สวัสดีค่ะ เราอายุ17-18 ปี กำลังเรียนอยู่ค่ะ จะขึ้นม.6 ด้วยอายุตอนนี้เราเลยต้องดิ้นรนทำอะไรหลายอย่าง เพราะที่บ้านชอบเปรียบเทียบว่าคนอายุเท่าเราเขาไปทำงานหาเงินได้เเล้ว เเต่เรายังเรียนเเละขอเงินเเม่อยู่เลย เราเคยอธิบายความตั้งใจในอนาคตให้ที่บ้านฟังเเล้ว เเต่ทุกคนก็ไม่เห็นความสำคัญมันเลย จนเราเองกลับมามองตัวเอง เราก็คงเป็นเด็กไม่เอาไหนจริงๆ ปิดเทอมเราหาเงินพาร์ทไทม์ทำในตัวเมือง เเต่ที่ๆเราอยู่ เขาไม่ค่อยรับพาร์ทไทม์กัน เราเลยไม่ได้งาน พอเราไม่ได้งานที่บ้านก็เอาไปพูดว่า -ขนาดไปสมัครงานยังไม่มีใครรับเลย มันเลยจะกลับบ้านไง- พอกลับบ้านมาเราก็ไม่อยากอยู่เฉยๆ เเต่ก็ไม่มีต้นทุนอะไรเลย เราเลยลองขอเงินเเม่ทำทุนเปิดร้านขายของกับเพื่อน เพราะคิดว่าดีกว่ามานอนอยู่เฉยๆ เเต่ก็ขายไม่ค่อยดีเลยค่ะ ที่บ้านมันหางานทำยากเเล้วยิ่งอยู่บ้านนอก เเทบไม่มีคนผ่านเลย เเต่ก็พอขายได้บ้าง เรากับเพื่อนขายกัน2คน มีทุนคนละ1000บาท ตอนนี้ขายมา10วันนิดๆ หักนู้นหักนี่ไหนจะซื้อของเติมเรื่อยๆ ก็พึ่งได้ทุนคืนมาพันปลายๆเกือบครบเเล้ว พอเราขายของที่บ้านก็เอาไปพูดว่า -ขายของก็ไม่ได้เงิน เสียเงินทิ้งเฉยๆ- เราก็ไม่อยากไปอธิบายอะไรเพราะพูดไปเขาก็ไม่ฟังอยู่ดี พอมันผิดหวังบ่อยๆเราก็เริ่มกลับมามองตัวเอง เราว่าเราก็ไม่ได้เรื่องจริงๆ เราตั้งใจจะทำงานหาเงินใช้เองด้วย เเบ่งให้เเม่ด้วย เเต่สุดท้ายก็ยังหาเงินไม่ได้เเถมยังต้องมาขอเงินเเม่อีก เราคิดไว้ว่าเปิดเทอมเราจะผ่อนโทรศัพท์เอง จะได้ไม่ต้องขอเงินเเม่อีก สุดท้ายโทรศัพท์เครื่องที่ใช้อยู่ตอนนี้ก็มาพัง เเม่ก็ต้องเอาเงินไปซ่อมให้     อีกเเล้ว เราทำให้เเม่เสียเงินเพราะเราอีกเเล้ว เเม่ไม่ได้มีเงินขนาดนั้น ตอนเเรกเเม่บอกไม่มีเงินซ่อมเเล้วเราก็เข้าใจค่ะ เลยเดินออกมาเงียบๆเเม่คงคิดว่าเราโกรธที่เเม่ไม่ซ่อมให้ เเต่ไม่เลยค่ะ เราเเค่เสียใจที่เราทำให้เเม่ต้องหนักใจอีกเเล้ว เราคิดว่าในช่วงปิดเทอมในเมื่อหาเงินเยอะๆไม่ได้ ก็จะไม่ทำให้เเม่เสียเงินเพราะเรา เเต่สุดท้ายก็เสียอยู่ดี เราน้อยใจตัวเอง ที่ไม่ว่าครั้งไหนๆที่พยายามจะทำตัวให้มีประโยชน์ที่สุด ไม่อยากอยู่เฉยๆ สุดท้ายเหมือนไปสร้างภาระให้คนอื่นซะงั้น เรากดดันตัวเองมากเพียงเพราะอายุเรามากขึ้น เเล้วที่บ้านทำให้เราคิดว่าคนอายุเท่านี้เขาทำได้มากกว่านี้ ด้านคนที่ออกไปทำงานเลยก็ใช่ค่ะ เเต่สำหรับคนที่เรียนอยู่เเบบเรา เราคิดว่าทำไมต้องกดดันตัวเองขนาดนี้วะ เราก็เด็กคนนึงอะ เเต่ก็นั่นเเหละค่ะ ที่บ้านเราไม่คิดงั้น ตอนนี้เราคิดว่าสุขภาพจิตเราเเย่มากเลยค่ะ เรามีเรื่องให้คิดทุกคืน นอนปวดหัวทุกคืน เเค่เรื่องหาที่เรียนก็เหนื่อยมากเเล้ว