ถ้าจากนิสัยเด็กจนถึง อายุ 19 ผมจะเป็นคนที่ร่าเริง เฟลลี่ เป็นตัวฮาตัวโจ๊กให้เพื่อนเสมอ และ เคยกลัวความตายมาก่อน จนมาทำงานจังหวัดนึง เจอเหตุการณ์ที่ข่มขื่นมากมาย จนอธิบายไม่ได้ แต่จำความรู้สึกได้ว่าเครียดจนไม่อยากทำอะไรเลย หมดไฟ และสะสมมาเรื่อยๆ และโดนหักหลังจากคนที่เชื่อใจ คนที่เราคิดว่าเค้าคือครอบครัว (ผมอยู่กับครอบครัวของแม่บุญธรรม)
และมีแม่จริงๆอยู่สุราษฎร์ธานี ติดต่อมาบ้าง (และในตอนนี้ได้อยู่กับแม่จริงๆที่สุราษฎร์แล้ว) และเคยมาหาบ่อยๆตอนเด็กแต่ไม่รู้สึกว่าผูกพัน ส่วนพ่อบุญธรรมติดคุก แม่บุญธรรมก็ป่วยเรื้อรังมานาน 4-5ปี ผมดูแลตลอด และเสียชีวิตเมื่อต้นปีที่แล้ว และเสียใจมากๆที่คนในครอบครัวของแม่บุญธรรมไม่เคยคิดว่าผมคือคนในครอบครัวเลย วันที่ผมหมดไฟ วันที่ผมไม่อยากทำอะไรเลยนอกจากนอนให้ผ่านพ้นไปวันๆ และก็คิดถึงแต่ว่าจะเปลี่ยนแปลงมันได้ยังไง และต้องทำยังไง จนมันถึงขึ้นเครียดจนรู้สึกว่าตัวเองไม่ปรกติ เพราะตัวผมเองก็รู้ว่าตัวเองไม่เคยเป็นแบบนี้ ผมรู้สึกว่าเหลือตัวคนเดียว ไม่รู้สึกผูกพันกับใคร เย็นชาทางความรู้สึก และคิดว่าความตายคือทางที่ดีที่สุด แต่ก็ไม่เคยคิดที่จะฆ่าตัวตาย คิดแค่ว่าถ้าจะตายก็ตายด้วยอุบัติเหตุ หรือเหตุการณ์ต่างๆก็ได้ จะอยู่ก็ไม่เป็นไร จะตายก็ไม่แคร์ประมาณนั้น กลายเป็นคนที่ ไม่อยากยุ่งกับใคร ไม่อยากปฏิสัมพันธ์กับใคร เงียบ ไร้ความรู้สึก บางทีอธิบายไม่ได้ด้วยซ้ำมาตัวเองรู้สึกยังไง แค่มันไม่รู้สึก ไม่ได้รัก ไม่ได้เสียใจ ไม่ได้ร้องให้ ไม่ได้ดีใจ คือแค่มันไม่รู้สึก เหมือนมันอยู่ระหว่างของความรู้สึกทั้งหมด ผมอยากรู้ว่าว่าผมเข้าข่ายยัง