ไม่ชอบเลยเวลาที่ต้องขอเงินใช้จากพ่อกับแม่ เพราะเราเห็นท่านทำงานเรารู้ว่าท่านเหนื่อยมาก แถมยังประหยัดค่าใช้จ่ายในบ้านมาก แต่พอเราคุยเรื่องเงินพ่อจะพูดตลอดเลยว่า "พ่อมีหน้าที่ทำงานหาเงินส่งลูกเรียนให้จบ" แล้วพ่อก็ให้เงินเราไม่เคยขาด
.
เราเรียนปี4 อีก2ปีกว่าจะจบ เราเรียนครูซึ่งสาขาครูที่เราเรียนมันต้องใช้เงินค่อนข้างมากเพราะต้องทำสื่อการสอนเยอะมาก เราพยายามหักเงินค่าขนมที่พ่อแม่ให้แต่ละweek มาจ่ายในส่วนนี้แล้ว แต่มันก็พอบ้างไม่พอบ้าง เราก็พยายามอดทน ในใจเราตอนนี้คิดอย่างเดียวคืออยากรีบเรียนให้จบแล้วทำงาน อยากหาเงินให้พ่อแม่ใช้เร็วๆ ยิ่งเห็นท่านเหนื่อยเรายิ่งอยากพยายาม
.
แต่สิ่งที่คิดกับความเป็นจริงมันโคตรยากอ่ะ เราพยายามเรียนให้เต็มที่ ส่งงาน ทำงานให้เต็มที่ แต่สังคมเพื่อนมันไม่เหมือนในละครที่เราเคยดูอ่ะ หรืออาจเพราะเราพลาดที่เลือกคบเพื่อนแบบนี้ สังคมมหาลัยงานที่ทำมีแต่งานกลุ่มทั้งนั้น และงานกลุ่มพวกเนี่ยมันทำให้พลังที่เราฮึดตั้งใจสู้เพื่อให้เรียนดีรีบๆจบอ่ะ มันลดลงมาก...1 คนในกลุ่มไม่ทำ ก็จะมีคนที่ 2 3 ในกลุ่มตามมา แล้วไงอ่ะ? คนที่ร้อนรนอยากส่งงานก็ต้องเหนื่อยคนเดียวใช่ม่ะ
...สังคมครอบครัวเราไม่เหมือนกัน เราอยากทำให้ครอบครัวเราภูมิใจ พ่อแม่เราเลี้ยงเราดีมาก เราก็อยากกลับไปเลี้ยงพ่อแม่เราดีๆเหมือนกัน อยากกลับไปอยู่บ้าน ไม่ใช่อุดอู้อยู่แต่ในหอพักคนเดียว 
เราอยากหาเงินเลี้ยงตัวเองเลี้ยงพ่อแม่ให้ท่านเหนื่อยน้อยกว่านี้ พ่อแม่อายุมากขึ้นทุกวัน เรากลัวมากว่าวันนึงมันจะมาถึง..  
.
.
อยากหาเงินด้วยด้วยเอง โดยที่ไม่ต้องขอเงินพ่อแม่ ไม่อยากเป็นภาระ 
.
บางครั้งก็แอบคิดนะว่าพ่อกับแม่จะคิดบ้างรึป่าว ว่าทำไมต้องเหนื่อยหาเงินมาเลี้ยงคนคนนี้ด้วย? ทำไมไม่หาเงินเอง? ทำไมต้องให้เงินทุกครั้งเวลามันขอ? แบบเนี่ย