ต้องเล่าก่อนว่า เรามีแฟนเป็นนักเรียนจ่าทหารเรือคะ  
เราคุยกันมาได้สักพักประมาน 4 เดือนคะ ต่างคนต่ารู้สึกดีต่อกัน เราเข้าใจเข้าทุกอย่างว่าเขาไม่ว่างเพราะเปนนักเรียนทหารธรรมดาที่ต้องไม่มีเวลา
เราเข้าใจเข้าทุกเรื่องคะและเข้าไม่เคยทิ้งเราไปไหนเรยแม้แต่ครั้งเดียวแอบโทมาหาทุกวันบางครั้งโทตู้มาวันหนึงเป็นร้อยบาท
บอกตงๆเรยว่ารู้สึกดีกับผู้ชายคนนี้มากๆ แต่พอเวลาผ่านไปเราคิดว่าเราไม่เหมาะกับเขาเรยแม้แต่นิดเดียว เราเคยเห็นแฟนทหารส่วนมากต้องหุ่นดี สวย และเฟอเฟค แต่เราไม่ใช่เรยคะ เราไม่อยากให้เค้าอายที่มีแฟนไม่สวยกละเขาอายสายตาคนอื่นเวลามองมา ว่าเปนถึงนักเรียนจ่าแต่หาแฟนได้แค่นี้หรอ
[หรือเราคิดไปเองรึป่าว] เราเรยติดสินใจบอกเลิกเขาคะ แต่เราไม่บอกเหตุผลอะไรเค้าเรย และเค้าก็ไม่เคยรุ้ว่าทำไมเราถึงบอกเลิกเค้าและเดินจากเขามา
ทุกอย่างผ่านไปด้วยความทรมานคะ เราคิดถึงเขามากๆ ไม่เคยมีครั้งไหนไม่คิดถึงเขาเรย ผ่านโรงเรียนที่เขาเรียนเราก็มองทุกวัน :'(
บางทีนอนร้องไห้แทบทุกคืน คิดถึงเขา เขาก็โทมาบ้างในช่วงแรก ๆแต่เราเองนี้แหละที่พูดจาไม่ดีใส่เขาเค้าเรยหายไปเรยเกือบเดือน
แต่เมื่อวันลอยกระทงเขาก้โทรมาอีกครั้งคะ เรารุ้สึกดีจัยมากๆดีจัยจนคิดคำพูดอะไรไม่ออกเรยไม่ได้คุยไรกันมากคำว่าคิดถึงเรายังไม่ได้พูดเรย :'(
แต่เขาก็ต้องว่างคะเพราะนักเรียนทหารต้องนอนเวลา 22.00 ตอนนี้เราเสียดายมากๆที่ไม่ได้พุดอะไรกับเขา เรามีอะไรจะบอกเขาอีกเยอะเรยคะแต่ไม่มีโอกาสเรย ใจหนึงก็อยากให้เค้ากลับมา อีกใจก็อยากให้เค้าไปเจอคนที่ดีกว่า เราคิดไม่ออกเรยว่าเราควรทำยังไงดี เรารู้เรยว่าเรารักเค้ามากๆเพราะนึกถึงเค้าทีไรน้ำตาไหลทุกที เวลาผ่านไปหนึ่งเดือนคิดว่าเค้าจะลืมแค่เค้ากลับโทมา ทำไห้เราไม่เคยลืมเค้าได่เรย ไม่รุ้จะทำยังไงกับชีวิตนี้ดีคะ