ธรรม คือ ความจริง ของทุกๆอย่าง ทั้งเรื่องของ นามธรรม และ รูปธรรม
นามธรรม คือ จิตใจ ความคิด ความรู้สึก  ซึ่งสิ่งเหล่านี้จะเป็นตัวสร้างภาพมายา ให้เจ้าของไม่รู้ไม่เห็นตามความเป็นจริง

โดยธรรมชาติของคนนั้น รู้ว่า ทุกคนเกิด แก่เจ็บตาย เป็นความจริงไม่ต้องสงสัย แต่ทำไมทุกวันจึงไม่มีใครคิด และปลงได้ นั่นแหละคือ การที่ธรรมหรือความจริงไม่ได้อยู่กับจิตกับใจ แม้รู้ก็ปล่อยผ่านไปไม่ได้เอาเป็นสาระสำคัญ   เรายึดเอาสาระสำคัญคือ อะไรสวย อะไรดูดี อะไรจะทำให้เราเลิศเลอ
นั่นเป็นเพราะ ใจของเราถูกอบรมด้วย กิเลส ฟุ้งเฟ้อ จนเรากับกิเลสเป็นเนื้อเดียวกัน รู้สึกไปในทางกิเลส มากกว่า รุ้สึกไปในทางธรรม
ทัศนคติต่างๆของเราจึงหมุนไปทางกิเลส

การจะย้อมใจด้วยธรรม ก็ต้องใคร่ครวญ ซ้ำไปซ้ำมา จนใจนี้รู้สึก เห็นจริงไปตามธรรมทั้งหลาย ที่ท่านผู้รู้ พระพุทธเจ้า พระอริยเจ้าท่านบอกมา
เมื่อใจสัมผัสกับธรรมแล้ว ก็เป็นอันปลงได้ ปล่อยวางได้ ใจไม่กระทบกับกิเลสตัณหา นั่นแหละจึงจะเข้าถึง ธรรม