ผมชื่อฟลุ๊คครับเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยดังเเห่งหนึ่งย้อนกลับไปเมือ3-4ปีก่อนผมได้พบรักกับนักศึกษาสาวคนหนึ่งเธอสวยผมยาวตาคมเราคุยสักพักเเละผมได้ขอคบกับเค้า เราคบกันระยะเเรกมันช่างหอมหวนอบอวนไปด้วยความรักเหลือเกิน.. ผมพาเธอไปเที่ยวได้ทุกที่ เพราะตอนนั้นเป็นเด็กปีหนึ่งใหม่ๆเวลาช่างมีมากเเละอยุ่ในช่วงโปร ผมดูเเลเธอจนเรามีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันจึงเเอบย้ายมาอยุ่หอพักเดียวกัน ซึ่งจะประหยัดค่าใช่จ่าย เเละเราก็รักกันมากด้วย เราใช่ชีวิตอยู่ร่วมกัน
เเม้เเต่ตอนเราทั้งสองคนไม่มีเงินเหลือสักบาทเหลือไข่อยู่ใบเดียวเราก็เอามาเจียวกันกินเพื่อประทังชีวิต เธอดูเเลผมทุกอย่าง ซักผ้า รีดผ้า เธอทำให้ผม หมด.. ผมทำให้เธอเสียใจบ่อยมากเพราะผมยอมรับว่าผมก็เป็นคนเจ้าชู้คนหนึ่งปมอาจจะนอกรู่นอกทางไปบ้างเเต่ผมไม่เคยทิ้งเธอเพราะผมรู้ว่าเธอนี้หละคือคู่ชีวิตของผม
จนผมคบกับเธอมาได้5เดือนเรื่องมันก็โป๊ะเเตกเมื่อเเม่ผมรู้ว่าผมเอาสาวมาอยู่ด้วย เเม่ผมโกรธเเละต่อว่าผมเเละบอกผมว่าถ้าทำเเบบนี้ตัวเรานี้ละที่จะเสียใจ(ผมขำในใจจะเสียใจได้ไงเราเป็นผู้ชายไม่มีไรเสีย) ผมจึงตัดสินใจพาเเฟนมาทำความรู้จักเเม่กับพ่อผม ตอนเเรกผมคิดเเม่คงไม่ชอบเธอเเน่เลย..
เเต่ผิดคาดเเม่กับพ่อผมต่างเอ็นดูเธอเเละสนิทกับเเม่เเละพ่อผมจนสามารถเข้าออกบ้านผมได้อย่างสบายใจซึ่งเเม่ผมรักเธอมากปานกับมีลูกสาวเพิ่มหนึ่งคน
จนเราคบกันมาได้จะครบ3ปีเราต่างเรียนเเละไม่ค่อยมีเวลาผมเป็นคนที่ติดห้องชอบนอนเเละไม่ชอบออกไปไหนต่างจากเธอที่ชอบออกโลกภายนอกเธอจึงขอผมไปทำงานอีเว้นคืองานที่อิมเเพคมันเป็นงานวันวิทยาศาสตร์ที่จะให้นักศึกษาไปให้ความรู้ในบูทนั้นๆ เเต่ผมยังไม่ค่อยสนใจเเละไม่ใส่ใจเธอผมเอาเเต่ไปเรียนกลับห้องมานอนเเละไม่เช็คโทรศัพท์เธอ เพราะผมเชื่อใจเธอ..
เเต่เเล้ววันหนึ่งเธอกลับหอช้ากว่าปกติ 4ทุ่มเเล้วเธอยังไม่กลับผมนั้งเฝ้ารอ..เเละกระวนกระวาย ผมเป็นห่วงเธอมากๆจนผมเริ่มเอ้ะใจ เพราะเธอให้เพื่อนเธอมาเช็คว่าผมกลับหอยังจึงทำให้ผมเริ่มสงสัย ภายในใจภาวนาอย่าให้เกิดขึ้นเลย...
เเละเเล้วเธอก็กลับหอมา.. ผมนิ่งเเละสงบ เธอถามว่า “เป็นอะไร” ผมจึงตอบไปว่า “ไปไหนมาทำไมกลับช้าเเบบนี้” เธอจึงตอบกลับมาว่า “ไปเที่ยวหอเพื่อนที่ชื่อเเนนมา” ผมหัวใจสลายเพราะผมเพิ่งเเชทไปถามเเนนว่าเธอได้อยุ่ด้วยไหมคำตอบคือ ไม่ ทำไมๆทำไมๆเธอต้องโกหก
ผมจึงเค้นคำตอบจากเธอ.. ในที่สุดคำตอบก็ออกมาจากปากเธอ.. เธอไปกับคนชื่อนนท์ เป็นทหารอากาศ ซึ่งสองคนนี้ไปเจอกันที่ทำงานที่อิมเเพคเมือ2อาทิตย์ก่อน เค้าเข้ามาดูเเลเธอ จนเธอใจอ่อน.. ผมจึงถามเธอว่าไปไหนกันมา เธอตอบกลับมาว่า ไปเเค่กินข้าวเเละไปดูหนัง.. ผมจึงถามต่อไปว่า หนังเรื่องนั้นมันชื่อหนังอะไร เธอตอบกับมาทันทีว่า เดอะนัน ผีเเม่ชี เห็นเเบบนั้นด้วยไหวพริบของผม ผมจึงถามต่อไปว่า หนังมันเป็นอย่างไร ตอนจบเป็นเเบบไหน เธอกลับตอบไม่ได้..เห้ยในใจผมคิดไปดูหนังเเต่ไม่รู้ว่าหนังเป็นยังไง? ผมจึงคิดว่า..เค้าคงไม่ได้ไปดูหนังเเล้ว
หัวใจผมสลายเเละโกรธเธอมาก.. เเต่ผมไม่ด่าเธอ เเละไม่มีความคิดที่จะทำร้ายร่างกายเธอเลย เพราะผมคบกับใครเราจะไม่ทำร้ายกัน..
ผมตั้งสติเเละคิดทบทวนว่าเพราะอะไรมันถึงน้องเป็นเเบบนี้ ระยะเเรกผมให้เทออยุ่กับผมเหมือนเดิม
หลังจากนั้น2-3วันผมพยายามนำความรักกับมาเหมื่อนเดิมผมพาเทอไปซื้อของเเละหวังในใจว่าเธอจะต้องกลับมาหาผม
เเละเเล้วเราก็กลับมาพูดกันเธอบอกกับผมว่าวันเสาร์มีนัดไปวันเกิดเพื่อนน่ะอาจจะไม่กลับมานอนหอ ผมรู้สึกไม่ดีเลยเเม้เธอจะบอกไปกับเพื่อนสาวเธอผมจึงบอกเธอไปว่า ไม่ไปได้ไหม ถ้าไม่ไปจะซื้อกระเป๋าให้เลย เธอสะอึกเเละทำหน้าคิด.. เพราะเราเคยพูดกันเธออย่ากได้กระเป๋าใหม่มาก เเต่เธอบอกไม่ได้นัดกะบเพื่อนไว้เเล้ว
เเต่เเล้วเย็นของวันนั้นสายไลน์เด้งขึ้นมามันเป็นรูปชายหนุ่มผมเกรียนเเน่นอนต้องเป็นทหาร ผมกระชากโทรศัพท์เธอเเบบสุดเเรงเกิด เเละได้อ่านข้อความที่คุยกันในไลน์ อย่างใจสลาย... ใช่ครับเธอนัดไปนอนหอพักทหารคนนั้น.. ผมชาไปทั้งตัว เจ็บหลัง ผมร้องไม่ออก เธอบอก เธอขอโทด ทำไมต้องมาทำดีตอนที่จะเสียเธอไป.. ผมโมโหจึงไล่เธอเเละบอกเลิกเธอทันที..
ผมคิดในใจผมทำไรผิดน่ะผมรักเธอคนเดียวไม่เคยนอกใจ.. ผมอยุ่กับเธอ3ปีเรามีอะไรกันเเบบนับได้ ส่วนใหญ่ผมมีอารมณ์ผมจะใช่มือเเทน.. มันดูตลกน่ะ เเต่ผมก็ไม่อย่ากไปทำร้ายชีวิตเค้าด้วยคำว่าท้อง เเละเธอบอกว่าไม่ชื่นชอบการมีอะไรเเบบนี้ด้วยผมยอมเเละเลือกวิธีนี้เอง
เเต่ผมก็ผิดที่ผมไม่ใส่ใจเธอเลยปล่อยให้เธอต้องไปไหนคนเดียวบ่อยมาก.. ของที่ซื้อให้เธอก็เเทบจะไม่มี วันครบรอบก็ไม่ค่อยโพส..
ตอนนี้ผมยังอยุ่ตัวคนเดียวเเละรับสภาพความโสดห้องนี้มันช่างว่างเปล่า ผมยอมรับว่าตอนนี้ก็มีผู้หญิ่งใหม่เข้ามาคุยเเต่ ผมเท ทุกคน เพราะผมยังรักเธอเเต่ผมไม่อย่ากเหนี่ยวรั้งตัวเธอไว้อิกเเล้ว กับเด็กที่กำลังจะจบ ป.ตรี มันไม่สามารถเลี้ยงดูเธอได้หรอก ☹️
ผมทรมารจิงๆคับที่ต้องนอนฝันถึงเธอเมื่อไหร่หน่อผมจะลืมเธอได้..ได้โปรดเถอะเวลาช่วยเยียวยาบาดเเผลในใจผมเถอะ..
ความใส่ใจเล็กๆที่เรามองข้ามกับมาทำร้ายเราเเท้ๆ ผมจะต้องทำยังไงเพื่อลืมเธอน่ะ ?
เคยไหมที่โดนบอกเลิกเพราะคำว่าไม่ใส่ใจ?
เเม้เเต่ตอนเราทั้งสองคนไม่มีเงินเหลือสักบาทเหลือไข่อยู่ใบเดียวเราก็เอามาเจียวกันกินเพื่อประทังชีวิต เธอดูเเลผมทุกอย่าง ซักผ้า รีดผ้า เธอทำให้ผม หมด.. ผมทำให้เธอเสียใจบ่อยมากเพราะผมยอมรับว่าผมก็เป็นคนเจ้าชู้คนหนึ่งปมอาจจะนอกรู่นอกทางไปบ้างเเต่ผมไม่เคยทิ้งเธอเพราะผมรู้ว่าเธอนี้หละคือคู่ชีวิตของผม
จนผมคบกับเธอมาได้5เดือนเรื่องมันก็โป๊ะเเตกเมื่อเเม่ผมรู้ว่าผมเอาสาวมาอยู่ด้วย เเม่ผมโกรธเเละต่อว่าผมเเละบอกผมว่าถ้าทำเเบบนี้ตัวเรานี้ละที่จะเสียใจ(ผมขำในใจจะเสียใจได้ไงเราเป็นผู้ชายไม่มีไรเสีย) ผมจึงตัดสินใจพาเเฟนมาทำความรู้จักเเม่กับพ่อผม ตอนเเรกผมคิดเเม่คงไม่ชอบเธอเเน่เลย..
เเต่ผิดคาดเเม่กับพ่อผมต่างเอ็นดูเธอเเละสนิทกับเเม่เเละพ่อผมจนสามารถเข้าออกบ้านผมได้อย่างสบายใจซึ่งเเม่ผมรักเธอมากปานกับมีลูกสาวเพิ่มหนึ่งคน
จนเราคบกันมาได้จะครบ3ปีเราต่างเรียนเเละไม่ค่อยมีเวลาผมเป็นคนที่ติดห้องชอบนอนเเละไม่ชอบออกไปไหนต่างจากเธอที่ชอบออกโลกภายนอกเธอจึงขอผมไปทำงานอีเว้นคืองานที่อิมเเพคมันเป็นงานวันวิทยาศาสตร์ที่จะให้นักศึกษาไปให้ความรู้ในบูทนั้นๆ เเต่ผมยังไม่ค่อยสนใจเเละไม่ใส่ใจเธอผมเอาเเต่ไปเรียนกลับห้องมานอนเเละไม่เช็คโทรศัพท์เธอ เพราะผมเชื่อใจเธอ..
เเต่เเล้ววันหนึ่งเธอกลับหอช้ากว่าปกติ 4ทุ่มเเล้วเธอยังไม่กลับผมนั้งเฝ้ารอ..เเละกระวนกระวาย ผมเป็นห่วงเธอมากๆจนผมเริ่มเอ้ะใจ เพราะเธอให้เพื่อนเธอมาเช็คว่าผมกลับหอยังจึงทำให้ผมเริ่มสงสัย ภายในใจภาวนาอย่าให้เกิดขึ้นเลย...
เเละเเล้วเธอก็กลับหอมา.. ผมนิ่งเเละสงบ เธอถามว่า “เป็นอะไร” ผมจึงตอบไปว่า “ไปไหนมาทำไมกลับช้าเเบบนี้” เธอจึงตอบกลับมาว่า “ไปเที่ยวหอเพื่อนที่ชื่อเเนนมา” ผมหัวใจสลายเพราะผมเพิ่งเเชทไปถามเเนนว่าเธอได้อยุ่ด้วยไหมคำตอบคือ ไม่ ทำไมๆทำไมๆเธอต้องโกหก
ผมจึงเค้นคำตอบจากเธอ.. ในที่สุดคำตอบก็ออกมาจากปากเธอ.. เธอไปกับคนชื่อนนท์ เป็นทหารอากาศ ซึ่งสองคนนี้ไปเจอกันที่ทำงานที่อิมเเพคเมือ2อาทิตย์ก่อน เค้าเข้ามาดูเเลเธอ จนเธอใจอ่อน.. ผมจึงถามเธอว่าไปไหนกันมา เธอตอบกลับมาว่า ไปเเค่กินข้าวเเละไปดูหนัง.. ผมจึงถามต่อไปว่า หนังเรื่องนั้นมันชื่อหนังอะไร เธอตอบกับมาทันทีว่า เดอะนัน ผีเเม่ชี เห็นเเบบนั้นด้วยไหวพริบของผม ผมจึงถามต่อไปว่า หนังมันเป็นอย่างไร ตอนจบเป็นเเบบไหน เธอกลับตอบไม่ได้..เห้ยในใจผมคิดไปดูหนังเเต่ไม่รู้ว่าหนังเป็นยังไง? ผมจึงคิดว่า..เค้าคงไม่ได้ไปดูหนังเเล้ว
หัวใจผมสลายเเละโกรธเธอมาก.. เเต่ผมไม่ด่าเธอ เเละไม่มีความคิดที่จะทำร้ายร่างกายเธอเลย เพราะผมคบกับใครเราจะไม่ทำร้ายกัน..
ผมตั้งสติเเละคิดทบทวนว่าเพราะอะไรมันถึงน้องเป็นเเบบนี้ ระยะเเรกผมให้เทออยุ่กับผมเหมือนเดิม
หลังจากนั้น2-3วันผมพยายามนำความรักกับมาเหมื่อนเดิมผมพาเทอไปซื้อของเเละหวังในใจว่าเธอจะต้องกลับมาหาผม
เเละเเล้วเราก็กลับมาพูดกันเธอบอกกับผมว่าวันเสาร์มีนัดไปวันเกิดเพื่อนน่ะอาจจะไม่กลับมานอนหอ ผมรู้สึกไม่ดีเลยเเม้เธอจะบอกไปกับเพื่อนสาวเธอผมจึงบอกเธอไปว่า ไม่ไปได้ไหม ถ้าไม่ไปจะซื้อกระเป๋าให้เลย เธอสะอึกเเละทำหน้าคิด.. เพราะเราเคยพูดกันเธออย่ากได้กระเป๋าใหม่มาก เเต่เธอบอกไม่ได้นัดกะบเพื่อนไว้เเล้ว
เเต่เเล้วเย็นของวันนั้นสายไลน์เด้งขึ้นมามันเป็นรูปชายหนุ่มผมเกรียนเเน่นอนต้องเป็นทหาร ผมกระชากโทรศัพท์เธอเเบบสุดเเรงเกิด เเละได้อ่านข้อความที่คุยกันในไลน์ อย่างใจสลาย... ใช่ครับเธอนัดไปนอนหอพักทหารคนนั้น.. ผมชาไปทั้งตัว เจ็บหลัง ผมร้องไม่ออก เธอบอก เธอขอโทด ทำไมต้องมาทำดีตอนที่จะเสียเธอไป.. ผมโมโหจึงไล่เธอเเละบอกเลิกเธอทันที..
ผมคิดในใจผมทำไรผิดน่ะผมรักเธอคนเดียวไม่เคยนอกใจ.. ผมอยุ่กับเธอ3ปีเรามีอะไรกันเเบบนับได้ ส่วนใหญ่ผมมีอารมณ์ผมจะใช่มือเเทน.. มันดูตลกน่ะ เเต่ผมก็ไม่อย่ากไปทำร้ายชีวิตเค้าด้วยคำว่าท้อง เเละเธอบอกว่าไม่ชื่นชอบการมีอะไรเเบบนี้ด้วยผมยอมเเละเลือกวิธีนี้เอง
เเต่ผมก็ผิดที่ผมไม่ใส่ใจเธอเลยปล่อยให้เธอต้องไปไหนคนเดียวบ่อยมาก.. ของที่ซื้อให้เธอก็เเทบจะไม่มี วันครบรอบก็ไม่ค่อยโพส..
ตอนนี้ผมยังอยุ่ตัวคนเดียวเเละรับสภาพความโสดห้องนี้มันช่างว่างเปล่า ผมยอมรับว่าตอนนี้ก็มีผู้หญิ่งใหม่เข้ามาคุยเเต่ ผมเท ทุกคน เพราะผมยังรักเธอเเต่ผมไม่อย่ากเหนี่ยวรั้งตัวเธอไว้อิกเเล้ว กับเด็กที่กำลังจะจบ ป.ตรี มันไม่สามารถเลี้ยงดูเธอได้หรอก ☹️
ผมทรมารจิงๆคับที่ต้องนอนฝันถึงเธอเมื่อไหร่หน่อผมจะลืมเธอได้..ได้โปรดเถอะเวลาช่วยเยียวยาบาดเเผลในใจผมเถอะ..
ความใส่ใจเล็กๆที่เรามองข้ามกับมาทำร้ายเราเเท้ๆ ผมจะต้องทำยังไงเพื่อลืมเธอน่ะ ?