สุขภาพที่ดี   หมายถึง  การกินอย่างอร่อย (บนฐานของความหิว) ไปสร้างการจรรโลงเจตจำนงเพื่อการเคลื่อนไหว

นั่นหมายความว่า  หิวแล้วจึงค่อยกิน  จากนั้น  ก็ส่งผลต่อเนื่องเป็นการทำงาน หรือ การเคลื่อนไหวเพื่อให้งานบรรลุผลตามที่มุ่งหมาย
จะกินแล้วหยุดนิ่งทางร่างกายไม่ได้  ไม่เหมาะสม  หรือไม่สอดคล้องกับธรรมชาติของชีวิต  
ซึงถ้าผิดสุขลักษณะบ่อยๆ ก็จะสะสมความป่วยไข้

การกิน  จะต้องให้ความสำคัญกับการเคี้ยว  ไม่ใช่การสวาปาม หรือ การยัด หรือ การเร่งรีบเพื่อให้อิ่ม
นั่นไม่ใช่จุดประสงค์การกินโดยพื้นฐาน   เพราะ  การเคลื่อนขยับของกรามที่ปากต่างหาก  ที่ทำให้สมองและระบบพลังงานรวม
ได้ทำงานชนิดที่ว่า  ติดกระดุมเม็ดแรก ได้อย่างถูกต้อง  ไม่ใช่การลัดขั้นตอน  หรือ ทำอย่างหยาบๆเพียงเพื่อให้เสร็จ  ตรงนี้สำคัญ

ดังนั้น  อาหารที่กิน  จะต้องมีกากใย และสัดส่วนที่พอเหมาะ  อันสะท้อนถึง การย่อสิ่งแวดล้อมรวม เข้าไว้ในจานในหนึ่งมื้อ
โดยแนวคิดพื้นฐานที่ว่า    ชีวิตในร่างกาย  ก็คือ การย่อโลกเข้าไว้ภายในตนอย่างสมดุล   
ต่อเมื่อดำเนินการอย่างถูกต้อง หรือสอดคล้องกับธรรมชาติ เช่นนี้แล้ว     
การกินให้หลังมื้อหนึ่งๆ   ก็คือ  ความสงบสันติของคุณภาพรวมของลมหายใจและการเต้นของหัวใจที่สอดคล้องกัน

ทำได้ดังนี้  การทำงาน ก็จักสม่ำเสมอ   ท่ามกลางการเคลื่อนไหวที่ไม่ผันผวนของอารมณ์
การวินิจฉัยต่างๆ ก็จักชัดเจน    ไม่ฟุ่มเฟื่อยในการแสดงออกที่ไร้ความหมาย  ชีวิตก็จักง่ายขึ้นโดยปริยาย..