เราเองเป็นคนนึงที่ถูกเลี้ยงมาแบบหัวโบราณ
ถูกปลูกฝังความคิดมาแบบคนสมัยก่อน
มีวิถีการดำเนินชีวิตแบบคนกรุงเทพทั่วไป
พ่อแม่เราแยกทางตั้งแต่ยังเล็กๆค่ะ แต่ก็ชั่งเขาเถอะเนอะ
         ชีวิตตอนเด็กดำเนินมาแบบเรียบง่ายเหมือนเด็กทั่วๆไป ย่าจะคอยบอกนู้นนี่มันเหมือนค่อยๆซึมซับมาเรื่อยๆจนหล่อหลอมเป็นตัวเราในปัจจุบัน
           เชื่อไหมคะว่า จขกท.ไม่เคยไปเที่ยวกลางคืนไปไหนมาไหนก็มีย่าไปด้วยตลอด  พวกอบายมุขเราไม่เคยแตะ -...-  ยิ่งถ้าเรื่องผู้ชายด้วยแล้วนะแค่คุยก็คุยได้แต่ถ้าย่าเราเห็นท่าทางระริกระรี้กับผู้ชาย เมื่อไหร่เราโดนด่าจนร้องไห้เลยค่ะ ย่าเราไม่ชอบ
            เคยมีทะเลาะกับย่าบ้างในบางครั้งเราอยากจะมีสังคมสาวๆสังคมเรียนมหาลัยบ้างคือเที่ยวกับเพื่อนๆบ้างก็ไม่ได้ไปจนเราง๊องแง๊งทะเลาะกันหนักมากๆเราเองวางแผนจะแอบย้ายหนีเลย แต่คิดแป๊บเดียวแล้วก็ล้มเลิกความคิดนั้นไป เราก็ลูกแหง่จริงล่ะเหมือนความเคยชินอยู่กับท่านตลอดเวลา^^
          จนตอนนี้เรียนหนังสือจบมหาลัยต้องย้ายมาทำงานที่ต่างจังหวัด ตอนนี้เราอดคิดถึงท่านไม่ได้ ยังจำภาพก่อนจะจากกันได้ดีย่ามาส่งที่หอพัก ท่านอยู่กับเราเกือบเดือนแล้วท่านก็กลับบ้าน ตอนนั้นน้ำตาคลอใจนึงไม่อยากไปเลย อยากอยู่กับย่าตลอดอยากมีย่าอยู่ใกล้ๆ น้ำตาซึมตลอดเวลาที่ท่านั่งรถจากไป
        บางครั้งสิ่งที่ท่านสอนอาจจะไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ แต่ก็เข้าใจในสิ่งที่ท่านสอนเพราะท่านอยากให้เราเป็นคนดี ได้รับสิ่งดีๆ มันเป็นผลดีแก่ตัวเรา

        จริงๆที่มาตั้งกระทู้ไม่ได้มีเนื้อหาอะไรมากมายหรอกค่ะ เพียงแค่คิดถึง ย่า ^^
        
        เพื่อนๆละค่ะ แชร์กันดีกว่า ว่ามีความทรงจำอะไรเกี่ยวกับคุณย่า/ยาย/ปู่/ตาบ้าง  จขกท.รออ่านนะค่ะ