คือเรามีแฟนคบกันมาปีนึงค่ะ ตอนคบแรกๆก็ประมาณ18-19 มาเรียนต่างประเทศแล้วเราก็วัยรุ่นอยู่ ตอนนั้นก็Vibingถูกใจนิสัยน่ารักก็คบ ข้อดีคือเสมอต้นเสมอปลายค่ะ เป็นคนไม่ใช้เงิน เป็นคนเข้าอกเข้าใจคนอื่น ขี้สงสาร ใจดี ประณีประนอมเก่ง ฉลาดค่ะเป็นคนมีคอมม่อนเซ้นแล้วก็ชอบศึกษาอะไรที่เขาสนใจลึกๅๆ แล้วคือ ชมเราตลอดไม่ว่าจะทำอะไร บางทีเราเครยีดมากๆเค้าก็ช่วยพูดไม่ให้เครียด เราสั่งอะไรก็ทำ เหมือนเค้าอยู่ภายใต้การควบคุมเราทุกอย่างจนคิดอะไรไม่เป็น แล้วพอตอน20 ย้ายออกมาอยู่กันเอง แฟนอายุมากกว่าเรานิดหน่อย แต่คือเค้าไม่มีงานทำค่ะมีเงินที่ได้จากรัฐบาล400กว่าดอลต่ออาทิตย์ ตอนไปๆกลับๆบ้านเค้า เค้าก็ดูกระตือรือร้นเรื่องอยากทำงานอยู่ค่ะ พอย้ายมา เขาบอกจะหางานทำในเมือง เราเองก็เรียนในเมืองอยู่แล้วเลยออกมาอยู่กัน สรุปกลายเป็นเค้าไม่จัดการอะไรเลย เราจัดการเองทั้งหมดทั้งเรื่องเงินเรื่องอาหารการกินหรือไปเที่ยว เค้ามีหน้าที่แค่ไป เค้าเป็นADHDด้วยค่ะ แล้วก็ค่อนข้างเซนซิทีฟมากๆ แล้วเค้าก็มีเหตุผลในการปฏิเสธเสมอถ้าเราไม่เข้าใจเราคือคนใจร้ายอะไรแบบนี้ เราโอเคกับนิสัยนะคะ แต่เรื่องการกระตือรือร้นเค้าไม่มีเลย บางทีคิดว่าเราเป็นสาเหตุรึเปล่า เพราะเค้าบอกเรื่อยๆว่าฉันคิดฉันทำอะไรไม่ถูกเลยกลัวเธอว่า กลัวทะเลาะ จนวันๆนึงเค้าทำอะไรได้น้อยมากกก แค่งานบ้าน ล้างจาน ดูดฝุ่น ทิ้งขยะ เค้าก็ไม่ได้ทำทุกวัน บางทีบ้านรกสกปรกมากเรากลับจากทำงานก็ทำdeep cleanเองตลอด เรื่องอาหารการกินเราก็ทำเองค่ะ ถ้าเราไม่ทำเราก็ซื้อเดินถือกลับมาบ้านด้วย เขาก็appreciate เรานะคะที่ทำให้ คือเรารู้ว่าเขาจริงใจอะค่ะ แต่การไม่กระตือรือร้นคือไม่ได้เลย คือเข้าใจว่าเราปรี๊ดแตกง่ายบ่อยๆ แล้วเขากังวล แต่ที่เป็นเพราะมันมาจากเขาที่น่ารำคาญมากๆอะค่ะ คือซื่อบื้องี่เง่าง้องแง้งไม่ยอมโต เราอยากเลิกมากกก แต่ยังอยู่บ้านที่สัญญาร่วมกัน แต่จะหมดสัญญาแล้วกำลังจะย้ายกลับบ้านแม่เขาตรงนี้คิดว่าถ้าจะเลิกก็จะเลิกที่บ้านแม่เขาแหละค่ะทิ้งแบบหายห่วงปัญหาอื่นๆที่จะตามมา. คือเอาจริงๆเข้าใจว่างานหายาก แต่แบบอะไรเล็กๆน้อยๆคิดอะไรมีไอเดียจะทำอะไรบ้างก็ดีอะค่ะ เราเบื่อมากก เงินที่เขาได้จากรัฐ จ่ายค่าบ้านน้ำไฟหารกันได้อยู่ค่ะ แต่ค่ากินค่าอะไรถ้าเราอยากกินอะไรนอกเหนือจากงบที่มี เราก็ต้องออกเอง เรื่องช็อปเรื่องอะไรไม่ติดอยู่แล้วค่ะเงินเราหาเองซื้อเองได้  แต่มันไม่ได้สะดวกสบาย ถ้าไม่มีเงินเรา ก็ไม่ต้องทำไรแล้วค่ะชีวิตนี้นอนอยู่บ้านทำอาหารกินเอง คือเราไม่ได้อยากได้คนรวยค่ะอยากได้คนทำงานนน ** มีวิธีไหนที่จะพูดคุยหรือกระตุ้นเขาไหมคะ** เรารู้ว่าเขาขาดแรงบันดาลใจ หรือไม่มีmotivation แต่เราก็ไม่รู้จะปรับยังไงแล้ว มันเหมือนปรับอารมณ์ไม่ให้โกรธไม่ให้หงุดหงิดก็แล้ว เขาก็แค่ดูมีความสุขขึ้น แต่ก็ยังไม่ได้งาน ทำไมเขาไม่ปรับตัวเองบ้าง กระตือรือร้นช่วยเรามากกว่านี้หน่อย งานในบ้านก็ได้ เอาแบบเพอเฟคๆไม่เอาแค่ทำให้เสร็จๆเงี้ยอะค่ะ ไม่ใช่รอแค่เราปรับตัวแล้วค่อยๆเริ่มทำ เราก็ปรับไม่ได้หรอกค่ะชาตินี้ เอาไงดีคะ **หรือควรเลิกไปเลย** ถ้าควรเราก็พร้อมเลิกค่ะ