ดิฉันเองเป็นคนนึง ที่ถูกเลี้ยงมาแบบหัวโบราณ ถูกปลูกฝังความคิดมาแบบคนสมัยก่อน มีวิถีการดำเนินชีวิตแบบคนต่างจังหวัด
เนื่องจาก พ่อกับแม่ ไม่สะดวกเพราะต้องทำงานที่กทม. มีย่ากับปู่คอยเลี้ยงดูมาตั้งแต่จำความได้ พ่อกับแม่มาหาเรื่อยๆและส่งเสียให้เรียน
ตอนม.ต้นเคยคิดนะค่ะว่า ทำไมพ่อไม่เอาไปอยู่กทม. (ชอบคิดตอนทะเลาะกับย่า) ชีวิตตอนเด็กดำเนินมาแบบเรียบง่ายเหมือนเด็กทั่วๆไป
ย่าจะคอยบอกนู้นนี่ มันเหมือนค่อยๆซึมซับมาเรื่อยๆจนหล่อหลอมเป็นตัวเราในปัจจุบัน

เชื่อมั๊ยว่าจขกท.ไม่เคยไปเที่ยวสงกรานต์เล่นน้ำเหมือนที่วัยรุ่นคนอื่นทำกัน เต็มที่ก็สงน้ำพระที่วัด(ไม่รู้พิมพ์ผิดมั๊ยขอโทษด้วยนะคะ่)
ไม่เคยเที่ยวกลางคืน พวกอบายมุขไม่ต้องพูดถึงไม่เคยแตะ -...- จนทุกวันนี้ก็ยังทำเหมือนเดิม แต่ก็ปรับเปลี่ยนไปตามรูปแบบการดำเนินขีวิตในแต่ละวัน ตอน ม.ปลายทะเลาะกับย่า จนทำให้อยากมาอยู่กับแม่ที่กทม.เหลือเกิน แต่สุดท้ายล้มเลิกความตั้งใจ ^^
จนตอนนี้ เรียนจบทำงาน ต้องมาอยู่กทม.กับแม่จริงๆ มันไม่ได้ีมีความสุขขนาดนั้นเลย ชีวิตกทม.
ยังจำภาพวันที่เราเดินออกมาจากบ้านขึ้นรถเข้ากทม.ได้ดี ตอนนั้นยกมือไหว้ย่า แล้วเดินออกมาจากบ้าน แต่แอบน้ำตาซึมตลอดทางที่ขึ้นรถมากทม. จริงๆที่มาตั้งกระทู้ไม่ได้มีเนื้อหาอะไรมากมายหรอกค่ะ เพียงแค่คิดถึง ย่า ^^ ส่วนปู่เสียไปตอนป.4

มาถึงวันนี้ก็ยังชอบ วิถีการดำเนินชีวิต แบบตอนที่อยู่ต่างจังหวัดมากกว่าค่ะ ปกติจะกลับบ้านเดือนละ1ครั้ง โทรหาย่าบ้าง ย่าอยู่บ้านกับน้องแค่สองคน น้องเรียนม.ปลายค่ะ กิจกรรมเยอะ สงสารย่าเวลาอยู่บ้านคนเดียว

เพื่อนๆละค่ะ แชร์กันดีกว่า ว่ามีความทรงจำอะำไรเกี่ยวกับคุณย่า/ยาย/ปู่/ตาบ้าง  จขกท.รออ่านนะค่ะ