เคยมีแฟนที่คบกันอยู่สองปี ตอนนี้เลิกกันได้สิบปีพอดีแล้ว
ในช่วงสิบปีนี้เหรอ เขามีแฟนเป็นตัวเป็นตนถึงขนาดแต่งงานไปแล้ว แต่ตัวเรายังโสด คบบ้างเลิกบ้างแต่ยังไม่เคยให้ใครเรียกว่าแฟน คบแบบเพื่อนสนิท แบบคนแค่คุยกัน คบแบบไร้สถานะ บอกเถอะเคยเป็นมาทุกอย่าง

ตอนนั้นเขามาจีบเราก่อน ตามตื้อโน้นนี่นั้น จนเรารำคาน เขาโทรมาก็ไม่รับ ขอถ่ายรูปก็ไม่ให้ ขอแค่เดินไปส่งให้ถึงบ้านก็ไม่ยอม จนเราทนไม่ไหวฝากบอกเพื่อนเขาไปว่าเรารำคาน รู้ไหม... คราวนี้เขาพูดง่ายมาก เขาหายไปจากชีวิตเราเลย พอจะต้องเจอกันหรือเดินสวนกัน เขาทำเหมือนเราไม่รู้จักกัน เหมือนมองเราไม่เห็น กลับกลายเป็นเราที่รู้สึกเหมือนบางสิ่งบางอย่างมันขาดหายไป กลายเป็นเราที่เริ่มมองหาเขาในทุกๆที่ ที่เขาเคยอยู่ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดดูเบอเขา กดดูและก็ออก กดดูแล้วก็ออก หนักๆเข้า กดดูแล้วโทรออก... เขารับแต่พอเราฮัลโหลเขาเงียบแล้ววางสาย  จากเราที่เคยเป็นผู้ถูกตามกลับกลายเป็นคนตามซะเอง

จนวันหนึ่งเพื่อนเรารวมกลุ่มกัน จะหนียังไงก็คงไม่พ้นแล้ว... เขาเริ่มถามก่อน

จะมายุ้งอะไรกับเราอีก เธอไม่ได้รู้สึกอะไรกับเรานี่

ตอนนั้นเราบอกเขาว่าเราขอโทษ เราร้องไห้ เขาเดินเข้ามากอดเราแล้วพูดว่า

ทำไมทำแบบนี้

เราก็ปล่อยโฮหนักเลย เรารู้มาว่าตอนที่เขาจีบเรา เขายอมทิ้งผู้หญิงทุกคนที่เขาคบเพื่อเรา เขาเจ้าชู้เป็นพวกฟันแล้วทิ้ง ง่ายๆก็ผู้ชายเลว

ตอนคบกันใหม่ๆ ทุกอย่างดี เขาดูแลเทคแคร์เราอย่างดี ให้เกียรติเรา เพื่อนๆก็เชียร์เพราะเขาคบเราและนิสัยเกเรของเขาดีขึ้น เราคบกันเรื่อยๆจนวันหนึ่ง ครอบครัวของเรารู้

แต่ที่เขาไม่รู้คือเธอเปลี่ยนไปแล้ว เธอไม่ได้เกเรเจ้าชู้เหมือนเมื่อก่อนแล้ว เขาให้เราเลือกระหว่างเธอกับพวกเขา เราจะเลือกอะไร

ถ้าเราอธิบายให้เธอฟังตั้งแต่ตอนนั้นว่าทำไมเราต้องปล่อยมือเธอ ว่าทำไมเราต้องบอกว่าเบื่อเธอ ว่าทำไมเราต้องบอกว่าไม่รักเธอ...

ถ้าเราบอกเธอว่าเราขอโทษ เธอจะกลับมากอดเราและถามเราไหมว่าเราทำไปเพราะอะไร

บางทีถ้าวันนั้นเราไม่ขี้คลาดเลือกหัวใจมากกว่าร่างกาย เราอาจจะมีเธอเคียงข้าง เราอาจจะไม่ต้องปิดกั้นตัวเองจากคนอื่น

อิธ... เราขอโทษ

ขอโทษที่พูดในวันที่สายไป ถึงจะผ่านมาสิบปีแล้ว แต่ในทุกๆครั้ง ที่คิดเรื่องของเรา เรายังรักเธออยู่ เรายังคิดถึง เธอ เรายังรู้สึกผิด

ทุกวันนี้เราบังเอิญเจอกัน หน้าเราเธอยังไม่มอง เราไม่โกธร ถ้าเธอหันมาเธอจะเห็น เห็นว่าเรายังยิ้ม... ยิ้มสมเพทตัวเองที่โง่ปล่อยคนดีๆแบบเธอไป

ถึงตอนนี้ในบางครั้งที่เราคิดถึงเธอ ราจะมีน้ำตา แม้บางเวลาอาจจะหลงลืมไปบ้าง แต่ตัวเรารู้ดีว่าถึงแม้วันนี้เธอจะไม่ได้อยู่กับเรา แต่เธอยังโคตรชัดเจนในความรู้สึกเราเสมอ

ปัจจุบัน...

เพื่อนถามเสมอว่าเมื่อไหร่จะมีแฟน อื่ม...เราก็เรื่อยๆ ใครมาจีบเราก็คุย แต่พอความสัมพันมันเริ่มพัฒนากลับกลายเป็นเราที่ตีตัวออกห่าง บางทีก็อยากรู้ ตัวกรูมันเป็นอะไร (ขออภัยที่หยาบ) เพราะหงุดหงิดตัวเองทุกครั้งที่เป็นแบบนั้น ทุกครั้งที่เริ่มต้นใหม่เราก็อยากให้เขาเป็นคนที่ใช่ แต่ทุกครั้งก็เป็นแบบเดิมๆ จบแบบเดิมๆ เราเบื่อ และเราทิ้งเขา ถามตัวเองซ้ำๆจะทำร้ายคนอื่นไปถึงไหน และในทางกลับกันพอเริ่มจะเปิดใจให้ใครจริงๆ กลับกลายเป็นเราที่ถูกทำร้าย ชอบเขาเขาก็แค่รู้สึกดีกับเรา แต่เขาไม่ได้รู้สึกรักเรา เขาเลือกคนอื่นที่ไม่ใช่เรา ที่เจ็บที่สุดคือต้องเจอหน้ากันทุกวัน ต้องทำเหมือนไม่รู้สึกอะไร เวลาเห็นเขาเล่นไลน์คุยกะแฟน หน้าเราแบบนิ่งมาก เราอยากห่างเขาสักพัก เราไม่อยากรู้สึกแบบนี้ เราไม่อยากทำหน้าไร้อารมใส่เขา เราอยากยิ้ม อยากหัวเราะ อยากจับมือ แต่มันคงไม่มีอีกแล้ว เพราะความไม่ชัดเจนในตอนแรก จนตอนนี้โคตรชัดเจน เพราะเขาเลือกใครอีกคน ถึงแม้จะอยู่ห่างกันก็ตาม จนทาคิดได้แล้วว่าเวรกรรมมันคงตามเราทัน

ต่อให้พูดขอโทษอีกร้อยครั้งมันก็คงไม่พอ

มันจะผิดไหมถ้าเราจะปิดตัวเองอีกครั้ง ปิดไม่ทำร้ายใคร และปิดไม่ให้ใครมาทำร้าย...