๑

สองเท้าของเธอวิ่งเข้าไปในร้านตรงหน้าอย่างรวดเร็ว ประตูกระจกอัตโนมัติของร้านปิดทันที่เมื่อตัวเธอพ้นประตูใสบานใหญ่นั้น

เพชรดาว อยากหลบเข้าไปนั่งในร้านที่เคยมาไม่บ่อยนัก เพราะเหน็ดเหนื่อยจาการวิ่งหนีคนแปลกหน้า
เสียงหายใจหอบถี่ๆ หัวใจเต้นระส่ำไม่เป็นจังหวะ
เธอรู้สึกร้อนคุกรุ่นทั้งตัวเหมือนเหงื่อกาฬกำลังจะผุดจากทางใบหน้า ศีรษะและลำคอมาพร้อมๆกัน

'นี่มันอะไรกันนี่!! ทำไมฉันถึงโชคร้ายอย่างนี้!' เหมือนจิตใต้สำนึกกำลังบอกกับตนเองหลังจากบั้นท้ายสัมผัส
กับเบาะเก้าอี้หนานุ่มสีชมพู

เธอหันหน้ามองไปนอกร้านอย่างหวาดระแวง มองไม่เห็นมีคนตามมาแล้ว

'คนที่ฉันคิดว่าเป็นพ่อของฉัน กลับไม่ใช่คุณพ่อ! รถคันนั้น คนรู้จักเหล่านั้น ทุกสิ่งทุกอย่างดูว่ามันเหมือนเป็นของฉัน...'

หญิงสาวที่รวบผมยาวไว้ท้ายทอยพร้อมผูกผ้าผูกผมสีสดรอบมวยนั้นก้มหน้าลง
แล้วหยิบผ้าเช็ดหน้าจากกระเป๋าเสื้อคอโปโลลายดอกไม้สีสดใสอย่างรวดเร็ว

ขออนุญาตลบค่ะ