วันนี้ตอนค่ำเข้าเซเว่นไม่รู้จะกินอะไรที่บ้านผมดันไม่ได้ทำกับข้าว
เดินๆหยิบขนม เหลือบมาเห็นมาม่า นึกขึ้นได้อ่านกระทู้แนะนำเมื่อวันก่อน
ที่เอาส้อมปักปิดฝาว่าจะลองทำตามดูบ้างแต่ยังไม่มีโอกาสได้ทำ
วันนี้อยากกินมาม่าพอดี เห็นรสหมูสับเหลือสองถ้วย กระเพาะน่ารักๆแบบเรา
คงพอดีแหละเหมาเลยสองถ้วยสุดท้ายบนชั้นวาง เอาไปแกะ เทเครื่องปรุง
ใส่น้ำร้อน เวลาที่รอคอยมาแล้วตรูจะได้ปักส้อมเล่นละเหวย จึก....!!
หึหึ ก๊ากๆ นี่แหละวิธีปิดฝาที่เราเสาะหามานาน เอ้าทำตามอีกถ้วย จึก....!!
หึหึ สีหน้าผมตอนนั้นเหมือนชินจังตอนกำลังคิดแผนชั่วอะนึกออกปะ
เออนึกไม่ออกก็ไม่เป็นไร เล่าต่อๆ หลังจากนั้นก็หยิบป๊อกกี้กับทาโร่แล้วก็เดินไปคิดเงิน
พนักงานก็ยิงบาร์โค้ดป๊อกกี้ ทาโร่ พอจะยิงมาม่าเท่านั้นแหละชะงัก สตั๊นท์ไปสามวินาที
ไอ้เราก็นึกว่าน้องเค้าทึ่งกับวิธีปิดฝาของเรา แต่ไม่ใช่ น้องเค้าสตั๊นท์เพราะกำลังสบถในใจว่า
ไอ๊...ส๊าสสสส บาร์โค๊ดทะลุตรูจะสแกนยังไง น้องเค้าก็ขอดึงส้อมออกลองสแกนใหม่
ฟิ้ววว ไม่ติด งั้นคีย์ตัวเลขละกัน เอิ่มม ตัวเลขโดนจิ้มไปด้วย เลขหาย น้องก็ทำหน้าแบบว่าSHIPหาย
น้องเค้าบอก รบกวนพี่หยิบมาสแกนใหม่อีกถ้วยนะครับ ผมก็ครับๆ(ทำพอเป็นพิธีรู้อยู่ที่ชั้นวางไม่มี)
เดินกลับมาบอกน้องว่าหมดเหลือแต่ต้มยำกุ้ง สแกนแทนได้มั๊ย น้องเค้าก็งงครับ
ประมาณว่ามันแทนกันได้รึเปล่าน้องมันก็ไม่รู้ เอ้างั้นเรียกหัวหน้า
หัวหน้าเริ่มไปหามาม่าคัพรสหมูสับมาสแกน ส่วนผมสำนึกผิดตัวลีบแล้วตอนนั้น
รอจนมาม่าอืด ในที่สุดมาม่าหมูสับก็มา มาจากไหนไม่รู้แต่หัวหน้านี่เหงื่อท่วมเลย
แล้วก็สแกนได้สำเร็จ น้องแคชเชียร์หน้าบานแจ่มใส่ ผมหน้าลีบขอโทษยกใหญ่
แต่หัวหน้านี่หน้าเหงื่อโซก ถ้าผมไม่ใช่ลูกค้านี่คงโดนบังคับให้กินมาม่าทางจมูก
ไม่รู้พรุ่งนี้เซเว่นจะขึ้นป้ายผมเป็นบุคคลอันตรายห้ามขายมาม่าให้รึเปล่า