เรากับแฟนทำงานที่เดียวกับ แต่งงานกัน 3 ปี จับได้ว่าเขาแอบคุยกับ ผญ.อีกคน ในที่ทำงานเดียวกัน เรารู้จัก ผญ เคยคุยงานติดต่องานกันประจำ ผญ อายุมากกว่าเรา ทุกครั้งที่เจอ เรายกมือไหว้ทุกครั้ง จนวันนึงมารู้ว่าเขาสนิทกะสามีเรา สนิทมาก จนวันนึงรู้ว่า ไม่ใช่แค่เพื่อนร่วมงาน เราถามสามี เขาก้อบอกไม่มีอะไรนอกจากคุยงาน จนทะเลาะกันรุนแรง สุดท้ายแบบรวบรัด เลิกกันสามีย้ายไปอยู่บ้านแม่เขา เราก้ออยู่บ้าน  ตั้งแต่เลิกกัน สามีก้อยังดูแลสถานะทางการเงิน ยังรับผิดชอบค่าบ้าน ค่าใช้จ่ายในบ้านทุกอย่าง และยังไปๆมาๆที่บ้าน ซื้อของใช้ ของกินมาไว้ในตู้เย็นมาไว้ที่บ้านให้ตลอด (จะแอบมาตอนเราไม่อยู่) เราเสียใจและ เฮิร์ท หนักมาก ถึงขั้นเครียด เข้า รพ.ไปหลายรอบ ทุกครั้งไปยังต้องทำงานที่เดียวกัน ยังต้องเจอ ทั้งสามีและ ผญ. คือมันทรมานมากๆ พยายามตั้งสติ แต่ก้อทำได้ยากมาก ผญ.พยายามจะแสดงตัวให้เรารู้ทุกๆครั้งที่ไปกะสามีเรา แต่สามีเราไม่ได้เปิดตัวเป็นทางการ เพราะ ผญ.ก้อมีสามียังอยู่ด้วยกัน ผญ.บอกสามีเราว่า เลิกกะสามีเขาแร้ว แต่ ผช.คนนั้นไม่มีที่ไปเรยต้องนอนอยู่บ้านเดียวกันแต่แยกห้อง (ฟังดูตลกไปนะ) ผญ.พยายามกดดันให้สามีเราหย่าขาดจากเรา แต่ช่วงแรกเราไม่หย่า เพราะยังทำใจไม่ได้ ผญ.ก้อเล่นสงครามประสาท แขวะเราใน โซเชียล เราก้อยิ่งได้บ้าง ตอบกลับบ้าง จนกลายเป็นเรื่องใหญ่ เมื่อถึงวันนึงเราพร้อมทำใจได้ เราก้อขอหย่าจากสามี แต่ ณ.ตอนนั้นสามีเราไม่ยอมหย่า ไปสำนักงานเขตอยู่หลายครั้ง ให้เรานั่งรอ แล้วก้อไม่มา บางครั้งมาถึง เขตก้อปิดแร้ว จนสุดท้ายเขายอมหย่า แต่หลังหย่า เราก้อยังติดต่อกันตลอด ไม่มีลูกด้วยกันแต่มีบ้านที่ต้องรับผิดชอบ สุดท้ายแล้วเขาก้อย้ายกลับมาอยู่บ้าน เขาบอกเราว่า เขาจะเลิกติดต่อกะ ผญ.เด็ดขาด ส่วนเรื่องทะเบียนสมรส เขาบอกแค่กระดาษใบเดียว พอหย่าแร้ว เขากะเราก้อยังอยู่ด้วยกัน ไม่เคยเลิกกันจริงๆได้เรย พอ ผญ.รุ้ว่าสามีเรากลับมาอยู่บ้าน นางก่อกวนประสาทไม่เลิก ทั้งโพสต์ด่า สารพัด นางบอกจะฟ้องพ่อกะแม่เรา ว่าเราไม่เลิกยุ่งกะ ผช. ทั้งที่เลิกกันแร้ว (บางทีก้อตลกดีอ่ะ เอิ่มมม เริ่มสงสัย นี่ตรูเป็นเมียแต่งไม่ใช่หรือ 55) เครียด และเบื่อมาก ลืมบอกไปค่ะ ผญ.เคยแอบไปเยี่ยม แม่ สามีเราช่วงที่ท่านป่วย แต่ทางแม่และญาติสามีเรา เขาไม่ยอมรับ ผญ.แม่สามีเขาพูดเด็ดขาดว่า ห้ามพา ผญ.คนนี้มาอีก สะไภ้ที่เขายอมรับคือเราคนเดียว (แม่สามีค่อนข้างหัวโบราณ และยิ่งรู้ว่า ผญ.มีสามีแล้ว แระมาทำลายครอบครัวคนอื่นอีก ทางบ้านสามีเราเขาเลย แอนตี้) แต่จนแล้วจนรอด วันนึงพอเขากลับมา เรากลับไม่มีความสุข เรายังลืมเรื่องเก่าๆไม่ได้ พยายามหลายครั้งก้อไม่เคยลืมได้เรยจริงๆ จนบางครั้งทะเลาะกัน และที่เจ็บปวดอีกครั้ง คือมารู้ว่าเขาแอบไปด้วยกันอีก เราเสียใจมาก แต่ไม่ได้โกรธเหมือนครั้งแรก (คงเจ็บจนชาไปทั้งใจ) พอเขากลับมาที่บ้าน เราไม่ทะเลาะและไม่ด่าสักคำ แต่เราขอให้เขาย้ายและออกจากบ้าน เขาบอกเราว่า ขอเอาของไว้ที่บ้านได้มั้ย เรายื่นคำขาดว่าไม่ควร เราเสียใจมาก ที่ทำแบบนั้น แต่เรารู้สึกว่า ถ้าเราให้โอกาสเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่เขาก้อยังเป็นเหมือนเดิมอีก เรารู้สึกเจ็บ เจ็บไม่จบสักที เราไม่รู้ว่าสิ่งที่ทำไป มันถูกต้องมั้ย เรายอมรับว่ายังรักและห่วง และการที่ให้เขาย้ายออกจากบ้าน มันก้อไม่ถูกต้อง...แต่เราก้อรับไม่ได้ ถ้าต้องมานั่งรับรุ้ว่าเขาไปกะ ผญ.อีกคน ทั้งที่เรานอนอยู่ที่บ้าน..เจ็บจนชา