หวัดดีครับ วันวาเลนไทน์ ใครมีแฟนก็อยากไปไหนมาไหนด้วยกันใช่มั้ยครับ ผมเข้าใจเพราะเป็นวันสำคัญ เเต่สำหรับผมเเล้ว ผมรู้สึกแย่มากในวันนั้น มาฟังเรื่องเล่าของผมกันเลยนะครับ เรื่องมีอยู่ว่าแม่ของผมท่านเป็นมะเร็งครับระยะเเรกๆ คิดว่าอนาคตต้องหายขาดเเน่นอน คุณหมอบอกว่าถ้าติดต่อกับทาง รพ. สม่ำเสมอนะครับ เเล้ววันศุกร์ที่ 13/02/2015 แม่ของผมไปให้คีโม ซึ่งท่านใดที่พอมีข้อมูลมาน่าจะทราบดีว่า การให้คีโมเเต่ละครั้งนั้น พอกลับมาบ้านจะมีอาการเเพ้ คือ อาเจียร หมดเเรง ทานอะไรไม่ได้ เวียนหัว ซึ่งวันเสาร์วันต่อมาก็คือวันวาเลนไทน์นี่เเหละครับ ผมไม่มาสารถไปไหนกับแฟนได้เพราะเป็นห่วงเเม่ วันนั้นพ่อไปทำงาน ก็เหลือผมกับคนที่บ้านอีก 2 คน เเต่มันก็ไม่ใช่เรื่องนะครับผมว่าเเม่ย่อมต้องการให้เราซึ่งเป็นลูกดูเเลท่าน จะไปให้คนอื่นมาลำบากด้วยทำไม ผมจึงบอกกับแฟนไปว่าไปไหนไม่ได้นะ เพราะต้องดูเเม่ (ก่อนหน้านี้ 3 วันผมบอกไปก่อนเเล้วว่าวันที่ 14 ไปไหนไม่ได้นะเเม่คงเเพ้ยาซึ่งเทอก็เข้าใจเเล้ว)
เเต่วันที่ 14 กลับไม่เป็นอย่างที่คิดเทอบ่นว่าผมไม่สนใจเทอบ้างล่ะ ออกมาเเค่ 2-3 ชม. จะเป็นไรไป ละผมถามหน่อยถ้า 2-3 ชม. นั้นถ้าเเม่ต้องการอะไรหรือ หกล้มหน้ามืดขึ้นมาล่ะผมจะทำยังไง ซึ่งก่อนหน้านี้ผมบอกไปก่อนเเล้วว่าเดี๋ยวเค้ามีชดเชยให้นะ อาจจะเป็นสัปดาห์หน้า เเม่คงหายจากอาการเเพ้ยาเเล้ว เเต่เธอกลับ ไม่สนใจ เเล้วมาหาว่า ผมไม่สนใจเธอ จากวันนั้น ถึงตอนนี้ เธอไม่คุยกับผมอีกเลย ทั้งเเชท เเละ โทร เเต่ผมก็ไม่ได้ทักเขาไปก่อนได้ เพราะอยากจะให้เขาเข้าใจว่า ผมไม่ผิดเลย เพราะปัญหามาสามารถเเก้ไขได้ เเต่แฟนผมไม่ยอมรับ การเเก้ไขของผม ผมเห็นว่าเขาโตเเล้ว 20+ อยากให้เขามีความคิดมากกว่านี้ ทุกท่านคิดว่าผมจะทำยังไงต่อไปดีครับ โทรไปหาก็จะเหมือนว่าเราไปง้อ ปัญหาเดิมๆก็จะกลับมาอีก นิ่งเฉยไปเลยก็อึดอัดใจ บางทีก็เหนื่อยครับปัญหาครอบครัวก็มีมากเเล้ว มาเจอปัญหาแฟนตัวเองอีก ขอบคุณ Pantip นะครับที่มีพื้นที่ให้ผมได้ใช้แป้นพิมพ์ในการระบายความรู้สึก