ตอนนี้เราเป็นโรคซึมเศร้าค่ะ แต่นั่นไม่ใช่ประเด็นหลักแล้ว ที่เรารู้สึกตอนนี้คือเราจดจ่อกับอะไรได้ไม่นานเลย ผลการเรียนดิ่งแบบอธิบายเป็นคำพูดไม่ถูก เมื่อก่อนเราจะเป็นพวกเด็กหลังห้องนั่งเหม่อๆใจลอยไปนอกหน้าต่างบ้าง ครูเองก็นึกว่าเราไม่ตั้งใจเรียนก็ชอบเรียกให้เราลุกตอบ แต่ตอนนั้นเราตอบได้หมด ไม่ตั้งใจเรียนแต่ยังไงก็เข้าใจอยู่ดี คะแนนสอบหลายวิชาก็ได้ท็อปของระดับชั้นมาตลอดตั้งแต่ประถมถึงมัธยม อารมณ์ตอนนั้นประมาณพวกจีเนียส ไม่ได้หมายถึงฉลาดขนาดนั้นนะคะ หมายถึงโดยสไตล์และลักษณะนิสัย ที่เล่ามาอาจเหมือนว่าเราเป็นพวกเนิร์ดๆใส่แว่น ที่จริงไม่ใช่เลยค่ะ ภายนอกดูเป็นคนไม่จริงจังกับอะไร เรื่อยๆเอื่อยๆกับการเรียนมาก ถึงผลการเรียนดีซักเท่าไหร่แต่ครูที่ปรึกษากับแม่ก็ยังกุมขมับอยู่ดี


แต่ตั้งแต่เป็นโรคซึมเศร้าทุกอย่างตาลปัตรหมดเลยค่ะ คือมันเริ่มเป็นตอนเข้ามหาวิทยาลัย เมื่อก่อนเราไม่ใช่คนเครียดอะไรอยู่แล้ว แต่ก็จริงจังกับการเรียนขึ้นมาก ก็เข้าใจว่าเกรดไม่เหมือนตอนเรียนมัธยมแต่ก็ไม่ได้หวังไว้สูงเลย คิดว่าได้2ปลายๆหรือถึง3ต้นๆได้ก็มหัศจรรย์แล้ว แต่เราเริ่มเครียดกับการอยู่คนเดียว เครียดกับการปรับตัว(แบบหักศอก)ให้เข้ากับกับสังคมใหม่ เครียดกับการเรียนที่เปลี่ยนไปจากมัธยม เราอาจไม่ใช่นักบรรยายที่ดีเท่าไหร่ แต่ถ้าเทียบความตั้งใจตอนนี้กับเมื่อก่อน ตอนนี้มาไกลมาเลยทีเดียวแต่เรารู้ตัวเลยว่าสมองเราจดจ่อกับเรื่องเรียนได้ไม่นาน ถึงจดจ่อกับมันอยู่เราก็ทำความเข้าใจกับมันไม่ได้ แม้แต่บทเรียนที่เคยเรียนแล้วตั้งตอนอยู่ม.ปลายก็ยังทำความเข้าใจไม่ได้ โดนส่วนตัวเรื่องที่เราเรียนอยู่เราประเมินว่ามันไม่ได้ยากเกินความสามารถเลย แต่ตอนนี้กลับไม่สามารถเข้าใจได้แม้จะพยายามจดจ่อกับมันแทบตาย มันร้ายแรงมากขนาดเกรดเฉียดโดนรีไทร์มาหลายรอบแล้ว เรื่องโรคซึมเศร้าอาจเกิดเพราะเราไม่เคยตกอยู่ในสภาพกดดันอย่างนี้มาก่อน แต่กลัวว่าจะเป็นสมาธิสั้นนี่แหละค่ะ


เรามีความรู้เรื่องโรคสมาธิสั้นน้อยมาก เคยไปติดต่อคลินิกของมหาลัยเรื่องโรคซึมเศร้า พี่ที่คลินิกก็เล่าผ่านๆว่ามีนศ.มาติดต่อเรื่องโรคสมาธิสั้นเยอะเหมือนกัน ที่จริงมันเป็นโรคที่ใกล้ตัวเลยอยากจะขอความรู้เรื่องโรคสมาธิสั้นค่ะ แล้วก็โรคซึมเศร้ามีผลอะไรอะไรเชื่อมโยงกับโรคสมาธิสั้นหรือเปล่า