คืออึดอัดและลังเลมากที่จะตั้งกระทู้เกี่ยวกับครอบครัว เพราะที่เจอส่วนใหญ่ก็จะเข้าข้างผู้ใหญ่และจะกระหน่ำเด็กซะมากกว่า แต่กระทู้นี้คืออยากระบายเพราะเราไม่มีใครที่จะรับฟังและมันหลายครั้งแล้ว คนเป็นลูก ลูกก็เป็นคน ที่ครอบครัวไม่เคยรับฟังอะไรเลย
  ครอบครัวของเรามีอยู่4คนพ่อแม่เราและพี่ชาย ตอนนี้เราอยู่ม.5 ครอบครัวเคยลำบากตอนนี้มีฐานะที่พอมีพอกินแล้ว เราเป็นคนสันโดษตั้งแต่เด็กจนโตเราไม่เคยขออะไรจากพ่อแม่เลย เห็นเพื่อนมีของเล่นก็ไม่เคยบอกพ่อแม่อยากได้อันนั้นอันนี้นะงอแงดิ้นพล่าน จนปัจจุบันนี้ที่เพื่อนเกือบทุกคนมีมือถือไอโฟนไอแพดแต่ตัวเองใช้มือถือธรรมดาก็ไม่เคยบ่นร้องขออะไรเพราะว่าตัวเองใช้ได้ไม่ลำบากอะไร เอาไว้ถ้าโตมีหาเงินเองได้เวลาอยากได้อะไรก็ซื้อเองดีกว่า คือทุกอย่างที่คิดมาตั้งแต่เด็กจนโตคือเราไม่ต้องการพึ่งพาพ่อแม่ แต่คนในบ้านจะคิดว่าเราเป็นตัวถ่วงอยู่บ่อยครั้ง เพราะหลายครั้งที่ซื้อของให้เราไม่ได้ขอมันก็เกินจำเป็นแล้วก็ประชดว่าอุตส่าห์ประเคนให้ทุกอย่างแล้วนะอะไรอย่างงี้
เรื่องการเรียน เราเห็นหลายบ้านที่ลูกไม่ตั้งใจเรียนแถมเกเรเที่ยวเตร่ทำให้พ่อแม่เสียใจ เราก็ตั้งใจเรียนให้ดีที่สุด เราอยากเรียนสูงๆ หางานทำดีๆ คนที่บ้านจะได้ไม่เป็นห่วง เวลาที่ต้องทำการบ้านดึกๆ คือมันจำเป็นจริงๆ มีใครบ้างที่ไม่อยากพักผ่อน แต่พ่อก็ด่าว่าเรา"อืดอาดยืดยาด คนอื่นเค้าไม่เห็นทำกันเลย เรียนไปเหอะ เอาตัวไม่รอดหรอก" เราทำกิจกรรม แข่งขันอะไรได้รางวัลมา เอาจริงๆนะ พ่อแม่ไม่เคยภูมิใจเลย แถมยังดูถูกด้วยซ้ำเวลาที่เราได้เกียรติบัตรอะไรมาพ่อจะมองเหยียดๆแล้วถามว่า"เอาไปทำอะไร ไม่มีประโยชน์" คือเข้าใจป้ะว่าที่เราทำมามันเกิดจากความพยายามของเรา เราก็อยากให้คนที่บ้านภูมิใจบ้าง แต่นี่คือไม่เคยให้กำลังใจซักครั้งแถมยังดูถูกทุกครั้งอีก พ่อแม่จะมองว่าเวลาเราไปทำกิจกรรมอะไรมันจะไร้สาระอยู่เสมอ ทำแต่กิจกรรมให้โรงเรียนไม่เคยสนใจพ่อแม่งานบ้านก็ไม่ช่วย ความจริงคือเราทำ เวลาที่ทำแล้วเห็นจะไม่เคยสนใจเราก็ทำ แต่พอทำอะไรไม่สบอารมณ์ก็จะโดนด่าว่าไม่ทำ งานโรงเรียนก็อยากให้เข้าใจว่าเราถูกมอบหมายให้ทำ ไม่ได้เสนอหน้าอยากไปทำ ความจริงคือพ่อแม่แทบไม่เคยจะอยู่บ้านเลยตอนเช้าก่อนไปเรียนก็วางเงินไว้ เวลากินข้าวก็พูดถึงแต่เรื่องงานของตัวเองกับเรื่องเงิน ไม่เคยถามเราว่าเรียนเป็นไงเพื่อนที่โรงเรียนเป็นไงบ้าง ไม่เคยที่จะสนใจและเข้าใจเราเลย  คิดแต่ว่าตัวเองเป็นคนหาเงินเลี้ยงต้องอยู่ในอำนาจของตัวเอง เราเข้าใจว่าพ่อแม่ทำงานหนักเพื่อเราเราก็ตั้งใจเรียนแต่พอทำงานทำการบ้านมากๆ ก็ดูถูกว่า"จะเรียนไปทำไม เรียนก็ยืมตังค์กูอยู่ดี" ทำไมวะ ก็ไม่อยากพึ่งพาใครไปจนตายไง ตอนนี้ถึงลำบากก็ได้พยายามแล้วมีความตั้งใจแล้ว ก็ไม่ได้งานหนักไปกว่าพ่อแม่แต่นี่คือหน้าที่และความตั้งใจของลูกที่อยากทำให้พ่อแม่ภูมิใจแต่กลับกลายเป็นว่าโดนว่าโดนดูถูก เคยคิดว่าจะไม่สนใจแล้วจะทำในสิ่งที่ตัวเองคิดว่าดีแล้วให้ดีที่สุดแต่ก็ถูกตัดโอกาสอยู่หลายครั้ง ท้อมาก พูดอะไรออกความเห็นอะไรกลายเป็นเถียงไปหมดเราเลยไม่เคยเปิดใจอะไรกับคนในบ้านเลยว่ามันอึดอัดแค่ไหนที่คนที่ใกล้ตัวเราที่สุดเป็นคนที่เข้าใจเราน้อยที่สุด เราควรจะคิดแบบไหนดีที่เป็นแบบนี้ให้เรามีแรงผลักดันตัวเองต่อไป มันหมดกำลังใจจนให้กำลังใจตัวเองไม่ไหวแล้ว