นี่คือเริ่มแรกของการรู้สึกผิดในการกินอาหาร
อีกหน่อยมันจะค่อยๆพัฒนาไปเรื่อยๆจนถึงขั้นเป็นบูลิเมีย เป็นอโนเร็กเซีย
คนไทยเป็นเยอะมากนะครับไอ้โรคพวกนี้ เพียงแต่จะปากแข็งโลกสวยไปได้แค่ไหน
แต่ก่อนทานเยอะ ทานทุกอย่าง อาจจะมากเกินความจำเป็น อยู่ดีๆหักดิบเล็กหมด กินอาหารแบบคิดมากคำนวนแคลอรี่กันมื้อต่อมื้อ
ถามจริงๆ คุณคิดว่าคนเราทำอะไรอย่างหนึ่งมานานๆ อยู่ดีๆลุกขึ้นมาหักดิบ เลิกแล้วค่ะ มันง่ายมากขนาดเลย?
คนสูบบุหรี่กว่าจะเลิกได้เพียรแล้วเพียรอีก คนติดอาหารมันก็เหมือนกันครือกัน
ไม่เถียงว่ามึทำได้ หักดิบกันปุบปับ แต่มีกี่คน?
คนที่บอกลดแล้วจ้า ภายในสามเดือนหกเดือน เอารูปมาโชว์กันคนปลื้มเต็มไปหมด ถามว่าหลังจากนั้นล่ะ คุณตามไปดูเค้าโยโย่กันรึเปล่า
แล้วคนโยโย่เค้ามาบอกกันรึเปล่าครับ

อย่าไปจำกัดมาก ผมเคยตอบหลายกระทู้ลายครั้งแล้วว่า แต่ก่อนคุณทานทุกอย่าง ไม่ออกกำลังกาย
กับคุณทานน้อยลง แต่เพิ่มการออกกำลังกาย มันต่างกันนะครับ มากด้วย
ไม่ต้องไปทานคลีนแคลนอะไรหรอก มันยิ่งไม่ใช่ธรรมชาติคุณ เอาไว้ปวารณาตัวแน่แล้วค่อยทานก็ไม่สาย
ตอนนี้ลดการทานลง แต่ ทาน
ลดอาหารทอดๆมันลง แต่ ทานบ้าง
ลดอาหารหวานๆลง แต่ก็ทานพอแก้โหย
และออกกำลังกายตามสมควร
รับรองไม่อ้วนแน่ ในระยะยาวคุณจะหุ่นดีขึ้น และการทานอาหารของคุณจะค่อยๆชินลดอาการโหยจนต้องยัดทุกอย่าง ที่เรียกกันว่าตบะแตก
ผมกล้ารับรองในกรณีที่คุณปกติ ไม่ใช่คนอดอาหารมาจนร่างกายเคยชินและกำลังโย่โย่นะครับ

ที่ผมชอบมาเผือก ก็ไม่ใช่อะไรหรอก ผมมีเพื่อนรักที่เสียไปด้วยโรคบูลิเมีย อาการหนักถึงขนาดทานข้าวเสร็จดื่มนมตามแล้วไปอาเจียน (ทุกมื้อ)
ตอนเริ่มๆก็นี่แหละรู้สึกผิด ผอมจนเหลือแต่กระดูกแต่บอกตัวเองอ้วน วันๆกินแต่กาแฟดำแก้หิว สุดท้ายก็..