การรับรู้ ไม่ได้แยกจาก การแสดงออก

เมื่อแรกเกิด   เราต้องรับรู้ก่อน
การกิน  ก็คือ  การรับรู้ปฐมฐาน  ก่อนสร้างชีวิต  ก่อนการแสดงออก

หลักประกันชัยชนะการต่อสู้อย่างหนึ่ง  จึงอยู่ที่เสบียง หรือ  กองหนุนที่มีอาหารสำรองเพื่อความมั่นใจว่าจะไม่อดไม่หิวจนไร้พลัง
แม้กระทั่ง  กำเนิดชีวิตแรก  ก็เริ่มจาก ไข่ในครรภ์ที่ต้องผสมกับเชื้อผู้ แล้วพัฒนาการขยายตัวแบ่งเซลล์  โดยไข่นั้นเอง คือ อาหาร
และเป็นทั้งมูลฐานซ่อนรหัสชีวิตร่วม ของโครโมโซมระหว่างคู่เพศตรงข้ามกัน

การรับรู้   เป็น  สภาพจิตที่กินกลืนโลกภายนอก   เป็นการที่ชีวิตหนึ่ง ได้เชื่อมโยงเป็นหนึ่งเดียวกับภววิสัยภายนอกตัวก่อน
และจึงจักมีการตอบสนองกลับคืน   สะเทิ้นและทำให้สมดุลระหว่าง  สภาพจิตกับโลกภววิสัย ที่บ่งชี้ว่า  ทั้งจิตและวัตถุเป็นจริงพอกัน
ไม่ได้แยกขาดจากกันโดยสิ้นเชิง   จะอย่างใดอย่างหนึ่งไม่ได้  ถ้าต้องการมีหรือเป็นชีวิตที่ดำรงอยู่  ไม่ใช่วิญญาณที่ล่องลอย

และการที่คนเราแตกต่างกัน   นอกจากภายภาพร่างกายที่ต่างกันแล้ว   
สิ่งสำคัญที่ทำให้คนเราแสดงออกต่างกันในระดับเริ่มต้นพฤติกรรมก็คือวิธีการรับรู้ของเขา    หรือสายตาเช่นไรที่เขามองเห็น  
ตรงนี้แหละที่ทำให้การตอบโต้  การตอบสนองของเขาแปลกต่างจากคนอื่น

ยุคสมัยได้เรียกร้องการแสดงออกเป็นสรณะมากขึ้น   
เพราะ   คนได้กลายเป็นวัตถุชีวิตที่ดิ้นรนอย่างชัดเจน  
และคนจึงเท่ากับการกระทำในสายตาคนอื่น

จึงสำคัญว่า  บุคลลจะต้องเรียนรู้การรับรู้อย่างครบถ้วน  
เชื่อถือได้  และกลั่นกรองเป็น  จึงจักไม่ถูกซัดพาให้เคว้งคว้าง  เสมือนไร้แก่นสาร...