เมื่อปีที่แล้วผมได้รู้จักผญคนนึง ตอนนั้นเราก็เพิ่งรู้จักกัน เริ่มคุยกันบ่อยๆขึ้น ทุกวันๆ ตอนนั้นผมเองยังไม่ได้คิดอะไรกับเขาเลย (เพราะตอนนั้นผมมีคนที่ชอบอยู่) ก็คุยกับเขามาตลอด แต่ก็คุยแบบไม่ได้คิดไร แต่ด้วยความที่เราเป็นคนชอบเทคแคร์เพื่อนๆดี ก็อาจทำให้เขาชอบผมขึ้นมามั้ง จริงๆผมก็รู้สึกตัวนะว่าเขาชอบผมแล้ว แต่ตอนนั้นมันยังไม่ได้คิดไรเลยจิงๆ แค่เป็นเพื่อนกันก็โอเคแล้ว แต่ตอนนั้นเหมือนว่าเขาจะโกรธผมที่แบบ เหมือนไปให้ความหวังเขา แต่จริงๆแล้วผมก็แค่อยากให้เขารู้ว่าที่คุยกันแบบนี้คือเราก็เป็นเพื่อนกันนะ
หลังจากนั้นเราก็ไม่ค่อยได้คุยกัน แต่มันก็มักจะมีเรื่องอะไรบางอย่างที่ทำให้เราได้คุยกันอีก (จริงๆผมก็ทักเขาไปนั้นแหละ) แค่ทักตามภาษาเพื่อนๆ เมื่อเวลาผ่านไป ผมก็ไม่ได้คุยกับผญคนที่ผมชอบแล้ว ประมาณว่าอกหักนั้นแหละ ผมก็รู้สึกเหงาๆขึ้นมา ผมก็ไปคุยกะเขาอีกครั้ง ก็คุยในแบบเพื่อนเหมือนเดิม แต่ครั้งนี้นานกว่าเดิม เพราะเราคุยกันแทบทุกวัน จนบางครั้งผมก็โทรคุยบ้างเลย(จริงๆก็เพราะขี้เกียจพิมคุย )คุยกันไปสักระยะ เหมือนว่าผมเริ่มรู้สึกดีกับเขาขึ้นมา แต่ตอนนั้นผมก็ยังไม่ได้บอกหรือแสดงออกอะไรมากมาย ก็คุยต่อไปสักระยะ
มีวันนึงระหว่างที่ผมกับเขาได้คุยกันอยู่ เขาก็พูดอะไรขึ้นมาว่า ตลอดเวลาที่ผ่านมาอะ "รู้ไหมว่าเราคิดอะไรกับแก" แล้วเขาก็ถามผมแหละว่าผมคิดยังไง คือตอนนั้นผมก็เริ่มรู้สึกแล้วนะ แต่ผมก็บอกไปประมาณว่าก็ยังไม่แน่ใจ เราคุยกันไปเรื่อยๆก่อนดีไหม แต่ระหว่างที่คุยกันเขาก็ร้องไห้แหละ ผมก็งงเลย ทำผญร้องไห้เนี้ย ก็รู้สึกผิดเหมือนกัน แต่ไม่รู้จะทำไง ตอนนั้นเองผมก็หาเรื่องคุยเรื่องอื่นจนเขาหัวเราะ คุยกันจนโอเคขึ้นแล้วก็วางสายไป คืนนั้นผมก็คิดทั้งคืน คุยกะตัวเองให้จบว่าเราจะเอาไงดีวะ..
วันต่อมาผมก็เริ่มคุยกับเขา ประมาณว่าจีบนั้นแหละ แล้วเราก็มีโอกาสได้ไปดูหนังกัน (จริงๆแล้วเขาอยากดูหนังเรื่องนึง แต่ไม่มีเพื่อนไป ผมก็เลยไปกับเขาแทน) ผมก็รู้สึกดีมากๆในวันนั้น ถึงจะไม่มีอะไรมากมายแต่หลังจากกลับบ้านกัน ผมก็โทรไปหาเขา คุยกันแบบเดิม พอคุยไปสักพัก ผมก็เปิดเรื่องคุยเกี่ยวกับเรื่องเรา ผมถามไปแหละว่า ตอนนี้คิดยังไงอยู่ อะไรยังงั้น แล้วผมก็บอกเขาไปว่าผมรู้สึกดีกับเขานะ เขาก็ตกใจแปปนึงแหละ แล้วพูดมาว่าทำไมเพิ่งมาคิด ผมก็หัวเราะแล้วก้ตอบไปว่า "ตอนนั้นเป็นไงไม่รู้ แต่ตอนนี้เราชอบเธอนะ" เขาก็เงิบไปแปปนึงกับมุขที่ผมชอบเล่นบ่อยๆ แล้วเราก็คุยกันโอเคมากขึ้น หลังจากวันนั้นเราก็เริ่มคุยกันแบบคนที่เป็นแฟนมากขึ้น
พอผ่านมาสักระยะนึง เพื่อนๆก็เริ่มรู้แล้วว่าเราคุยกัน จริงๆผมก็ไม่ได้อายไรเลยที่จะบอกว่าเราคุยกัน แต่เหมือนเขาจะยังกลัวๆอายๆ จริงๆเป็นเพราะเขาไม่เคยมีแฟนด้วยแหละ ผมก็เลยไม่ได้คิดไรมาก ต่อมายิ่งคุยกันทุกๆวันมันก็โอเคนะ แต่แบบว่าเขาไม่ค่อยจะสนใจผมเท่าไหร่เวลาอยู่ด้วยกัน แต่ผมก็ชอบมองโลกในแง่ดีไว้ก่อน ไม่รู้ว่าเขาเกรงๆหรืออายที่อยู่กับเรา ผมก็ไม่สนใจ ผมเป็นฝ่ายไปหาเขาตลอด นัดกินข้าว ไปไหนด้วยกัน แต่บางทีมันก็ท้อนิดหน่อย เวลาเขาไม่ค่อยจะสนใจ
มีวันนึงผมได้มีโอกาสไปเดินเล่นกับเขาที่สวนแห่งนึง วันนั้นเราไปกันสองคน เดินทางไกลนิดหน่อย แต่เราก็อยากไป เพราะแค่มีเขาไปไหนด้วย มันก็มีความสุขแล้ว วันนั้นเราปั่นจักรยานไปด้วยกัน พอปั่นนานๆก้เมื่อยผมก็เลยไปหาที่นั่ง แล้วเราก็ได้คุยกัน (แบบลึกซึ้งนิดนึง) ผมก็คุยกันเรื่องความสัมพันธ์ของเรา เหมือนว่าเขายังไม่ค่อยอยากมีแฟน คงเป็นเพราะกลัวแม่ว่า ผมก็ไม่รีบอะไรที่เราจะเรียกว่าแฟน แต่วันนั้นผมรู้สึกมาว่า "ถ้าเราได้ใกล้ชิดกัน ความรู้สึกๆจิงเรามันจะออกมาหมด" ตอนนั้นผมก็เลยขอเขาจับมือกัน เขาก็บอกไม่เอา ผมก็ถามว่าทำไมอ่อ เขาก็บอกไม่รู้ ผมก็เลยพูดๆไปว่าแบบไม่ได้ต้องการแต่ะอั้งหรืออะไร แล้วก้บอกไปว่าถ้าเรารู้สึกดีต่อกัน เราลองจับมือกันดูไหม สุดท้ายเขาก็แบมือวางที่ตัก แล้วผมก็เลยจับมือมือเขา พอจับปุ้ปผมก็เงิบเลย เพราะเขาดันร้องไห้ ผมก็งงดิ ก็ถามเขาไป ว่าทำไมร้องงะ เขาก็บอกประมานว่าถ้าไม่จับมือกันก็ไม่น่าจะรู้สึกแบบนี้ ผมก็เลยคิดว่าเขาก็รู้สึกดีกับผมมากๆเหมือนกัน แต่เหมือนจะติดไรบางอย่าง จากนั้นเราก็นั่งคุยกันทั้งๆที่จับมือแบบนั้นประมานสองชั่วโมงได้ สุดท้ายพอฟ้ามืด เราก็กลับบ้านกัน คืนนั้นผมก็คุยกับเขาในโทรศัพเหมือนเดิม แต่วันนั้นผมก็แค่รู้สึกเป็นห่วงเขา อยากดูแลเขาให้ดี วันนั้นผมก็ได้บอกเขาไปว่า "ที่เค้าทำทุกๆอย่าง คอยเป็นห่วงแก คิดถึงแก อยากจะอยู่ด้วยกันนานๆ มันเป็นเพราะว่าเค้ารักแกมากนะ" พอเขาได้ฟัง เขาก็ร้องไห้อีก ผมก็งงตามเคย แต่จริงๆแล้วเป็นเพราะเขาไม่รู้จะทำไง เลยร้องไห้ (เขาเคยบอกกับผมไว้) วันนั้นคงเป็นวันที่ผมมีความสุขมากที่สุดวันนึงเลย ตั้งแต่รู้จักกับเขามา ไม่รู้สินะ ถึงเขาจะแทบจะไม่เคยทำไรให้ผมบ้างเลย ผมก็รู้สึกดีมาก เวลาที่ผมคอยดูแล เป็นห่วงและคิดถึงเขา ผมเชื่อนะ ว่ารักมันคือการให้ ให้แบบไม่ต้องหวังอะไรกลับมา
เหตการณ์ที่ผ่านมาก็เหมือนจะไปได้ดีนะ แต่พอมาสักระยะนึง เขาเริ่มเงียบๆและไม่ค่อยคุยกับผมเท่าไหร่ ผมก็เริ่มรู้สึกเฟลๆ มีวันนึงหนักสุด เพราะแทบไม่คุยกันเลย วันนั้นผมก็ถามเขาไป ว่าเอาไงๆ แล้วเราก็คุยกันในโทรศัพท์ตอนกลับบ้าน
เรื่องทุกอย่างก็จบลงวันนั้น เพราะเขาได้บอกกับผมประมานว่าที่ผ่านมาเขาชอบผมมากๆ แต่ตอนนี้ไม่ได้รู้สึกอะไรเลย แบบเหมือนผมทำทุกอย่างให้เขา แต่เขายังไม่ได้ทำอะไรผม เขาเป็นห่วงผม กลัวว่าจะทนไม่ได้ ผมก็เศร้าดิ ทำไรไม่ถูกเลย แล้วเขาก็ร้องไห้แล้วบอกว่าตอนนี้เราไม่ได้คิดไรเลย "แกจะทนได้หรอถ้าเราไม่คิดไรเลย แกจะไปก็ได้นะ เราไม่อยากเห็นแก่ตัวรั้งแกไว้" ตอนนั้นผมก็เซงมากๆผมก็เลยไม่รุ้ทำไง ก็เลยพูดประมาณว่า เป็นเพื่อนกันก็ได้
หลังจากวันนั้น ผมก็เศร้าเลย ไม่เป็นอันเรียนอันทำงานเล้ย แบบเหมือนมีไรหายไป เพราะปกติผมตื่นมาเล่นไลน์หรือทำอะไรก็จะดูรูปเขาอยู่ตลอด มันจะทำให้ผมมีกำลังใจหลายๆอย่าง แต่วันนี้มันไม่เป็นอย่างนั้นแล้ว ได้แต่ดูรูปเขา น้ำตาบางทีก็ไหลออกมาเอง สุดท้ายแล้วจิงๆผมก็ยังลืมเขาไม่ได้เล้ย พอมาฟังเพลงเกือบของบุรินนี้แทบร้อง แต่ผมก็มักจะหาอะไรทำเสมอเพื่อไม่ให้ชีวิตผมแย่ลง ผมเชื่อว่าถ้าคิดจะรักใครสักคน เราต้องรักตัวเองให้เป็นก่อน ถึงจะรักคนอื่นได้ อย่างดีที่สุด
สรุปแล้วผมก็ยังคิดถึงเขาอยู่แหละ แต่ก็ทำไรไม่ได้เลยจริงๆ เศร้า
เพื่อนๆคิดว่าเรื่องราวของผมเป็นไง แสดงความคิดเห็นได้ครับผม ถ้าบางทีคำพูดอ่านงงๆไปนิดก็ขอโทดทีคับ พิมแบบมึนๆเหมือนกัน -_-
ขอบคุณที่อ่านตั้งแต่ต้นจนจบ ^^
รักเราไม่เท่ากัน(ใครอ่านขอให้สมหวังทุกคน)
หลังจากนั้นเราก็ไม่ค่อยได้คุยกัน แต่มันก็มักจะมีเรื่องอะไรบางอย่างที่ทำให้เราได้คุยกันอีก (จริงๆผมก็ทักเขาไปนั้นแหละ) แค่ทักตามภาษาเพื่อนๆ เมื่อเวลาผ่านไป ผมก็ไม่ได้คุยกับผญคนที่ผมชอบแล้ว ประมาณว่าอกหักนั้นแหละ ผมก็รู้สึกเหงาๆขึ้นมา ผมก็ไปคุยกะเขาอีกครั้ง ก็คุยในแบบเพื่อนเหมือนเดิม แต่ครั้งนี้นานกว่าเดิม เพราะเราคุยกันแทบทุกวัน จนบางครั้งผมก็โทรคุยบ้างเลย(จริงๆก็เพราะขี้เกียจพิมคุย )คุยกันไปสักระยะ เหมือนว่าผมเริ่มรู้สึกดีกับเขาขึ้นมา แต่ตอนนั้นผมก็ยังไม่ได้บอกหรือแสดงออกอะไรมากมาย ก็คุยต่อไปสักระยะ
มีวันนึงระหว่างที่ผมกับเขาได้คุยกันอยู่ เขาก็พูดอะไรขึ้นมาว่า ตลอดเวลาที่ผ่านมาอะ "รู้ไหมว่าเราคิดอะไรกับแก" แล้วเขาก็ถามผมแหละว่าผมคิดยังไง คือตอนนั้นผมก็เริ่มรู้สึกแล้วนะ แต่ผมก็บอกไปประมาณว่าก็ยังไม่แน่ใจ เราคุยกันไปเรื่อยๆก่อนดีไหม แต่ระหว่างที่คุยกันเขาก็ร้องไห้แหละ ผมก็งงเลย ทำผญร้องไห้เนี้ย ก็รู้สึกผิดเหมือนกัน แต่ไม่รู้จะทำไง ตอนนั้นเองผมก็หาเรื่องคุยเรื่องอื่นจนเขาหัวเราะ คุยกันจนโอเคขึ้นแล้วก็วางสายไป คืนนั้นผมก็คิดทั้งคืน คุยกะตัวเองให้จบว่าเราจะเอาไงดีวะ..
วันต่อมาผมก็เริ่มคุยกับเขา ประมาณว่าจีบนั้นแหละ แล้วเราก็มีโอกาสได้ไปดูหนังกัน (จริงๆแล้วเขาอยากดูหนังเรื่องนึง แต่ไม่มีเพื่อนไป ผมก็เลยไปกับเขาแทน) ผมก็รู้สึกดีมากๆในวันนั้น ถึงจะไม่มีอะไรมากมายแต่หลังจากกลับบ้านกัน ผมก็โทรไปหาเขา คุยกันแบบเดิม พอคุยไปสักพัก ผมก็เปิดเรื่องคุยเกี่ยวกับเรื่องเรา ผมถามไปแหละว่า ตอนนี้คิดยังไงอยู่ อะไรยังงั้น แล้วผมก็บอกเขาไปว่าผมรู้สึกดีกับเขานะ เขาก็ตกใจแปปนึงแหละ แล้วพูดมาว่าทำไมเพิ่งมาคิด ผมก็หัวเราะแล้วก้ตอบไปว่า "ตอนนั้นเป็นไงไม่รู้ แต่ตอนนี้เราชอบเธอนะ" เขาก็เงิบไปแปปนึงกับมุขที่ผมชอบเล่นบ่อยๆ แล้วเราก็คุยกันโอเคมากขึ้น หลังจากวันนั้นเราก็เริ่มคุยกันแบบคนที่เป็นแฟนมากขึ้น
พอผ่านมาสักระยะนึง เพื่อนๆก็เริ่มรู้แล้วว่าเราคุยกัน จริงๆผมก็ไม่ได้อายไรเลยที่จะบอกว่าเราคุยกัน แต่เหมือนเขาจะยังกลัวๆอายๆ จริงๆเป็นเพราะเขาไม่เคยมีแฟนด้วยแหละ ผมก็เลยไม่ได้คิดไรมาก ต่อมายิ่งคุยกันทุกๆวันมันก็โอเคนะ แต่แบบว่าเขาไม่ค่อยจะสนใจผมเท่าไหร่เวลาอยู่ด้วยกัน แต่ผมก็ชอบมองโลกในแง่ดีไว้ก่อน ไม่รู้ว่าเขาเกรงๆหรืออายที่อยู่กับเรา ผมก็ไม่สนใจ ผมเป็นฝ่ายไปหาเขาตลอด นัดกินข้าว ไปไหนด้วยกัน แต่บางทีมันก็ท้อนิดหน่อย เวลาเขาไม่ค่อยจะสนใจ
มีวันนึงผมได้มีโอกาสไปเดินเล่นกับเขาที่สวนแห่งนึง วันนั้นเราไปกันสองคน เดินทางไกลนิดหน่อย แต่เราก็อยากไป เพราะแค่มีเขาไปไหนด้วย มันก็มีความสุขแล้ว วันนั้นเราปั่นจักรยานไปด้วยกัน พอปั่นนานๆก้เมื่อยผมก็เลยไปหาที่นั่ง แล้วเราก็ได้คุยกัน (แบบลึกซึ้งนิดนึง) ผมก็คุยกันเรื่องความสัมพันธ์ของเรา เหมือนว่าเขายังไม่ค่อยอยากมีแฟน คงเป็นเพราะกลัวแม่ว่า ผมก็ไม่รีบอะไรที่เราจะเรียกว่าแฟน แต่วันนั้นผมรู้สึกมาว่า "ถ้าเราได้ใกล้ชิดกัน ความรู้สึกๆจิงเรามันจะออกมาหมด" ตอนนั้นผมก็เลยขอเขาจับมือกัน เขาก็บอกไม่เอา ผมก็ถามว่าทำไมอ่อ เขาก็บอกไม่รู้ ผมก็เลยพูดๆไปว่าแบบไม่ได้ต้องการแต่ะอั้งหรืออะไร แล้วก้บอกไปว่าถ้าเรารู้สึกดีต่อกัน เราลองจับมือกันดูไหม สุดท้ายเขาก็แบมือวางที่ตัก แล้วผมก็เลยจับมือมือเขา พอจับปุ้ปผมก็เงิบเลย เพราะเขาดันร้องไห้ ผมก็งงดิ ก็ถามเขาไป ว่าทำไมร้องงะ เขาก็บอกประมานว่าถ้าไม่จับมือกันก็ไม่น่าจะรู้สึกแบบนี้ ผมก็เลยคิดว่าเขาก็รู้สึกดีกับผมมากๆเหมือนกัน แต่เหมือนจะติดไรบางอย่าง จากนั้นเราก็นั่งคุยกันทั้งๆที่จับมือแบบนั้นประมานสองชั่วโมงได้ สุดท้ายพอฟ้ามืด เราก็กลับบ้านกัน คืนนั้นผมก็คุยกับเขาในโทรศัพเหมือนเดิม แต่วันนั้นผมก็แค่รู้สึกเป็นห่วงเขา อยากดูแลเขาให้ดี วันนั้นผมก็ได้บอกเขาไปว่า "ที่เค้าทำทุกๆอย่าง คอยเป็นห่วงแก คิดถึงแก อยากจะอยู่ด้วยกันนานๆ มันเป็นเพราะว่าเค้ารักแกมากนะ" พอเขาได้ฟัง เขาก็ร้องไห้อีก ผมก็งงตามเคย แต่จริงๆแล้วเป็นเพราะเขาไม่รู้จะทำไง เลยร้องไห้ (เขาเคยบอกกับผมไว้) วันนั้นคงเป็นวันที่ผมมีความสุขมากที่สุดวันนึงเลย ตั้งแต่รู้จักกับเขามา ไม่รู้สินะ ถึงเขาจะแทบจะไม่เคยทำไรให้ผมบ้างเลย ผมก็รู้สึกดีมาก เวลาที่ผมคอยดูแล เป็นห่วงและคิดถึงเขา ผมเชื่อนะ ว่ารักมันคือการให้ ให้แบบไม่ต้องหวังอะไรกลับมา
เหตการณ์ที่ผ่านมาก็เหมือนจะไปได้ดีนะ แต่พอมาสักระยะนึง เขาเริ่มเงียบๆและไม่ค่อยคุยกับผมเท่าไหร่ ผมก็เริ่มรู้สึกเฟลๆ มีวันนึงหนักสุด เพราะแทบไม่คุยกันเลย วันนั้นผมก็ถามเขาไป ว่าเอาไงๆ แล้วเราก็คุยกันในโทรศัพท์ตอนกลับบ้าน
เรื่องทุกอย่างก็จบลงวันนั้น เพราะเขาได้บอกกับผมประมานว่าที่ผ่านมาเขาชอบผมมากๆ แต่ตอนนี้ไม่ได้รู้สึกอะไรเลย แบบเหมือนผมทำทุกอย่างให้เขา แต่เขายังไม่ได้ทำอะไรผม เขาเป็นห่วงผม กลัวว่าจะทนไม่ได้ ผมก็เศร้าดิ ทำไรไม่ถูกเลย แล้วเขาก็ร้องไห้แล้วบอกว่าตอนนี้เราไม่ได้คิดไรเลย "แกจะทนได้หรอถ้าเราไม่คิดไรเลย แกจะไปก็ได้นะ เราไม่อยากเห็นแก่ตัวรั้งแกไว้" ตอนนั้นผมก็เซงมากๆผมก็เลยไม่รุ้ทำไง ก็เลยพูดประมาณว่า เป็นเพื่อนกันก็ได้
หลังจากวันนั้น ผมก็เศร้าเลย ไม่เป็นอันเรียนอันทำงานเล้ย แบบเหมือนมีไรหายไป เพราะปกติผมตื่นมาเล่นไลน์หรือทำอะไรก็จะดูรูปเขาอยู่ตลอด มันจะทำให้ผมมีกำลังใจหลายๆอย่าง แต่วันนี้มันไม่เป็นอย่างนั้นแล้ว ได้แต่ดูรูปเขา น้ำตาบางทีก็ไหลออกมาเอง สุดท้ายแล้วจิงๆผมก็ยังลืมเขาไม่ได้เล้ย พอมาฟังเพลงเกือบของบุรินนี้แทบร้อง แต่ผมก็มักจะหาอะไรทำเสมอเพื่อไม่ให้ชีวิตผมแย่ลง ผมเชื่อว่าถ้าคิดจะรักใครสักคน เราต้องรักตัวเองให้เป็นก่อน ถึงจะรักคนอื่นได้ อย่างดีที่สุด
สรุปแล้วผมก็ยังคิดถึงเขาอยู่แหละ แต่ก็ทำไรไม่ได้เลยจริงๆ เศร้า
เพื่อนๆคิดว่าเรื่องราวของผมเป็นไง แสดงความคิดเห็นได้ครับผม ถ้าบางทีคำพูดอ่านงงๆไปนิดก็ขอโทดทีคับ พิมแบบมึนๆเหมือนกัน -_-
ขอบคุณที่อ่านตั้งแต่ต้นจนจบ ^^