องครักษ์ดาบทอง ตอนที่ 1 http://ppantip.com/topic/33145515
องครักษ์ดาบทอง ตอนที่ 2 http://ppantip.com/topic/33149824
องครักษ์ดาบทอง ตอนที่ 3 http://ppantip.com/topic/33154416
องครักษ์ดาบทอง ตอนที่ 4 http://ppantip.com/topic/33158811
องครักษ์ดาบทอง ตอนที่ 5 http://ppantip.com/topic/33168197
องครักษ์ดาบทอง ตอนที่ 6 http://ppantip.com/topic/33177085
องครักษ์ดาบทอง ตอนที่ 7 http://ppantip.com/topic/33181230

ข่าวศิษย์สำนักเมฆวายุล้มอันธพาลใหญ่ประจำเมือง เพียงไม่ถึงเที่ยงวันรุ่งขึ้นเรื่องราวก็แพร่สะพัดไปทั่ว มีผู้ตั้งข้อสมมติฐานมากหลาย เป็นต้นว่าหัวหน้านักเลงนั้นธาตุไฟเข้าแทรกเอง บ้างก็ว่าอาหารมีพิษ ไม่มีใครที่จะเดาผลแพ้ชนะที่เกิดขึ้นหาใช่เรื่องบัญเอิญไม่ เป็นแต่ว่าฝ่ายหนึ่งชะล่าใจหละหลวมเอง อีกฝ่ายหนึ่งก็มีฝีมือแก่กล้าเกินอายุไป ทั้งนี้ใครจะพูดอย่างไรก็สุดแท้ หากแต่มีผู้หนึ่งที่ได้แต่ขบคิดอย่างหนักเพื่อหาสาเหตุที่แท้จริง เป็นหวงถู่ซานนั่นเอง "คราครั้งนี้ เรื่องยิ่งมายิ่งตึงมือ เราทราบแน่ว่าศิษย์เมิ่งหยุนผู้นั้น มีฝีมือที่ซุกซ่อนอย่างแน่นอน" หากเป็นกาลก่อน กล่าวว่าไป่หยุนมีพละกำลังเหนือกว่าศิษย์รักของตัวเองนับว่าไม่ผิดนัก แต่ตอนนี้ดูท่ากลับมีฝีมือเหนือล้ำกว่าผู้ฝึกหมัดพยัคฆ์คำรณถึงขั้นที่เจ็ด นับว่าเป็นเรื่องที่น่าปวดศีรษะอย่างยิ่ง ด้วยตัวเป็นผู้ท้าประลองเอง หากขอยกเลิกย่อมเป็นการเสื่อมเสียหน้าอย่างกู่ไม่กลับ

แม้มองจากระยะห่างร้อยก้าว เงาร่างสตรีนั้นยังคงงดงาม คนมิได้อยู่ในวัยกำดัดแล้ว หากแต่เป็นสัดส่วนของหญิงที่เจริญวัยเต็มที่ "ระยะขนาดนี้เข็มพิรุณพิสุทธิ์คงซัดมาไม่ถึงกระมัง" บุรุษหน้ากากหนังกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนคาคบไม้ใหญ่ "หลายปีมานี้ท่านคงเปล่าเปลี่ยวนัก จึงมาชมดูข้าพเจ้าอาบน้ำ" เสียงนางเล็กแหลมหากแต่กระด้าง เย็นชา "ท่านมีอันใดดี จิตใจท่านจะหาความอบอุ่น อ่อนโยน คงยากเช่นค้นหาเข็มในกองฟาง" สตรีนั้นหัวเราะออกมา เสียงหัวเราะกลับฟังดูน่าเศร้า อดีตอันแสนดีของนางนั้น มีความสุขเกินไป สั้นจนเกินไป เปรียบเหมือนฝันตื่นหนึ่ง เมื่อตื่นขึ้นทุกสิ่งกลับสูญสลายไปหมด เหลือไว้เพียงความทรงจำ

กำหนดหนึ่งเดือนนั้น ร่นเข้ามาเหลือเพียงครึ่งเดือน เจ้าสำนักเมฆวายุเรียกหาไป่หยุนมาที่ห้องหนังสือ "ดาบนี้ควรเป็นของเจ้า" ยังไม่ทันที่บุรุษหนุ่มจะตอบอย่างไร ผู้เป็นอาจารย์ก็ส่งดาบหน้าแคบแต่สีเกือบดำสนิทแทบไร้ความแวววาว พอจับด้ามดาบเต็มมือ ไป่หยุ่นต้องงงงันวูบ เนื่องจากดาบเป็นดาบหน้าแคบเล็ก แต่มีน้ำหนักมากกว่าดาบลักษณะเดียวกันถึงสี่ห้าเท่า "ไฉนหนักอึ้งยิ่ง" "นี่เรียกว่าดาบหิมะดำ ตีขึ้นจากหินดาวตก ได้รับการตกทอดมาสี่ชั่วอายุคนแล้ว ต่อไปขอให้เจ้าฝึกปรือโดยใช้ดาบเล่มนี้"

"แพ้แล้วๆ เอ้า มารับประทานขนมเปี๊ยะกัน" หยุนเซียงบุตรีคนเล็กของเจ้าสำนัก ให้รางวัลบรรดาบุตรหลานที่อยู่ในสำนัก ในวันที่อากาศแจ่มใส นางมักจะชวนเล่นตั้งค่ายกล ซึ่งเด็กชายชอบการต่อสู้ การเป็นทหารเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว แถมยังได้รับประทานขนมอีก ย่อมเป็นที่ถูกอกถูกใจ "หากด้อยกำลัง ฝีมือ จงใช้จำนวนมากเอาชัย" จริงอยู่ที่ทหารมีประสบการณ์ ผ่านการฝึกฝนอาจจะรับมือศัตรูมากกว่าสองพร้อมๆ กันได้ แต่หากมากกว่าสามขึ้นไปย่อมเป็นเรื่องยากลำบากแล้ว

หลายวันมานี้หยวนจินไม่ได้แวะไปที่ห้องของเสี่ยวชิง เนื่องจากถูกกักตัวฝึกวิชาลับกับหวงถู่ซาน ด้วยความที่เป็นสตรี ย่อมมีความระแวงสงสัยจึงลอบไปชมดู "เราทราบความสัมพันธ์ของเจ้ากับหญิงรับใช้เสี่ยวชิงนั้น แม้บ่าวไพร่ก็ล้วนทราบ เว้นก็แต่บิดาท่านเพียงผู้เดียว ทางที่ดีท่านอย่าได้คิดเป็นจริงเป็นจังกับเรื่องนี้นัก" เสี่ยวชิงที่ไร้ที่พึ่ง หวังจะเป็นที่โปรดปรานของคุณชายใหญ่ เพื่อความสุขสบายในภายหน้า กลับจะต้องมาโดนขัดขวางโดยครูมวยเฒ่านี้ ในเมื่อต้องการจะขวางเส้นทางชีวิตของนาง ก็ย่อมจะต้องถูกกำจัดไปเสียให้พ้น

เหมยฮัวก้าวขึ้นจากน้ำเพื่อไปยังโขดหิน ร่างงามผุดผาดดุจนางไม้แต่แฝงรัศมีสีม่วง ดูไปทั้งลี้ลับ ทั้งชวนให้เคลิบเคลิ้ม บุรุษสวมหน้ากากหนังนั้นมิได้มองตามแต่อย่างใด จิตใจของมันล่องลอยไปไกล ไกลด้วยระยะทางหรือแม้แต่กาลเวลา เขากลับนึกถึงสตรีอีกผู้หนึ่ง คือความงามพร้อม บริสุทธิ์ อ่อนโยน ที่ว่างข้างกายนางนั้น ทำให้ทั้งจิตใจและร่างกายสงบได้ เปรียบเสมือนได้อยู่บนสวรรค์ทั้งที่ยังมีชีวิตอยู่ แต่ความสุขนั้นกลับสั้นเกินไป และจนกระทั่งเวลานี้ยังไม่อาจยอมรับได้ว่าความสุขนั้นจะไม่กลับมาอีกแล้วไม่ว่าจะนานเท่าใดก็ตาม