จากกระทู้ก่อนๆที่เคยได้โพสไป เราหย่ากับสามีมาได้เกือบเดือนแล้วค่ะ 

และหลังจากนั้น ผู้หญิงที่เขาบอกแค่น้องก็เลิกสามีตัวเองทันที และก็มาคบกันทันทีหลังเลิกกันได้ประมาณอาทิตย์กว่าๆ 
คนเราถ้าไม่รู้สึกอะไรกันก่อนหน้านี้ จะคบกันได้เร็วขนาดนี้เลยเหรอคะ 

เราเผื่อใจไว้แล้วนะคะ ว่าทุกอย่างที่เขาบอกมามันคือเรื่องโกหกทั้งนั้นเลย และอีกใจก็หวังให้เขากลับมา 
ตอนนี้มันผิดหวัง เสียใจ อะไรไม่รู้เต็มไปหมด รู้สึกตัวเองไร้ค่า ที่ผ่านมาคืออะไร 10 ปี เลยนะคะ ที่อยู่ด้วยกันมา แต่แพ้ 3 เดือน ขำค่ะ 5555 
ทุกคนบอกให้เราไม่ต้องรอเขากลับมา ใจคนมันไปแต่แรกแล้ว ก็เห็นๆอยู่จากการกระทำที่ผ่านมา 

แต่สำหรับเราคือรักก็ส่วนรักไงคะ ใจนึงมันแค้นนะคะ อยากให้พวกเขาเจ็บเหมือนที่เราเจ็บ แต่อีกใจก็ไม่อยากให้เขาเสียใจกับสิ่งที่เลือกเดิน
อยากให้เขามีความสุขกับชีวิตที่ไม่มีเราอยู่ข้างๆอีกแล้ว เราไม่พร้อมเดินหน้าต่อ แต่สถานการณ์ที่ไม่มีทางเลือก ก็บีบให้เราต้องเดินต่อกับลูกอีกสองคน บางทีที่ลูกถามเวลากลับบ้านมาไม่เจอป๊า เราก็ต้องแอบปาดน้ำตา คนโตที่เริ่มรู้เรื่อง ช่วงแรกๆก็นอนร้องไห้ เราต้องคอยกอดปลอบกันเองตลอด 
เรากับเขาเลิกกันก็จริง แต่ลูกอยู่กับแม่เขา เราก็ต้องไปรับกลับช่วงเย็นทุกวัน ทุกคนดีกับเรามากๆ ให้กำลังใจเรา เพราะรู้ว่าเราไม่เหลือใครเลยจริงๆ แม้กระทั่งคนในครอบครัวเราก็ตาม ทำให้เราก็ยังต้องวนเวียนกับครอบครัวเขาอยู่ แต่เราเองถ้าเจอหน้าหรือได้ยินเรื่องเขาก็ยังทำใจไม่ได้ 
ยังรักยังห่วงยังคิดถึง ไม่รู้ว่าคนใหม่เขาจะดูแลและซัพพอร์ตเขาได้อย่างที่เราทำไหม เขามีความสุขหรือเปล่า
มีคนบอกให้หาคนคุยดูจะได้ไม่เหงา แต่เราก็ไม่กล้าเริ่มใหม่กับใคร ไม่คิดจะเอาใครมาแทนที่ใคร และห่วงความรู้สึกลูกๆยิ่งกว่าอะไร มันไม่พร้อมไปต่อเลยค่ะ ไม่รู้ว่าคนพวกนั้นเขาทำได้ยังไง 

ไม่รู้ว่าที่เป็นอยู่นี่เพราะเราโง่งมงายกับเขา หรือเพราะเรารักเขาจริงๆ รักจนอยากให้เขาได้ดี แม้ตัวเองจะเจ็บ หรือแค่เพราะเรายึดติดว่าเขาเป็นคนแรกและคนเดียวที่เรารักมาตลอด หรือเปล่า 

สับสนกับตัวเอง บางทีเขาก็พูดเหมือนอยากให้เรารอเขา บางทีเขาพูดให้ตัดใจไปเลย มันมีอะไรที่เราไม่รู้อีกเยอะ 
แต่เราเหนื่อยกับการพยายามเข้าใจเขามาตลอด เรากลัวเราเลือกทางเดินผิด