกือบเรียนไม่จบเพราะไม่มีเงินค่าเทอมมาจ่ายและหนี้สินก็รุมเข้ามาโชคดีที่แข่งโครงการและชิงทุนได้เงินมาแค่6พันบาทก็ต้องแบ่งให้แม่และจ่ายค่าเทอมได้ครึ่งเดียวบอกตรงๆคะตอนนั้นเครียดมากและเลิกกับแฟนด้วยคะคนนี่คบมา4ปีทุกครั้งเค้าจะอยู่เคียงข้างเสมอแต่แล้วเค้าก็หนีไปมีอะไรกับคนอื่นคะจับได้คาหนังคาเขาคะเห็นครั้งแรกเสียใจมากจนอยากฆ่าตัวตายและก็ต้องมาเจอปัญหาเรื่องเพื่อนคะเรามีปัญหากับเพื่อนทะเลาะกันจนถึงขั้นตบตีและต้องขึ้นห้องปกครองโดยส่วนตัวดิฉันไม่ค่อยพูดอะไรมากคะพอดิฉันไม่พูดไม่ตอบโต้ก็เหมือนดิฉันเป็นคนผิดเองเต็มๆตอนนั้นไม่มีเพื่อนคนไหนคบด้วยเลยคะโดดเดี่ยวมากและเหนื่อยคะกลับมาบ้านทางบ้านไม่เข้าใจพอมีปัญหาก็โดนคะโดนทุกอย่างทั้งไม้แขวนเสื้อเข็มขัดและอื่นๆอีกโดนจนทนไม่ไหวหันไปเห็นมีดขณะที่โดนตีคะดิฉันวิ่งไปหยิบมีดแล้วจะแทงตัวเองคะตอนนั้นมันไม่ไหวแล้วอดทนจนไม่ไหวทั้งร่างกายและจิตใจพยายามเข้มแข็งมาตลอดแต่ยิ่งเข้มแข็งก็ยิ่งเจอปัญหาจริงๆเราไม่ใช่ตนที่จิตใจเข้มแข็งมากพอขนาดนั้นที่จะต้องรับทุกปัญหาได้ตอนนั้นคิดอย่างเดียวอยากได้คะพอแม่เห็นดิฉันถือมีดแม่รีบวิ่งมาแย่งไปคะดิฉันเลยหนีไปจากบ้านตั้งแต่วันนั้นออกไปทำงานและอยู่บ้านน้าคะโดยที่แม่ไม่รู้ดิฉันทำงานร้านเหล้าคะทำที่นี่ก็เจอแต่เรื่องที่ดิฉันรับไม่ได้คงไม่ต้องพูดถึงมากหรอกเนอะ แต่ดิฉันไม่มีทางไปคะเพราะต้องหาเงินเรียนและเอาไปให้ครอบครัวและใช้จ่ายอื่นๆอีกคงไม่ต้องบอกหรอกนะคะว่าความรู้สึกมันจะเป็นอย่างไรเมื่ออยู่ที่นี่ตอนนั้นทำงานทุกวันและเรียนทุกวันคะส่งตัวเองเรียนจนจบม.6คะและเอาเงินให้แม่ด้วยดิฉันเกรดตกไปเยอะจาก3.5ขึ้นลงมาแค่2.2 คะเสียใจคะแต่ทำอะไรไม่ได้และในวันที่ดิฉันสอบติดมหาลัยแม่ดิฉันจะไม่ให้เรียนคะจะให้ไปทำงานโรงงานตอนนั้นดิฉันร้องไห้และเสียใจมากดิฉันทำทุกอย่างเพื่อหนีวงจรอุบาตนี้แต่เหมือนยิ่งหนียิ่งไม่พ้นคะดิฉันเลยทะเลาะกับแม่และครั้งนั้นแหละคะที่ดิฉันคิดฆ่าตัวตายด้วยปัญหาทั้งหมดนี่ยังไม่จบสิ้นดิฉันเลยคิดที่จะหนีมันในขณะที่ไม่มีใครอยู่ดิฉันกำลังจะฆ่าตัวเองแทงตัวเองด้วยมีดจนสลบไปรู้ตัวอีกทีอยู่ รพ คะตอนนั้นสภาพจิตใจมันแย่มากเหมือนคนกำลังจะเป็นบ้า ลืมบอกไปคะดิฉันเป็นโรคซึมเศร้าด้วยคะเป็นมานานแต่ไม่เคยบอกครอบครัวได้แต่พยายามรักษาตัวเองและออกจากโรคนี่แต่เหมือนโรคนี่มันจะชนะคะแต่ในความโชคร้ายก็ยังโชคดีคะที่รอดจากความตายพอแม่ดิฉันเห็นดิฉันลืมตาท่านร้องไห้คะและได้แต่พูดว่าขอโทษท่านบอกว่าได้อ่านไดอารี่ที่ฉันแอบเขียนระบายความรู้สึกเอาไว้ท่านไม่คิดว่าดิฉันจะคิดสั้นและท่านก็พูดอะไรต่ออีกมากมายคะแต่ดิฉันไม่ได้ฟังได้แต่น้ำตาไหลอย่างเดียวคะไม่ได้พูดอะไรตอนนั้นดิฉันเหมอลอยมากทุกอย่างในโลกดูมืดหม่นไปหมดมันไม่อยากทำอะไรเลยแม้แต่จะหายใจดิฉันซึมไปหลายวันคะจนร่างกายหายดีดิฉันจึงกลับบ้านและแม่ก็มีของขวัญมาให้คะคือใบยืนยันสิทธิ์เข้าเรียนมหาวิทยาลัยที่ดิฉันสอบติดดิฉันเห็นแค่นั้นดิฉันร้องไห้ออกมาคะมันดีใจอย่างบอกไม่ถูกคงจะเป็นครั้งแรกตั้งแต่จำความได้เลยก็ว่าได้ที่แม่ยอมให้ดิฉันทำตามหัวใจและแม่ดิฉันก็พูดแค่ว่าจะไม่ขอเป็นคนเดิมอีกแล้วและจะเป็นแม่คนใหม่ที่เข้าใจลูกเหมือนที่ลูกเข้าใจแม่ดิฉันดีใจมากคะที่แม่พยายามเข้มแข็งขึ้นและไม่อ่อนแอให้กับความรักจนเวลาผ่านไปคะตอนนี่ดิฉันอยู่ปี2คะส่วนแม่ก็ตามมาขายของและเริ่มต้นชีวิตใหม่คะแม่เข้าใจฉันเยอะขึ้นมากและแชร์ความร็สึกกันและกันที่ผ่านมาคะและตอนนี่ก็ค่อนข้างจะกลับมารวยกันได้อีกครั้งคะหนี้สินเริ่มเบาลงดิฉันมีเพื่อนใหม่มากมายและมีคนรักที่ดีและเข้าใจทุกอย่างที่สำคัญยอมดิฉัน 555 ก็มีแค่นี่แหละคะแต่ก็อย่างที่ว่าชีวิตมันพึ่งเริ่มต้นขึ้นอย่าพึ่งดีใจมากปัญหามันมาเรื่อยๆคะแต่ที่แน่ๆดิฉันจะไม่ยอมตายอีกแล้วคะโลกนี่มีอะไรให้น่าค้นหามากกว่าความตายคะ