สวัสดีค่ะ วันนี้อยากขอกำลังใจ ขอแนวคิด ขอคนที่มีประสบการณ์แบบนี้มาแชร์ความคิดกัน

เราคิดว่ามีคนไม่น้อยที่เป็นแบบนี้ คิดแบบนี้ เช่นเพื่อนเรา สังคมเพื่อน พ่อแม่ ครอบครัวบางครอบครัว

บางครอบครัวเลี้ยงลูกมาแบบคุณหนู ให้การศึกษาดีๆ ปลูกฝังว่าให้จำไว้ซักวันหนึ่งเราต้องเป็นเจ้าคนนายคน คนเป็นลูกจ้างเขามันลำบากนะลูก

จนมาวันหนึ่งลูกเติบโตมา ไม่ได้ประสบความสำเร็จตามพ่อแม่หวังไว้ แต่อยากหาเงินเลี้ยงตัวเองด้วยตัวของเราเอง ส่งตัวเองเรียนเพราไม่อยากขอเงินพ่อแม่ต่อไป

แต่ทำยังไงในเมื่อยังเรียนไม่จบต้องได้ทำงานลูกจ้าง ในเมื่อโดนปลูกฝังมาจากพ่อแม่ จากเพื่อน แว็ปนึงก็คิดว่างานอะไรที่สุจริตก็คืองาน ทำแล้วได้เงิน

แต่อีกใจ อีกกี่คำพูดที่มาบั่นทอนกำลังใจ เช่น ไม่อายเข้าหรอ ถ้าเพื่อนมาเห็นหละ ยืนห้างทั้งวันนะ กลัวเราลำบาก บลาๆๆ มันทำให้ไมีอยากทำอะไรเรย T_T

ทำไมๆๆๆ ถ้าชั้นเคยสบาย แล้วมาทำงานแบบนี้มันผิดมากเหรอ เคยแต่งตัวดีๆ บุคลิกดีๆ แต่อยากทำงานหาเงินเลี้ยงตัวเองบ้างแบบคนอื่น มันผิดเหรอ

เด็กบางคน เพื่อนบางคนก็มีความคิดแบบนี้ สุดท้ายจบลงด้วยการยอมลดศักดอ์ศรีตัวเองเพื่อเงินแลกกับได้แต่งตัวสวยๆใช้ของแพงๆแบบนั้นมันดีกว่าใช่มั้ย

ทำไมเวลาเราเห็นเพื่อนบางคนย้านมีฐานะแต่อยากเลี้ยงตัวเองไม่รบกวนเงินคนอื่น มานั่งขายของ ลำบาก แต่หาเลี้ยงตัวเองได้ เรากลับชื่นชมด้วยซ้ำ

เราแค่อยากระบายบางทีก็คิด ไม่น่าเกิดมาในสังคมแบบนี้เลย ทั้งๆที่บ้านเราก็ไม่ได้ร่ำรวยบนกองเงินกองทองด้วยซ้ำ แต่พ่อแม่อยากส่งลูกตัวเองเรียนที่ดีๆ หัวสูง

โตในสังคมดีๆ แต่กลับต้องโตมากลายเป็นคนดูถูกคนแบบเนี่ย ไม่ได้โทษพ่อแม่เพราะรู้ว่าท่านรักเรา แต่เราเองคงไม่ดีที่เดินตามทางที่ท่านกำหนดไม่ได้