คือว่าเราแอบชอบคนๆหนึ่ง เขาเป็นเพื่อนของเพื่อนอีกคนหนึ่งอ่ะค่ะ ได้เจอกันบ่อยๆเลยได้คุยกัน แล้วก็มาถึงจุดๆหนึ่งที่ได้คุยกันแบบจริงจัง แต่มีเราคนเดียวที่คิดไปเอง ทั้งๆที่เขาไม่ได้คิดอะไรกับเราเลยด้วยซ๊ำ เขาเห็นเราเป็นแค่คนคุยธรรมดาทั่วไป จนวันหนึ่งเราก็ตัดสินใจบอกชอบเขาไป แต่แล้วพอได้มาเจอกัน คือปรกติเวลาเจอกันก็แค่มองหน้าแล้วก็ยิ้มให้นะ แต่พอวันนั้นที่เจอกันเขากลับหลบหน้าเรา เดินหนีเราเวลาเราเข้าไปใกล้ แล้วจนวันหนึ่งเขาก็เริ่มทนไม่ได้ที่ได้เจอหน้าเราเขาบอกกับเราว่า "อย่ามายุ่งกับเราได้ป่ะ เรารำคาญอ่ะ" คือคำๆนี้แบบ...นะ พอเขาพูดจบเราก็ตอบไปว่า "อืม ได้ๆ" แต่ไม่รู้ทำไมต้องนั้นรู้สึกว่าเราถึงร้องไห้ต่อหน้าเขาไปอ่ะ คือเราไม่รู้ว่าทำไมเราถึงไม่เดินออกมาให้ใกล้จากเขาแล้วค่อยให้น้ำตามันไหลออกมา แต่ก็แปลกดีนะ ที่ถึงทุกวันนี้เราก็ยังลืมเขาคนนั้นไม่ได้ เพาะอะไรก็ไม่รู้เหมือนกัน5555 ทั้งๆที่เขาเบื่อเรา รำคาญเราซะขนาดนั้น ทำไมเรายังรัก คิดถึง เป็นห่วงเขาอยู่เหมือนเดิม ทั้งที่เราไม่ได้เป็นอะไรกันด้วยซ๊ำ แต่ถ้าเขาคนนั้นได้อ่านกระทู้นี้เราก็อยากบอกกับเขาว่า "ไม่ว่าแกจะรำคายเราอยู่รึเปล่านะ แต่เราอยากบอกกะแกว่า ถ้าวันไหนแกท้อหรือแกไม่มีใครอ่ะ แกก็มาระบายความทุกข?ทั้งหมดกะเราได้นะ รักและเป็นห่วงแกเสมอนะ"