ก่อนที่เราจะเริ่มเป็นหนักเราก็มีประวัติซึมเศร้ามาตั้งแต่เด็กๆๆ  เท่าที่จำได้สักประมาณ ป.5 ไปหาหมอ หมอก็บอกเราว่าเป็นโรคเครียดลงกระเพาะละ พอ ป.6 อาการมันชัดจนเราสังเกตได้โรคมันมืดหม่นหมองมัวไปหมด อยากนอนอยู่บ้านไม่อยากไปเรียน  เซื่องซึม จากเป็นเด็กที่ร่าเริงก็กลายเป็นเงียบๆ จากเป็นเด็กที่เรียนเก่งก็กลายเป็นเรียนไม่ค่อยรู้เรื่อง บางวันก็ลากลับบ้านก่อน โชคดีที่บ้านอยู่ใกล้โรงเรียน ตอนกลางคืนต้องนอนกอดยายกอดแม่ แต่ก็นอนไม่หลับยันเช้า แม่เราก็จะเป็นคนอารมณ์ร้อนหน่อยแต่ก็พาเราไปไหนมาไหนตลอด เผื่ออาการของเราจะดีขึ้นบ้าง ไม่ถึงเดือนก็ดีขึ้นมาเองแบบโลกกลับมาสดใสมีความสุข แต่อาการปวดหัวตึงๆยังมีตลอด แต่ใครจะคิดว่าต้องกลับมาเป็นอีก ตอน ม.1 ก็เป็น แล้วก็หาย ม.3 ก็กลับมาเป็นอีก อาการปวดหัวก็ชัดขึ้น แต่ก็หายได้เองอีก  แต่การมองโลกก็เปลี่ยนไปมากกว่าเดิม กลายเป็นคนเกเรโดดเรียน อยากเด่น อยากเป็นจุดสนใจ เลือกคบเพื่อนแรงๆเพื่อให้เรารู้สึกไม่ต้องกลัวใครอีก ทำพฤติกรรมที่ไม่เหมาะสมมากมาย จนแม่ปวดหัวมาก็มาก พอออกจาก ม.3มาเรียน ปวช.เราก็รู้สึกเหมือนเกิดใหม่อีกครั้ง รู้สึกมีคุณค่าขึ้น แล้วก็ได้เพื่อนที่เข้าขากันด้วย แต่ที่เราเป็นโดยไม่ทันได้สังเกตตัวเองคือเราเบื่อสังคม ไม่ชอบเข้าสังคม แต่ก็สามารถใช้ชีวิตปกติได้ไปวันๆ  อาการทรมานทางจิตใจมันหายไปประมาณ 4 ปี แล่วเราก็ไม่คิดจะมีแฟนเลย เพราะเราเป้นแบบนี้ชอบคิดมาก วิตกจริต กลัวจะคบใครสักคนได้ไม่นาน อยากใช้ชีวิตอยู่คนเดียว แล้วก็มีมาเป็นตอนนี้ แล้วก็มาเข้ามหาลัยก็ดันมีแฟน แรกๆก็เกือบจะซึมเศร้านะ เพราะเราไม่เคยคิดจะคบใครแบบจริงจัง เรากลัว เพราะเห็นพ่อทะเลาะตบตีแม่ตอนที่เรายังเด็กๆ แต่พ่อเราเสียชีวิตไปแล้วตอนเราอยู่ ม.2 แต่คนนี้ก็พิสูจน์อะไรให้เราเห็นหลายอย่างให้เราไว้ใจ เราอ่ะมักจะทำตัวไม่ดีมากกว่าเช่น แอบไปดูดบุหรี่กินเหล้ากับเพื่อนหลัง ม. เขาก็มักจะมาตามเรา และบอกให้เราเลิก เราก็เริ่มเปลี่ยนตัวเอง แล้วรู้สึกรักตัวเองมากขึ้น เราก็บอกเขาว่าเราผ่านอะไรมา เจออะไรมาบ้าง เขาก็รับได้หมด เพราะเขามองที่ปัจจุบัน ก็โอเค โลกสดใสไปพักใหญ่ จนกระทั่งเราอยู่ปี 2  สาเหตุที่กลับมาเป็นอีกเพราะเราเป็นสิว ขึ้นเต็มหน้าเลย หยุดเรียนบ่อยเพื่อรักษาสิว เพราะตอนแรกเราแบบหน้าใส ไม่ใช่ไม่เคยเป็นนะ แต่คือช่วงปีที่แล้วที่หน้าใสไปไหนมาไหนก็มีแต่คนชม เราคงยึดติดกับคำพูดด้วยแหละ เลยกลายเป็นทุกข์ ทุกข์ไม่พอ ซึมเศร้า ตื่นนอนมาผวาแทบทุกวันว่าสิวกูจะขึ้นมั้ยๆๆๆ อยู่แต่ในห้องไมไ่ด้รับแสงแดด มันสะสมๆๆๆๆๆ ความเครียดมันสะสมมามาก  มันทั้งสู้ ทั้งขับไล่ความรู้สึก เอาธรรมะเข้าช่วยก็แล้ว ครอบครัวก็ให้กำลังใจ แฟนเราก็ยังไม่ไปไหนแม้บางทีเขาจะไม่เข้าใจเราว่าเป็นอะไร เดี๋ยวดี เดี๋ยวร้าย แล้วเราเป็นคนอารมณ์แปรปรวนด้วย สุดท้ายมันสู้กับจิตใจตัวเองไม่ไหว เพราะมีแต่เรื่องสารพัด เรื่องเล็กเรื่องน้อยเข้ามา ก็คนมันไม่มีภูมิคุ้มกันโดนอะไรนิดอะไรหน่อยก็กระทบ เรื่องสอบอีก แต่สอบก็ผ่านไปแล้ว กำลังใจจากแม่นี่สำคัญมากๆ ช่วงที่เป็นแบบทรมานมากๆ ปวดหัว นอนไม่หลับ ใจหล่นวูบบ่อยๆ ขี้กลัวง่าย ตกใจง่าย โลกหมองหม่น ได้แต่โทษตัวเองทำไมเรื่องแค่นี้ต้องเครียดจนซึมเศร้าๆๆ  จนอยากฆ่าตัวตาย ความคิดมีแต่ไม่อยากอยู่ เพราะความเครียดสะสมที่มีมาแต่ไหนแต่ไรมันทำให้ไม่อยากเจอใคร ไม่อยากออกไปไหน บางทีก็ร้องไห้โดยไม่มีสาเหตุ รู้สึกอยู่ร่วมกับใครไม่ได้ มองแง่ร้ายไปหมด จนกลายเป็นคนแบบเหมือนตัวเองไม่ดีเลยอ่ะ เห็นใครมีความสุขก็ชอบแบบคิดว่า มีเราคนเดียวที่เป็นหรอวะๆๆ ทำไมเขาดูมีความสุขกันจัง เราอิจฉาคนที่มีความสุข รู้สึกว่าเหม่อลอย เอ๋อๆ อึนๆ เงียบๆ ตึงๆหัวทุกวัน หมดแรง รู้สึกแต่ละย่างก้าว เวลาแต่ละนาทีมันแลดูลำบากและยาวนาน จนคิดว่าจะเรียนไว้ไหว ยังคิดว่าตัวเองยังปกติไหมเนี่ยยย รู้สึกใครพูดอะไรมาก็คิดไม่ได้ ไม่เปิดใจที่จะฟัง เราปรึกษากับแฟนว่าควรจะไปพบจิตแพทย์แล้วล่ะ ไม่งั้นไม่ไหวเลย เราอยากปกติ ไม่อยากเป็นแบบนี้ แม้บางครั้งจะชินกับเป็นแบบนี้ แต่มันทุกข์ทรมานจริงๆ  เราเป็นช่วงเดือน ตุลาคมปีที่แล้วถึงปัจจุบันนี้  เป็นๆหายๆ ช่วงที่หายเพราะคำพูดแม่ แม่บอกแม่เคยเป็น และหนักกว่าอีก แล้วไม่อยากเห็นเราเป็นแบบนี้ แม่พูดสารพัด จนเราเริ่มคิดได้  แต่แค่ประมาณสามอาทิตย์เราก็มาเป็นอีก แล้วก็ยาวเลย มันก็หนักขึ้นเรื่อยๆๆ เป็นแล้วเป็นอีกจนแม่จากที่คอยให้กำลังใจเรา ก็เริ่มรำคาญเราและมีด่าบ้าง  เราอยากนอนกอดแม่อ่ะ แต่ไม่กล้าแล้ว T^T แม่บอกหัดยืนด้วยตัวเองบ้าง แต่เราอ่อนแอและไม่กล้าที่จะตัดสินใจอะไร แต่ก็ว่าจะไปหาจิตแพทย์แล้วกินยา ไม่อยากเป็นแบบนี้ทั้งชีวิต คือเป็นคนที่เก็บกดแต่เด็กด้วย แบบเรายิ่งโตสมองยิ่งไม่มีจะคิดอ่ะ บางทีก็อยากตายนะ ความคิดมันมาตลอด เพราะเป็นแบบนี้ไม่หายซักที จนเพื่อนจะหายหมดละ เพราะเราไม่ค่อยพูด พูดและแสดงพฤติกรรมแต่ละทีก็เริ่มไม่เหมือนคนปกติ บางทีเราไล่ให้แฟนไปมีคนอื่น เพราะเขามีโอกาสเจอคนดีๆเยอะ แต่เขาก็ยังหน้าด้านจะอยู่ บางทีเราก็ระแวงเขาด้วย เพราะเขาเป็นคนเข้ากับคนอื่นง่ายแล้วก็น่าตาดี เราเป็นแบบนี้เรารู้สึกไม่รักใครไม่ไว้ใจใคร เพราะขนาดตัวเองยังไม่รู้สึกรักเลย  แต่อยากสู้...แค่หมดแรง   เหนื่อย T^T กลัวไม่หายอ่ะ

ใครเคยเป็นหนักๆบ้างคะ อยากให้แชร์ประสบการณ์กันหน่อย ว่าเราไม่ได้เป็นคนเดียวในโลกนี้