การแสดงออกเป็นเรื่องทักษะ  ที่สามารถพัฒนาได้
เพราะ ถ้าไม่ฝึกฝน  ก็จะฝืด ไม่คลองตัว  ไม่ไหลลื่น  ติดขัด  และขาดความเชื่อมั่น
พอถึงจุดที่มีทักษะในการแสดงออกดีแล้ว    ทำอย่างก็จะดำเนินไปอย่างเป็นธรรมชาติ  อย่างธรรมดา
มันจึงเป็นทักษะจำเป็นในมนุษย์สัมพันธ์  หรือ  วิธีปฏิบัติตัวในท่ามกลางการติดต่อสัมพันธ์กับผู้คน  อันการทำมาหากินคือปกติวิสัย

ทักษะที่ว่า   ได้แก่   การพูด  ท่าทีต่อเพื่อนมนุษย์  
การยอมรับในความไม่สมบูรณ์ของผู้คน  ความเห็นใจ และความเข้าใจความแตกต่างระหว่างบุคคล
การเผชิญปัญหาด้วยใจกว้าง   การยอมเสีย เสียบ้างก็ไม่เป็นไร  รวมถึงน้ำใจไมตรีเล็กๆน้อยๆ ที่พึงให้แก่กัน

เพราะ ชีวิตในท่ามกลางความทันสมัย   หรือ  การต่อสู้ดิ้นรนที่แก่งแย่งแข่งกันกันอย่างหนักนั้น
ความเครียดอาจถือเป็นสรณะที่ลึกภายในมนุษย์กันอยู่แล้ว   ใยจะต้องตรึงแน่นในการเอาชนะตลอดเวลา  ยืดหยุ่นเสียบ้างจะเป็นไรไป
ดีกว่าจะขัดแย้งเพื่อเอาชนะโดยทิฐิมานะ  ถือดีไปทำไม   ไม่ได้เกิดประโยชน์ที่ยั่งยืนถาวรได้เลย  
เพราะ  ถ้าไม่เข้าใจ   ก็แค่ปล่อยผ่านไป  ก็แล้วกัน  ...ยังมีสิ่งก้าวหน้ากว่าเยอะ ที่อยู่ข้างหน้าอันพร้อมจะให้เก็บเกี่ยว  แน่แท้หรือมิใช่?

สุขภาพจิตที่ดีจะต้องรักษาไว้   ความเครียดหรือการถือดี  เป็นสิ่งที่ควรได้รับการปลดปล่อย หรือปล่อยวางมันไว้
กำลังใจเป็นสิ่งที่ต้องพยุง  หรือ ประคับประคองให้มั่นคง  ในฐานะวิธีการของการใช้ชีวิตอย่างผู้ชนะ   ..ชนะตัวเองเป็นปฐมเหตุ