“ฉันว่ามันต้องใช่”

เพื่อนฉันกระดกแก้วไวน์ในมือ เมรัยสีเข้มที่เหลือน้อยนิดหายไปในลำคอเธออย่างรวดเร็ว ก่อนเอ่ยอีกครั้ง
“ฉันว่าเขานอกใจฉัน” เธอพูดเสียงค่อย “ฉันว่าฉันจะต้องคุยเรื่องนี้กับเขาจริงๆ ซะที”

ฉันฟังเธอระบายเรื่องราวของสามีที่เริ่มทำตัวแปลกๆ ในระยะหลัง กลิ่นแห่งความนอกใจตลบอบอวลจนเธอต้องเอามาเล่าให้ฉันฟังใน “นัดคืนวันอังคาร” ที่เพื่อนสนิทอย่างเราสองคนจะมานั่งจิบไวน์ กินมื้อเย็นพลางเม้าท์มอยเรื่องที่เกิดขึ้นตลอดทั้งสัปดาห์

ก็นั่นล่ะ...เธอสงสัยว่าสามีกำลังนอกใจ แต่นอกจากความสงสัย เธอยังไม่มีหลักฐานพิสูจน์

“ยังไงก็เถอะ ฉันจะไม่ปล่อยเขาไปจนฉันตายนั่นล่ะ”
.
.
อังคารต่อมา เธอไม่มาตามนัด

ไม่ไปทำงาน 

ไม่อยู่ที่ไหนทั้งนั้น 

เหมือนกับหายไปเฉยๆ 

แล้วสามีเพื่อนฉันก็แจ้นไปแจ้งความว่าเธอหายไป

ฉันลองขับรถผ่านบ้านเธอ แล้วก็เห็นว่านังเมียน้อยนั่นเข้ามาอยู่ในบ้านของเธอ...มาแทนที่ทุกๆ อย่างที่เป็นของเธอ
ฉันเห็นรถบรรทุกกลางเก่ากลางใหม่ของสามีเธอมียางรถใหม่เอี่ยม
ฉันว่าไอ้หมอนี่สมควรโดนจับสุดๆ

ใช่...เพื่อนฉันหายไป ฉันรู้ว่าเขาทำแน่...แต่ฉันไม่มีอะไรพิสูจน์

ไม่มีศพ ไม่มีคดี...ฉันรู้

แต่จะให้ปล่อยเขาไปเฉยๆ น่ะหรือ?...

ต่อให้เขาตายฉันก็ไม่ปล่อยไปหรอก
.
.
...โชคดีที่พ่อเคี่ยวเข็ญให้ฉันไปทำใบขับขี่เรือตั้งแต่อายุ 15
...โชคดีที่อาชีพแม่บ้านของฉันทำให้ฉันรู้ว่าจะต้องทำความสะอาดบ้านยังไงถึงจะปกปิดที่เกิดเหตุได้มิด
...โชคดีที่น้องสาวเพื่อนฉันจะให้การว่าฉันอยู่กับเธอตลอดเวลา
...โชคที่ที่สุดที่นังเมียน้อยเพิ่งเพิ่มวงเงินประกันชีวิตไอ้คนเฮงซวยนั่น
.
.
พวกเขาเลยคิดว่าเธอทำ...แต่ไม่มีหลักฐานพิสูจน์

นังนั่นกลับคิดว่าฉันทำ...แต่แล้วไง...ไม่มีหลักฐานพิสูจน์

“ไม่มีศพ ไม่มีคดี” ไง

ต่อให้ตอนนี้เขาตายไป ฉันก็ไม่ปล่อยเขาไปแน่
.
.
ใช่แล้ว ใครเคยฟังเพลงนี้จะรู้ว่าเรื่องสั้นนี่มันมาจากเนื้อเพลง no body, no crime ของแม่เทย์นี่แหละ
ชอบมาก ดนตรีหลอนในหัวตลอดเลย 5555555
 

จริงๆ มีเรื่องแนวนี้ (หักมุมบ้างอะไรบ้าง) เยอะมาก เขียนไว้แต่ไม่ได้เผยแพร่ที่ไหน ยังคิดอยู่ว่าทำรวมเรื่องสั้นจะมีคนอ่านไหมเนี่ย 

แต่ขอบคุณที่อ่านมาจนถึงบรรทัดนี้ค่ะ ^_^