บนโลกนี้ ยังมีผู้หญิงคนนึง
เธอเป็นคนสวย หน้าตาน่ารัก ฐานะดี เรียนเก่ง นิสัยดี คนที่ไม่รู้จักเธอ อาจจะมองว่าเธอคงจะหยิ่งน่าดู เพราะเธอไม่ค่อยพูด ไม่ได้มีรอยยิ้มประดับบนหน้าตลอดเวลา แต่ทุกครั้งที่เธอยิ้ม เธอยิ้มจากใจจริงๆ
เพอร์เฟค อาจเป็นคำที่เหมาะกับเธอมากที่สุด

ช่วงเวลาที่เราเป็นแฟนกัน คือช่วงเวลาที่มีค่ามาก และผมได้รับรู้มันหลังจากที่สายไปแล้ว

ย้อนกลับไปตอนที่เราคบกับ ใครๆต่างก็มองว่า เราเป็นคู่ที่เหมาะสมกันมาก ใครๆพากันอิจฉาผมที่ผมที่แฟนเป็นผู้หญิงคนนี้ ซึ่งไม่ต่างจากฝ่ายเธอ ที่คิดว่าผมก็เหมาะสมกับเธอมากเช่นกันครับ

ผมไม่ใช่ผู้ชายเจ้าชู้ แต่เป็นผู้ชายรักอิสระ
ก่อนหน้าคบกับเธอ ผมคบกับผู้หญิงหลายคน (แต่ผมคบทีละคนนะครับ) ส่วนมากไม่เกินเดือนผมก็จะห่างหายไปเงียบๆ เพราะนิสัยที่เข้ากันไม่ได้ ผู้หญิงที่จู้จี้ เยอะ โทรจิก โทรเช็ค เอะอะก็ให้มาหา เอะอะก็ว่าผมไม่สนใจ ผมก็จะไม่สนใจจริงๆ แล้วขอเลิกเลย

แต่คนนี้ เป็นอะไรที่เข้ากับผมมากจริงๆครับ เธอไม่จุกจิก ไม่เยอะ ให้เวลาเป็นส่วนตัว ซึ่งผมไม่เคยต้องเอ่ยปากขอเลย
สุดท้ายเราก็เป็นแฟนกันครับ

ตลอดเวลาที่คบกัน2ปี เธอเป็นผู้หญิงคนแรก ที่ต่อให้เธอไม่ให้ผม หอมแก้ม กอด หรืออะไรที่มากกว่าจับมือเลย ผมก็ยังมีความสุขและรู้สึกดีได้ ที่ได้อยู่ใกล้ๆ

แต่สักพัก ... นิสัยเดิมของผมก็กลับมา ...ขี้เบื่อ

ผมเลยห่างๆกับเธอ คือ ตอบช้า(มาก) วันนึงไลน์คุยกันไม่ถึงสิบประโยค ไม่ได้ไปหา
เธอก็ถามว่าเป็นอะไรรึเปล่า
ผมก็ตอบไปว่า เบื่อ
เธอ ก็บอกว่าอืม
แล้วพอผมเงียบ เธอก็เงียบ
เราไม่ติดต่อกันหลายวัน ผมเริ่มรู้สึกคิดถึงเธอ เลยทักเธอไป
เธอก็หัวเราะ 55 หายเบื่อแล้วหรอ
ผมเลยบอกว่า หายแล้ว ตอนนี้คิดถึง
แล้วเราก็กลับมาคุยกันเหมือนเดิม

ผมมีออาการแบบนี้บ่อยมาก แต่เธอ ก็เป็นเหมือนเดิมเสมอ "อืม" แล้วก็ "หายเบื่อแล้วหรอ/โอเคแล้วใช่ไหม" เธอไม่เคยต่อว่าหรือ ประชด อะไรผมเลย

จนกระทั่ง
ผมมีอาการแบบนั้นอีกเมื่อ1เดือนที่ผ่านมา
คราวนี้เธอร้องไห้แล้วบอกผมว่า "อืม ขอโทษนะที่ทำให้เบื่อ" ผมตกใจมากเพราะเป็นครั้งแรกที่เธอร้องไห้ ผมได้แต่บอกเธอว่า "ไม่ใช่ความผิดของ...หรอก เราผิดเองที่เป็นแบบนี้อีกแล้ว เด่วอีกแปปนึงก็หายแล้ว" เธอตอบผมว่า "อืมๆ ขอโทษนะ" แล้วเธอก็หายไปเหมือนเดิมทุกครั้งที่เธอจะให้ผมอยู่กับตัวเองเวลาที่ผมรู้สึกเบื่อ(บางครั้งผมก็ไม่ได่เบื่อเธอนะครับ ผมเบื่อตัวเอง เบื่อรอบๆตัว เฉยๆ)

เวลาผ่านไป4 วัน
ผมก็ส่งภาพอาหารเช้าที่ทำเองไปให้เธอดู พร้อมบอก "มอนิ่ง"
เกือบครึ่งวันผ่านไป เธอก็ไม่ตอบ อะไร ผมเลยส่งภาพ อาหารมื้อเที่ยงไป "เที่ยงแล้ว ยังไม่ตื่นหรอขี้เซาอ่ะ" เธอก็ไม่ตอบครับ จนถึงเย็น ผมก็เลยโทรไปหา เธอรับสาย
ผม "เห้ ยุ่งหรอวันนี้"
เธอ "เปล่าๆ ฟังเพลงอยู่"
ผม "อ่อ ส่งภาพไปไม่เห็นหรอ"
เธอ "ยังไม่ได้เปิด โทษทีๆ.....น่ากินนะ55"
ผม "..."
เธอ "..."
ผม "...."
เธอ "...เธอ เราเลิกกันเหอะนะ"
ผม "..!!!!!!!!......."
เธอ "เราไม่อยากอยู่ในสภาพนี้แล้ว เราไม่อยากกังวลว่าเมื่อไหร่ที่เธอจะเบื่อ แบบเบื่อเราแล้วจริงๆ เธอไม่เคยบอกเหตุผลเลย ว่าเบื่ออะไร เธอหายไปแล้วก็กลับมา เหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น"
ผม "...จะเลิกกับเราจริงๆหรอ"
เธอ "อืม"
ผม "ขอโทษนะ ขอโทษจริงๆ"
เธอ "เราก็ขอโทษเหมือนกัน"
ผม "ไม่เลิกได้ไหม"
เธอ "ขอโทษจริงๆนะ"
ผม "เรารักเธอนะ รักมากจริงๆ"
เธอ "เราก็ยังรักเธอมากเหมือนกัน แต่เราไม่อยากเจ็บแล้ว ขอโทษนะ ดูแลตัวเองด้วยนะ ตู้ดดดๆๆ"

ผมคิดว่าต่อให้ผมห่างกับเธอ ไม่คุยกับเธอ แต่ผมก็ไม่เคยคิดว่าผมจะเลิกกับเธอ เธอทำให้ผมรู้สึกช็อกมาก ผมทำไรไม่ถูกเลย พอเพื่อนๆผมรู้ข่าว พวกมันก็มาปลอบผม พยายามเชียร์ให้ผมกลับไปขอคืนดี แต่ผมรู้ตัวว่าผมมันแย่มาก ผมทำตัวผมเอง ผมจะมีหน้าที่ไหนไปเจอเธออีก

สุดท้ายผมไปหาเธอที่ห้องครับ เธอยอมออกมาเจอผม ผมร้องไห้ และกุมมือเธอไว้ ขอโอกาสแก้ตัว พูดคำว่าขอโทษ แต่เธอมองผมด้วยสายตาว่างเปล่า เธอบอกว่า เธอไม่อยากเจ็บแล้ว ขอโทษด้วยจริงๆ ไม่ใช่ว่าไม่รัก แต่เพราะรักผมมากเลยไม่อยากเจ็บหนักกว่านี้อีกแล้ว เธอบอกอีกว่า ทุกครั้งที่ผมหายไป เธอใช้เวลากับตัวเอง แล้วก็ชินไปแล้ว
เธอโอบกอดผมไว้ กอดแรกและกอดสุดท้ายครับ
ไม่มีน้ำตาสักหยดบนใบหน้าของเธอ ก่อนจะบอกลาผม แล้วหันหลังเดินจากผมไป

ในวินาทีนั้นผมรู้เลยว่า ผมเสียคนที่ผมรักมากที่สุดไปแล้ว ผมเกลียดตัวเองมาก ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ ผมจะไม่ทำตัวแย่ๆแบบนั้นอีก ผมทำให้เธอต้องเจ็บจนเธอทนไม่ไหว ถ้าเพียงแต่เธอบอก เธอต่อว่าผม ผมจะหาทางแก้ไขมัน ผมจะไม่ยอมให้เธอเดินจากไปแบบผมไม่สามารถทำอะไรได้อย่างนี้อีก

ขอโทษจริงๆ